Κάθε χρόνο, όταν ξεκινάμε να ετοιμάζουμε το αφιέρωμά μας για την Αθήνα, η πρώτη αντίδραση είναι ίδια: τίποτα δεν αγαπήσαμε φέτος, όλα ήταν χάλια, δεν σηκώσαμε κεφάλι, τι να αγαπήσεις σε μια τόσο δύσκολη πόλη, όπου ακόμα και για να περπατήσεις σε ένα πεζοδρόμιο δίνεις μάχη; Μετά την πρώτη άρνηση να δούμε τα καλά, κοιτάμε ξανά γύρω μας, ψάχνουμε στον χρόνο που πέρασε και οι λόγοι που αγαπήσαμε την Αθήνα είναι εκεί.
Είναι άνθρωποι γεμάτοι καλοσύνη που παράγουν έργο για το κοινωνικό καλό, είναι σπουδαία τέχνη, είναι νέοι που κάνουν τη διαφορά, είναι οι κρυμμένες ομορφιές, είναι όμορφες νύχτες και πολλά ακόμα, περισσότερα απ’ ό,τι μας άφηνε ο αρνητικός εαυτός μας να δούμε. Ελπίζουμε, έστω και μερικοί από τους λόγους, να σας βρουν σύμφωνους. Και του χρόνου εδώ, Happy Together!
Επειδή η Κέιτι Γουίτακερ άφησε τη ζωή και τη δουλειά της στο Saveur στη Νέα Υόρκη γιατί η Αθήνα τής φαίνεται πιο cool
Μερόπη Κοκκίνη
Αθήνα είναι πραγματικά cool. Τόσο cool όσο ήταν κάποτε η Νέα Υόρκη, πριν ο “αστικός εξευγενισμός” (gentrification) αλλάξει τον χαρακτήρα της και μετατρέψει τη ζωή στην πόλη σε έναν απίστευτο αγώνα επιβίωσης. Το φαγητό εδώ είναι φοβερό και καλυτερεύει συνεχώς, ενώ, ανάμεσα στα άπειρα μουσεία, τις συναυλίες και τις εκθέσεις τέχνης, υπάρχουν ένα σωρό πράγματα να κάνεις και να δεις. Θέλησα, λοιπόν, να γίνω κι εγώ μέρος αυτής της πόλης και να γράφω για τα πράγματα που συμβαίνουν όσο περισσότερο μπορώ» λέει η νεαρή δημοσιογράφος Κέιτι Γουίτακερ, η οποία άφησε τη ζωή της στη Νέα Υόρκη για να μετακομίσει στην Αθήνα πριν από λίγες εβδομάδες. Η Γουίτακερ, αν και γεννημένη στη Φιλαδέλφεια, ζούσε στη Νέα Υόρκη τα τελευταία πέντε χρόνια, εργαζόμενη στο «Saveur», το κορυφαίο περιοδικό γαστρονομίας στον κόσμο, ως συντάκτρια περιεχομένου βίντεο, ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο, από το Μεξικό και το Περού μέχρι την Κρήτη και τη Θεσσαλονίκη, και ταυτόχρονα περνώντας πολύ χρόνο στην τεράστια test kitchen του περιοδικού, όπου συνεργαζόταν με ένα σωρό καταξιωμένους σεφ.
Επειδή οι γυναίκες της πόλης έχουν δυνατή φωνή και ξέρουν να διεκδικούν
Θοδωρής Αντωνόπουλος
Αυτή η αλλαγή, όπως τονίζουν, προϋποθέτει τη χειραφέτηση των γυναικών και κάθε άλλης δυνάμει θηλυκότητας. Επειδή, αν και μεγάλωσαν σε συντηρητικό περιβάλλον, γρήγορα ανεξαρτητοποιήθηκαν, χειραφετήθηκαν και προσπάθησαν να φτιάξουν μια ζωή σύμφωνη με τις ιδέες και τα όνειρά τους. Επειδή συνδυάζουν τσαγανό και ευαισθησία, δίχως να φοβούνται τον διάλογο ούτε την αμφισβήτηση οποιουδήποτε «θέσφατου». Επειδή στέκονται απέναντι στον μισογυνισμό, την πατριαρχία, την εκμετάλλευση, την ανισότητα, την έμφυλη βία, τον σεξισμό, τον καπιταλισμό αλλά και κάθε κίνημα ή σύστημα που τα αναπαράγει. Επειδή στηρίζουν την ανοιχτή κοινωνία, τον αυτοπροσδιορισμό, την αυτοδιάθεση, το δικαίωμα των γυναικών στην αυτοάμυνα, την ισότητα ευκαιριών και επιθυμιών, το ελληνικό Women’s March, το κίνημα#metoo και τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Επειδή υποστήριξαν και υποστηρίζουν με την ίδια θέρμη θύματα βιασμού, trafficking, ενδοοικογενειακής βίας, σεξισμού.
