Σε όλη την ιστορία, πολλοί διάσημοι έχουν δανείσει τα ονόματά τους σε αποχρώσεις του μπλε, του μοβ, του πράσινου και σε άλλες αποχρώσεις. Ενώ πολλές από αυτές τις μορφές είναι καλλιτέχνες που ήταν γνωστοί επειδή χρησιμοποιούσαν ή ανέπτυξαν αυτές τις αποχρώσεις, άλλα ονόματα προέρχονται από τους επιστήμονες που τις εφηύραν ή από εκείνους που τους άρεσε να φοράνε μια συγκεκριμένη απόχρωση.
Alice Blue (Άλις Μπλε)
Ένα απαλό μπλε αζούρ που πήρε το όνομά του από την Άλις Ρούσβελντ Λόνγκουορθ, συγγραφέα και κόρη του 26ου προέδρου των ΗΠΑ, Θεόδωρο Ρούζβελτ, η οποία ήταν γνωστή ότι φορούσε φορέματα με αυτό το χρώμα και έτσι πυροδότησε μια μόδα γι’ αυτό. Τα φορέματά της ενέπνευσαν το τραγούδι “Alice Blue Gown” των Joseph McCarthy και Harry Tierney, που πρωτοακούστηκε στο μιούζικαλ του Μπροντγουέι “Irene”, το 1919.
Yves Klein Blue (Υβ Κλάιν Μπλε)
Ο Γάλλος εικαστικός Υβ Κλάιν θεωρείται μία σημαντική προσωπικότητα της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής τέχνης. Είναι ίσως πιο γνωστός λόγω των μονόχρωμων πινάκων του με κυανό με το οποίο πρότεινε το άπειρο της θάλασσας και του ουρανού. Το 1960, καταχώρησε μια φόρμουλα για το χρώμα, γνωστό ως IKB (International Klein Blue) με τη γαλλική κυβέρνηση. Η φόρμουλα στηρίχθηκε σε μια κυανή χρωστική αναμεμιγμένη με μια συνθετική ρητίνη που δεν θα αραίωνε το χρώμα.
Κατά τη διάρκεια της “μπλε περιόδου” του, ο Κλάιν παρουσίασε μόνο μπλε έργα ζωγραφικής και αντικειμένων, απελευθερώνοντας 1.000 και 1 μπλε μπαλόνια στον ουρανό του Παρισιού για να γιορτάσει μια παράσταση και σερβίροντας τζιν, Cointreau και μπλε κοκτέιλ σε ένα άλλο. Όσοι ήπιαν αυτά τα μπλε κοκτέιλ… ουρούσαν για μέρες.
Titian Red (Κόκκινο Τιτσιάνο)
Ένα άτομο με κόκκινα μαλλιά αποκαλείται Titian, από τον μεγάλο Ενετό ζωγράφο του 16ου century στον οποίο άρεσε να ζωγραφίζει ανθρώπους με κόκκινα μαλλιά. Στα 1960, οι κοκκινομάλλες κούκλες Barbie ήταν γνωστές επισήμως ως “Titians”. Ο όρος κατέληξε να σημαίνει οποιοδήποτε πορτοκαλί-κόκκινο χρώμα, αν και αρέσει στον κόσμο να συζητάει τις ακριβείς αποχρώσεις που περιέχει.
Scheele’s Green (Πράσινο του Σιλ)
Οι αποχρώσεις με βάση το πράσινο του αρσενικού ήταν σε μεγάλη χρήση τον 19ο αιώνα, χρωματίζοντας τα πάντα, από κάλτσες μέχρι καπέλα και παιδικά παιχνίδια. Η πρώτη τέτοια χρωστική ουσία ήταν το Scheele’s Green, που το ανακάλυψε ο Σουηδός χημικός Καρλ Βίλχελμ Σιλ (Carl Wilhelm Scheele) το 1775. Αν και ο Σιλ και άλλοι γνώριζαν πόσο τοξικές ήταν αυτές οι χρωστικές ουσίες, αυτό δεν εμπόδισε χρησιμοποιούνται σε ρούχα, κεριά, χαρτιά, βιβλιοδεσίες και, μερικές φορές, ακόμη και σε τρόφιμα. Το ίσως πιο διάσημο παράδειγμα της χρήσης του χρώματος είναι η πράσινη ταπετσαρία που κοσμούσε το τελευταίο μπάνιο του Ναπολέοντα, ενώ βρισκόταν εξορισμένος στην Αγία Ελένη. Μερικοί πιστεύουν ότι οι αναθυμιάσεις που προκαλούνταν από τα λουτρά του, ίσως ήταν αυτό που τον σκότωσε.