Επειδή δειλά-δειλά αναβιώνουν οι παλιές, καλές βιοτεχνίες
Γιάννης Κωνσταντινίδης Φωτο: Φίλιππος Λεμονής
Παπούτσι από τον τόπο σου υπερσχεδιασμένο. Είναι πολύ ωραίο το ότι αναβιώνει μια βιοτεχνία, η υποδηματοποιία, στην οποία η Ελλάδα παλιά διέπρεπε. Υπήρξε ιδιαιτέρως αναπτυγμένη μέχρι και πριν από 30 χρόνια, επειδή υπήρχαν οι πρώτες ύλες και η παραδοσιακή εμπειρική τεχνογνωσία. Τότε, όμως, τα περισσότερα τέτοια είδη κατασκευάζονταν «φασόν» πάνω σε σχέδια οίκων του εξωτερικού (π.χ. παπούτσια Charles Jourdan ή Pierre Cardin) και συνεπώς έφεραν τα σήματα της ξένης φίρμας. Στη συνέχεια, ήρθε προοδευτικά η παρακμή, κυρίως επειδή η κατασκευή «μετανάστευσε» σε χώρες με χαμηλότερο κόστος παραγωγής. Το νέο όμως είναι ότι από φέτος διακρίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρα η τάση αναβίωσης αυτής της τέχνης στην Αθήνα από νέους επαγγελματίες που έχουν σπουδάσει σχεδιασμό υποδημάτων και ως εκ τούτου φτιάχνουν παπούτσια δικού τους design.
Επειδή ο Σεμπάστιαν Σταν έκοβε βόλτες γυμνός στο κέντρο της πόλης
Αλέξανδρος Διακοσάββας Φωτο: Από το Instagram @wintersoldiers_stan_
Η γκρίνια για την απόρριψη των ελληνικών locations για τα γυρίσματα χολιγουντιανών και άλλων διεθνών παραγωγών λόγω αέναης γραφειοκρατίας και άλλων διαδικαστικών δεν είναι νέο φαινόμενο και φέτος ήρθε ξανά στο προσκήνιο με αφορμή την έξοδο στους κινηματογράφους του σίκουελ του Mamma Mia! (που γυρίστηκε στην Κροατία, αντί για τη Σκόπελο). Ωστόσο, η μίνι σειρά του BBC «The little drummer girl» σε σκηνοθεσία του σπουδαίου Κορεάτη Παρκ Τσαν Γουκ μετέφερε για μερικές μέρες τα γυρίσματά της εδώ (συγκεκριμένα, στον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο). Κυρίως η νέα ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, Monday, ήταν ο λόγος που ένας αληθινός χολιγουντιανός σταρ κυκλοφορούσε σχεδόν όλο το φθινόπωρο ανάμεσά μας, από την Αντίπαρο μέχρι την Κυψέλη. Ο Σεμπάστιαν Σταν της φήμης του Winter Soldier από το σύμπαν της Marvel, αλλά και του περσινού οσκαρικού I, Tonya, κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο λαβ στόρι του Έλληνα δημιουργού και πριν από λίγες μέρες σκόρπισε (γυμνό) χολιγουντιανό γκλαμ στην Πανεπιστημίου, στη Σταδίου και στα πέριξ καβάλα σ’ ένα μηχανάκι, μαζί με τη συμπρωταγωνίστριά του, Ντενίζ Γκοφ, σε ένα νυχτερινό γύρισμα που έγινε αναπόφευκτα viral. Θέλουμε κι άλλο Χόλιγουντ στην Αθήνα!
Επειδή οι σεφ μας πηγαίνουν εκεί όπου τους έχουν ανάγκη
Γεωργία Παπαστάμου
Το φετινό, δύσκολο καλοκαίρι, για 22 συνεχόμενες μέρες η Γωγώ Δελογιάννη, μαζί με περισσότερους από εκατό εθελοντές, ετοίμαζε στο spot του Νέου Βουτζά φρεσκομαγειρεμένο φαγητό για τους ανθρώπους που επλήγησαν από την πυρκαγιά. «Ο βασικός λόγος που το έκανα ήταν γιατί το φαγητό για μένα είναι ύψιστη πράξη φροντίδας, την οποία εκείνη τη στιγμή χρειάζονταν οι άνθρωποι» λέει η νεαρή σεφ που πρωτογνωρίσαμε από τη συμμετοχή της στο τηλεοπτικό «Master Chef» και τα γαστρονομικά πρότζεκτ του Bios.
Επειδή η σκυλίτσα Μπουμπού σώθηκε ένα απόγευμα από βέβαιο θάνατο
Μαρία Παππά
Η Star-Special Team Animal Rescue, η ειδική ομάδα διάσωσης ζώων, είναι μια ομάδα εθελοντών που ασχολείται με τον απεγκλωβισμό ζώων. Έχει χαρακτηριστεί «η ΕΜΑΚ των ζώων» και είναι η μοναδική που το κάνει αυτό, πανελλαδικά. Έχει εκπαιδευμένους διασώστες, των οποίων πρώτο μέλημα είναι η ασφάλεια των συναδέλφων τους αλλά και του ζώου που είναι παγιδευμένο. Δημιουργήθηκε την 1η Απριλίου του 2017 από τους Κατερίνα Ιωαννίδου και Νίκο Αδαμόπουλο με σκοπό να σώζει ζώα κάτω από αντίξοες συνθήκες. Και οι δύο είχαν πολυετή εμπειρία με ανάλογα περιστατικά. Ο πατέρας της Κατερίνας, Βαγγέλης Ιωαννίδης, τους βρήκε το όνομα και έφτιαξε τη σελίδα τους στο Facebook. Μέχρι σήμερα στην ομάδα έχουν προστεθεί έξι ακόμη μέλη, η Κατερίνα Μπαναγή, ο Γιάννης Τσάπρας, η Μαρία Κόντου, ο Βασίλης Μαριδάκης, η Κλειώ Μάσια και ο Βαγγέλης Συνοδινός. «Όλα τα περιστατικά μάς αγγίζουν συναισθηματικά, αλλά κάποια είναι ιδιαίτερα λόγω συνθηκών. Ξέρουμε ότι αν δεν ήμασταν εκεί, κάποια ζώα δεν θα είχαν σωθεί» λέει η Κατερίνα πριν μας διηγηθεί τη διάσωση της Μπουμπούς, μίας από τις δυσκολότερες που έχουν κάνει.
Επειδή η Μπιενάλε της Αθήνας άνοιξε τα κλειστά κτίρια του κέντρου
Μαρία Παππά
Η 6η Μπιενάλε της Αθήνας κατάφερε να ανοίξει τρία ιστορικά κτίρια στο κέντρο της πόλης που παρέμεναν κλειστά για χρόνια. Επισκεπτόμενος τα μοντέρνα εκθέματα, επομένως, μπορείς να κάνεις μια βόλτα στους χώρους που τα φιλοξενούν, που πριν από λίγο καιρό ήταν έρημοι και εγκαταλελειμμένοι. Το κεντρικό κτίριο της έκθεσης ΑΝΤΙ ή, αλλιώς, ΤΤΤ, που βρίσκεται στη Σταδίου 15, ήταν το πρώην κτίριο Ταχυδρομείων, Τηλεγραφημάτων και Τηλεφωνίας. Ακόμα μπορείς να δεις στους διαδρόμους τα όνοματα των ανθρώπων που δούλευαν στα τμήματα του ΟΤΕ, ενώ διατηρείται το παλιό ασανσέρ και τα βιτρό στα τζάμια. Μια μείξη παλιού και μοντέρνου που αντικατοπτρίζει τη μετάβαση από την αναλογική (πάνω όροφοι) εποχή στην ψηφιακή (κάτω όροφοι). Το κτίριο χρονολογείται γύρω στο 1930-31 και χτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Αναστάσιο Μεταξά. Εκεί έγινε η πρώτη απεργία που οργάνωσαν το 1942, υπό γερμανική κατοχή, οι εργαζόμενoι. Σήμερα ανήκει σε μια ιδιωτική εταιρεία. Απέναντι ακριβώς, στη Σταδίου 22, βρίσκεται το ταλαιπωρημένο Esperia Palace, το εσωτερικό του οποίου, όπως αποδεικνύεται, είναι σχεδόν άθικτο, οκτώ χρόνια μετά το 2010, οπότε έκλεισε τις πόρτες του ξαφνικά. Είχε 150 δωμάτια και 30 σουίτες και λειτουργούσε από το 1963. Θεωρούνταν ένα από τα καλύτερα ξενοδοχεία 4 αστέρων του κέντρου και ήταν στέκι κυρίως δικηγόρων και πολιτικών. Παραχωρήθηκε στην Μπιενάλε από το υπουργείο Εργασίας. Η Μπενάκειος Βιβλιοθήκη στην Άνθιμου Γάζη 2 είναι ένα από τα πιο αφανή και πιο παλιά κτίρια της πόλης. Δεν βρίσκεις την είσοδό της πολύ εύκολα, έτσι όπως είναι κρυμμένη πίσω από τις νεραντζιές της Παλιάς Βουλής. Είναι επίσημα διατηρητέο μνημείο. Αποτελεί δωρεά του Εμμανουήλ Μπενάκη στη Βιβλιοθήκη της Βουλής για να στεγάσει τους 30.000 τόμους της βιβλιοθήκης του δημοτικιστή Γιάννη Ψυχάρη που αγόρασε το 1924. Ο Μπενάκης ανέλαβε να ανοικοδομήσει τη νέα πτέρυγα του κτιρίου, η κατασκευή της οποίας ολοκληρώθηκε το 1926 από τον μηχανικό Χ. Χατζημιχάλη. Τα μαύρα κιγκλιδώματα με τον περίτεχνο διάκοσμο που υπάρχουν στην πρόσοψη και διασώζονται μέχρι σήμερα τα παράγγειλε από το εξωτερικό ο Αντώνης Μπενάκης. Έκλεισε το 2004 και η σπάνια συλλογή της μεταφέρθηκε προσωρινά στο κτίριο της Λένορμαν, όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα. Μετά την έκθεση και μέσα στο 2019 θα ξεκινήσουν οι εργασίες για την αποκατάσταση του κτιρίου, ώστε να ανοίξει κανονικά για το ευρύτερο κοινό.
Επειδή οι λυρικές μας τραγουδίστριες είναι πραγματικές διεθνείς σούπερ-σταρ
Ματούλα Κουστένη
Με εμφανίσεις στις σπουδαιότερες σκηνές με τα μεγαλύτερα λυρικά έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, η Μυρτώ Παπαθανασίου ετοιμάζεται να τραγουδήσει για πρώτη φορά τον ρόλο της Μανόν που έχει συνδεθεί με τη γαλλική μπελ επόκ. Στο βιογραφικό της με μεγάλα γράμματα φωσφορίζουν ηχηρές κατακτήσεις (όπως το βραβείο «Μαρία Κάλλας» που κέρδισε το 2012 στο Ντάλας), η πρεμιέρα της πριν από μερικά χρόνια στον οπερατικό ναό της νεοϋορκέζικης Μετροπόλιταν ως Μουζέτα στην Μποέμ και οι αστραφτερές συνεργασίες που της άλλαξαν τη ζωή. Πρώτη-πρώτη αυτή με τον Φράνκο Τζεφιρέλι το 2007, πιο πρόσφατα η έξοχη και βραβευμένη (BBC Music Magazine Awards 2017) ηχογράφηση με τον Θόδωρο Κουρεντζή στον Ντον Τζοβάνι.
Επειδή σεβαστήκαμε (επιτέλους) τις προσευχές όλων των Αθηναίων και χτίζεται το τέμενος
Γιάννης Πανταζόπουλος
Γραφειοκρατικά εμπόδια, χωροταξικά ζητήματα, χρόνια κωλύματα, διαμαρτυρίες, αντιδράσεις, ήταν οι αιτίες που η συζήτηση για τη δημιουργία ισλαμικού τεμένους κράτησαν σαράντα χρόνια και η Αθήνα παρέμενε η μοναδική πρωτεύουσα χωρίς τζαμί. Αποτέλεσμα της πολυετούς καθυστέρησης ήταν η απουσία επίσημου χώρου προσευχής για τους πιστούς, καθώς και η δημιουργία πολλών ακατάλληλων σημείων λατρείας σε διάφορες περιοχές της πόλης. Πέρασαν, λοιπόν, αρκετά χρόνια και σήμερα η ανέγερση του μουσουλμανικού τεμένους στην περιοχή του Βοτανικού βρίσκεται επιτέλους στην τελευταία κατασκευαστική της φάση. Σε μια πόλη στην οποία υπολογίζεται ότι κατοικούν περίπου 250.000 μουσουλμάνοι κατοχυρώνεται πλέον το δικαίωμά τους να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, όπως και όλων των πολιτών, ανεξαρτήτως θρησκείας και σύμφωνα πάντα με όσα προβλέπει το Σύνταγμα αναφορικά με τη θρησκευτική ελευθερία. «Ο φάκελος του έργου βρίσκεται στο Ελεγκτικό Συνέδριο. Από τη στιγμή που θα αποφανθεί θετικά προς το υπουργείο Υποδομών, ως το τέλος του έτους αναμένεται να είναι έτοιμο προς χρήση και λειτουργία» λέει στη LiFO o γενικός γραμματέας Θρησκευμάτων, Γιώργος Καλαντζής.
Επειδή οι σκηνοθέτες της νέας γενιάς βουτάνε κατευθείαν στα βαθιά
Αλέξανδρος Διακοσάββας
Η νέα γενιά Ελλήνων θεατρικών σκηνοθετών έχει αποκτήσει φανατικούς οπαδούς που τους ακολουθούν σε κάθε νέο τους τόλμημα. Οι ασφαλείς επιλογές δεν περιλαμβάνονται στην ατζέντα τους, δεν φοβούνται να αγγίξουν τους κλασικούς και, κυρίως, η υπογραφή τους είναι διακριτή. Η Ηλέκτρα του Θάνου Παπακωνσταντίνου ήταν σαφώς η πιο συζητημένη παράσταση των φετινών Επιδαυρίων, με τις εντυπώσεις να κυμαίνονται από την αποθέωση και τον ενθουσιασμό μέχρι την πλήρη απόρριψη. Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης τόλμησε να ντύσει την τραγωδία του Σοφοκλή με έναν «κλινικό Μεσαίωνα» και άφησε ξεκάθαρο στίγμα. Στη συνέχεια, μετά τη στενόχωρη ματαίωση της προγραμματισμένης για τις αρχές του 2019 Μαρίας Στιούαρτ λόγω τραυματισμού της Αμαλίας Μουτούση, καταπιάνεται γι’ ακόμα μια φορά με το είδος της όπερας, σκηνοθετώντας τους Στοιχειωμένους του Δημήτρη Μαραμή, ένα νέο μουσικό δράμα σε πρωτότυπο λιμπρέτο του Σωτήρη Τριβιζά, όπου συναντιούνται τρεις παραλογές: το Γεφύρι της Άρτας, το Τραγούδι του νεκρού αδελφού και το Στοιχειό της Χάρμαινας (28/2-2/3, Μέγαρο Μουσικής).
Επειδή οι drag queens από το RuPaul’s Drag Race έριξαν άφθονο πολιτικοποιημένο glitter στις νύχτες μας
Αλέξανδρος Διακοσάββας
Το 2018 ήταν η χρονιά που η κουλτούρα του drag εδραιώθηκε επιτέλους σοβαρά και στην Ελλάδα. Από ένα είδος τέχνης και διασκέδασης που αφορούσε σχεδόν αποκλειστικά ένα μέρος της LGBTQI+ κοινότητας, πλέον το drag εξελίσσεται και στη χώρα μας, ακολουθώντας τις διεθνείς τάσεις, με νέες εγχώριες queens να ξεπηδούν συνεχώς, ενώ όλο και περισσότερα αθηναϊκά μαγαζιά φιλοξενούν επιτυχημένες drag βραδιές με τα λαμπερά και συνήθως έντονα πολιτικοποιημένα σόου τους, καθώς το κοινό αρχίζει να τα αγαπά και να τα αναζητά ολοένα και περισσότερο.
Επειδή φέτος κοιτάξαμε ξανά προς την όμορφη Κυψέλη
Γιάννης Πανταζόπουλος
Η Κυψέλη είναι η πιο πολύχρωμη και πολυπολιτισμική γειτονιά της Αθήνας. Τα χρόνια της κρίσης η πυκνοκατοικημένη συνοικία έχει συνδέσει το όνομά της με εικόνες εγκατάλειψης, παραμέλησης και αδιαφορίας. Όμως, το τελευταίο διάστημα μικρές ή μεγάλες ψηφίδες την έχουν μετατρέψει σε μια περιοχή διαρκούς κινητικότητας με όλα τα χαρακτηριστικά της γειτονιάς. Αρκετοί επιστρέφουν από τα προάστια και ανακαινίζουν εκ νέου τα παλιά τους σπίτια, ενώ οι περισσότεροι κάτοικοι θα σου πουν πως η Κυψέλη ζωντανεύει ξανά και διαθέτει σημεία στα οποία «χτυπά» και πάλι ο παλμός της πόλης. Ενδεικτικά, ο θρυλικός πεζόδρομος της Φωκίωνος Νέγρη και η πλατεία Αγίου Γεωργίου έχουν κερδίσει το στοίχημα της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας. Επίσης, ένα εξαιρετικής ομορφιάς διατηρητέο κτίριο του 1923, η κατοικία της αγωνίστριας Λέλας Καραγιάννη, έχει δώσει νέα πνοή στην τοπική κοινωνία με τη δημιουργία ενός πολυεπίπεδου χώρου που προσφέρει εκπαιδευτικές και επιμορφωτικές δράσεις σχετικές με τη νέα τεχνολογία και την επιχειρηματικότητα, ανοιχτού για όλους, ανεξαρτήτως προέλευσης. Την ίδια στιγμή, στη γειτονική Δημοτική Αγορά πραγματοποιούνται εκθέσεις φωτογραφίας, συναυλίες, εργαστήρια, δράσεις, μαθήματα ξένων γλωσσών και ανοιχτές βραδιές για τους πολίτες. Στον χώρο αυτό έχει δημιουργηθεί μια νέα κοιτίδα πολιτισμού όπου εφαρμόζεται ένα νέο, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα μοντέλο συνεργασίας του δήμου Αθηναίων με διαχειριστή το Impact Hub Athens. Κύρια επιδίωξη είναι όλοι να ζήσουν την θετική εμπειρία της καθημερινής λειτουργίας της Αγοράς. Οι κάτοικοι της Κυψέλης, της Αθήνας γενικότερα, και οι επισκέπτες της θα γνωρίσουν την Αγορά και θα έρθουν σε επαφή με τα νέα καταστήματα και τους διαχειριστές τους. Θα βρουν νέα προϊόντα, ωραίες ιδέες για δώρα, λουλούδια, παιχνίδια, ρούχα, εκλεκτά τρόφιμα – κάθε αγορά έχει θετικό κοινωνικό αντίκτυπο. Με αυτό τον τρόπο η Αγορά αναδεικνύεται σε σημείο που προάγει την κοινωνική συνοχή, τη συνεργασία και τη συνδημιουργία, σε ένα καινοτόμο και πρότυπο μοντέλο με βασικούς άξονες τον πολιτισμό, την εκπαίδευση, την κοινωνική καινοτομία, την επιχειρηματικότητα και την ενίσχυση της τοπικής οικονομίας. Επιπλέον, εδώ και λίγες μέρες αναβιώνει το ανακαινισμένο θέατρο Άλσος στο πολύπαθο Πεδίον του Άρεως. Το ιστορικό «κτίριο Οικονομίδη», όπως μετονομάστηκε, είναι έτοιμο και προορίζεται για χώρος αναψυχής, εστίασης και πολιτισμού. Έτσι, το Πεδίον του Άρεως μετατρέπεται σταδιακά σε έναν ανοιχτό δημόσιο χώρο ψυχαγωγίας και πρασίνου. Η Κυψέλη έχει αναπτύξει μια νέα δυναμική, η οποία, σε συνδυασμό με την επικείμενη κατασκευή σταθμών του μετρό, αναμένεται να απογειώσει την περιοχή.
Επειδή οι έφηβοι φτιάχνουν πλέον τόσο καλή μουσική (και τα βίντεο μόνοι τους)
Άγγελος Κλειτσίκας
Ο Οδυσσέας Τζιρίτας δημιουργεί στο δωμάτιό του πειραματική ηλεκτρονική μουσική που τη συνοδεύει με πολύ όμορφα χειροποίητα βίντεο. Ανήκει στη γενιά των πιτσιρικάδων (είναι 17) που με μοναδικό εξοπλισμό τον υπολογιστή, μία κάρτα ήχου και ένα midi-keyboard ηχογραφούν κομμάτια ολομόναχοι και τα ανεβάζουν στο YouTube. Τα βίντεό του είναι μια συρραφή από αποσπάσματα ταινιών, ντοκιμαντέρ ή ακόμα και παλιές διαφημίσεις που αγαπάει. Για τον ίδιο, τα βίντεο είναι αναπόσπαστο μέρος της μουσικής και σε αυτά αποτυπώνει τις εικόνες που έχει στο μυαλό του όταν συνθέτει τα κομμάτια. Όταν δεν διαβάζει για τις Πανελλήνιες, γράφει συνεχώς νέα μουσική και, μάλιστα, πρόσφατα «ανέβασε» ένα EP με τίτλο «Cynophobia» (ο φόβος για τα σκυλιά), στο οποίο συγκέντρωσε τέσσερις από τις πιο ενδιαφέρουσες δουλειές του.
Επειδή φέτος από τις γκαλερί μας πέρασε η διάσημη Jenny Saville, ο George Condo και πολλοί ακόμα ξένοι σημαντικοί καλλιτέχνες της σύγχρονης τέχνης
Γιάννης Κωνσταντινίδης
Η διαβόητη (και μπαγιάτικη) ερώτηση «αν η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο» έμενε πάντα «μισοαπαντημένη». Κι αυτό άφηνε κάθε φορά μια γεύση ταγκή. Εξάλλου, δεν υπήρξε ούτε στιγμή αρκετά ελκυστική η ιδέα μιας αναμέτρησης της Αθήνας με ένα τόσο ισχυρό πρότυπο στο αιμοβόρικο σύμπαν της σύγχρονης τέχνης. Κι εκτός αυτού, η μανία να υπάγονται όλα στην κλίμακα που ορίζουν το μέγεθος, τα μέτρα και τα σταθμά του εκάστοτε κυρίαρχου του παιχνιδιού είναι κι αυτή παραπλανητική, επειδή περιορίζει την ορατότητα προς όποιον νεόβγαλτο «παίκτη» διεκδικεί «προσωπικό στυλ». Η πρώτη χαρά, λοιπόν, καταγράφεται επειδή έπαψε να τίθεται αυτή η ερώτηση. Η δεύτερη, με τη συνειδητοποίηση ότι, εντός του 2018, διαψεύστηκαν οι Κασσάνδρες που διατείνονταν πως μετά την documenta 14 η Αθήνα θα εξέπεμπε μηδενικά εικαστικά σήματα. Και, φυσικά, η μεγαλύτερη χαρά γεννιέται από τη διαπίστωση ότι γίνονται εδώ εκθέσεις σύγχρονης τέχνης που έχουν υψηλό κύρος και αντικείμενο διεθνούς εμβέλειας και είναι άξιες να κινητοποιήσουν το ενδιαφέρον ακόμα και εκτός των συνόρων μας.
Επειδή έγινε χαμός στα clubs και στα stages της πόλης
Φώφη Τσεσμελή
Η Αθήνα χόρεψε πολύ δυνατά και φέτος υπό τους ήχους μεγάλων ονομάτων που εμφανίστηκαν στη χώρα μας, κάνοντας ακόμα πιο αισθητή την παρουσία της στον χάρτη του παγκόσμιου κλάμπινγκ. Ναι, οι εποχές είναι δύσκολες και η κρίση φυσικά έχει «χτυπήσει» όλους τους τομείς, ακόμα και τη διασκέδαση. Μέσα στο 2018 διαπιστώσαμε πως οι διάφοροι χώροι/promoters αποφάσισαν –με το δεδομένο ρίσκο– πως το αντίδοτο σε αυτό δεν είναι το να μαζευτείς και να παίξεις εκ του ασφαλούς, αλλά να ανεβάσεις τον πήχη.
Επειδή υπάρχουν κάποια μαγαζιά που είναι το τέλειο σκηνικό για τους φανατικούς του Instagram
Μερόπη Κοκκίνη
Είναι τα μέρη που βλέπουμε συχνότερα στις οθόνες των κινητών μας κι αυτό είτε γιατί έχουν ωραία γλυκά, που γίνονται τέλεια stories, είτε γιατί είναι ωραία διακοσμημένα, δημιουργώντας το τέλειο φόντο για τις αναρτήσεις μας, είτε γιατί έχουν εντελώς φωτογενή κοκτέιλ και πιάτα. Συνήθως τα πιο instagram-ικά μέρη κρύβουν «μαγικές γωνιές» ή έχουν αυτό το «κάτι» που αξίζει να απαθανατιστεί. Ρίξτε μια ματιά στα πιο πολυφωτογραφημένα μέρη στο αθηναϊκό Instagram. Στο Dickie Dee το παγωτό μηχανής συνοδεύεται με μαλλί της γριάς, στο Rabbit Punch το σκανδιναβικό ντιζάιν δημιουργεί το τέλειο σκηνικό τύπου Wes Anderson, τα γλυκά είναι τόσο λαχταριστά στο Ohh Boy και δείχνουν τέλεια μέσα στο κατάλευκο σκηνικό, η ταπετσαρία με τα φλαμίνγκο στο Κάιν είναι το τέλειο φόντο, ο ροζ τοίχος στο Beauty killed the beast αλλά και η ροζ τουαλέτα στο Third Place είναι τα απόλυτα hits, όπως και η αποικιοκρατική διακόσμηση με τους ζωγραφισμένους τοίχους και τους πολυελαίους στο Juan Rodriguez.
Επειδή μπορείς να βρεις σπάνια βιβλία από δεύτερο χέρι ακόμα και στα περίπτερα
Φώντας Τρούσας, Φωτο: Φίλιππος Λεμονής
Τριγυρίζοντας στο κέντρο της Αθήνας αλλά και στις γειτονιές του (Παγκράτι, Κυψέλη, Κουκάκι κ.α.), όλο και πιο συχνά πέφτεις πια πάνω σε second hand βιβλία. Ίσως, μάλιστα, να πρόκειται για το πιο κοινό και συγκριτικά πιο φθηνό second hand είδος. Δεν είναι μόνο τα γνωστά παζάρια (στο Μοναστηράκι, των Ρακοσυλλεκτών κ.ά.), όπου τα βιβλία αποτελούν, μέσα στον συνολικότερο όγκο της δουλειάς, ένα πολύ βασικό υλικό, δεν είναι καν τα σχετικά παλαιοπωλεία και λοιπά καταστήματα που εμπορεύονται βιβλία αποκλειστικά από δεύτερο χέρι (πολλά απ’ αυτά βρίσκονται στην περιοχή των Εξαρχείων και της Νεάπολης, αλλά όχι μόνο), είναι και τα δεκάδες περίπτερα και ψιλικατζίδικα που στις προθήκες τους, ή σε καφάσια και χαρτόκουτα, ή σε πρόχειρα φτιαγμένες και συνήθως υπαίθριες βιβλιοθήκες αραδιάζουν εκατοντάδες τόμους κυρίως παλαιών αλλά και πιο πρόσφατων εκδόσεων.
Επειδή τα μεγάλα πολιτιστικά ιδρύματα φέρθηκαν ανοιχτόμυαλα δίχως να υπολογίσουν το ρίσκο
Αλέξανδρος Διακοσάββας
H Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, ένας από τους σημαντικότερους φορείς πολιτισμού της χώρας, στήριξε και φέτος έμπρακτα την ισότητα και τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων της LGBTQI+ κοινότητας. Η ελληνική κοινωνία προχωρά με αργά αλλά σταθερά βήματα προς την αποδοχή της διαφορετικότητας και την κατάκτηση ίσων δικαιωμάτων για τα άτομα της LGBTQI+ κοινότητας, όμως, παράλληλα, περιστατικά όπως η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου υπενθυμίζουν ότι είναι επιτακτική η ανάγκη να διανυθούν ακόμα μεγαλύτερες αποστάσεις.
Επειδή δίπλα μας είναι μοναδικά μέρη όπως το Ολυμπιείο
Πέγκυ Ρίγγα
Ένα από τα μεγαλύτερα μνημεία των Αθηνών, γνωστό στην αρχαία γραμματεία ως «χρόνου μέγα αγώνισμα», το Ιερό του Ολυμπίου Διός στην περιοχή του Ιλισού, στην κορυφή σχεδόν της λεωφόρου Συγγρού, συζητιέται μέχρι σήμερα για εντελώς λάθος λόγους. Κατά την παράδοση, ο αρχαιότερος ναός χτίστηκε από τον Δευκαλίωνα, γενάρχη των Ελλήνων, διότι εκεί υπήρχε το χάσμα γης απ’ όπου είχε απορρεύσει το νερό του κατακλυσμού.
Επειδή η Συγγρού γίνεται ξανά ο πιο ζωντανός δρόμος της πόλης
Γιάννης Πανταζόπουλος
Από το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα η λεωφόρος Συγγρού είναι ο οδικός άξονας που συνδέει το κέντρο της πρωτεύουσας με το παραλιακό μέτωπο. Το μεγαλύτερο τμήμα της κατασκευής της χρηματοδοτήθηκε από τον Ανδρέα Συγγρό, γι’ αυτό και φέρει το όνομά του. Ο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος ταχείας κυκλοφορίας ήταν για πολλά χρόνια ένας κακόφημος δρόμος. Οίκοι ανοχής, «πιάτσα», κέντρα διασκέδασης, παραβατικές συμπεριφορές αλλά και «λουκέτα» συνέθεταν μια γνώριμη εικόνα. Ωστόσο, εδώ και λίγο καιρό η λεωφόρος έχει μεταβληθεί σε ένα νέο σημείο αναφοράς, με προοπτικές και πολλαπλούς μετασχηματισμούς.
Φωτογραφίες: Πάρις Ταβιτιάν
Πηγή: lifo.gr