Isabelline
Αν είναι αλήθεια, η ιστορία της προέλευσης αυτού του χρώματος πρέπει να είναι η πιο απογοητευτική ιστορία. Κάποτε χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει το απαλό σαμπανιζέ χρώμα ορισμένων τριχωμάτων αλόγων και φτερών πουλιών, ο όρος Isabella-colored ή isabelline λέγεται ότι προέρχεται από την Ισαβέλλα της Αυστρίας, την κόρη του Φιλίππου Α’ της Καστίλης και της Ιωάννας Α’ της Καστίλης.
Υποτίθεται ότι, όταν η Ισπανία πολιορκούσε στην πόλη της Οστάνδης στο σημερινό Βέλγιο το 1601, η Ισαβέλλα υποσχέθηκε να μην αλλάξει τα εσώρουχά της μέχρι να παρθεί η πόλη. Περίμενε μια γρήγορη νίκη, αλλά προς απογοήτευσής της (και πιθανώς για όλων γύρω της), οι μάχες συνεχίστηκαν για τρία χρόνια πριν νικήσει η Ισπανία.
Το λεξικό της Οξφόρδης απέρριψε την ιστορία, σημειώνοντας ότι σαν χρώμα αναφέρεται από το 1600, μια χρονιά πριν ξεκινήσει η πολιορκία. Ωστόσο, ο γλωσσολόγος Michael Quinion σημειώνει ότι αρχεία στα γαλλικά, τα γερμανικά, τα ισπανικά και τα ιταλικά (όπου το isabelline έχει παρόμοια σημασία σαν χρώμα) αναφέρονται στην προηγούμενη βασίλισσα Ισαβέλλα της Καστίλης (1451-1504) -και την πολιορκία της Γρανάδα πράγμα που σημαίνει ότι η ιστορία μπορεί να είναι αληθινή, ακόμα κι αν πρόκειται για διαφορετική Ισαβέλλα και για διαφορετικά βρώμικα εσώρουχα 7 μηνών.
Φούξια
Το φούξια, το χρώμα, προέρχεται από το λουλούδι φούξια, που προέρχεται από τον Γερμανό βοτανολόγο του 16ου αιώνα Leonhart Fuchs (το όνομά του προέρχεται από την γερμανική λέξη για την “αλεπού”). Και αν νομίζεται ότι το φούξια και το ματζέντα είναι το ίδιο χρώμα, τότε είστε πιο κοντά απ’ όσο νομίζετε: η ματζέντα κάποτε ήταν μια βαφή για τα μάτια που ονομαζόταν fuchsine, που πήρε το όνομά της από το λουλούδι φούξια. Το όνομα άλλαξε το 1859, την χρονιά που κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, προς τιμή της νίκης των Γάλλων στη Μάχη Ματζέντα (Battle of Magenta).
Vandyke Brown (Καφέ βαν Ντάικ)
Αυτό το βαθύ, ζεστό, διαφανές καφέ έγινε με υψηλή συγκέντρωση οργανικής ύλης (βασικά, από πραγματική βρωμιά), και ήταν δημοφιλές στους “Παλαιούς Δασκάλους”. Πήρε το όνομά του από τον Φλαμανδό ζωγράφο Άντονι βαν Ντάικ, ο οποίος το χρησιμοποιούσε συχνά στους πίνακές του και ο οποίος επίσης δάνεισε το όνομά του σε μια πρόωρη διαδικασία φωτογραφικής εκτύπωσης -η οποία επίσης παρήγαγε καφέ χρώμα, αλλά δεν περιελάμβανε βρωμιά.
Perkin’s Mauve (Μοβ του Πέρκιν)
Όπως πολλές επιστημονικές ανακαλύψεις, η εφεύρεση των συνθετικών βαφών συνέβη κατά λάθος. Το 1856, ο φοιτητής χημείας William Henry Perkin, τότε μόλις 18 ετών, προσπαθούσε να βρει έναν νέο τρόπο για να κάνει κινίνη (μια δημοφιλής θεραπεία για την ελονοσία, και το συστατικό που δίνει ακόμα και σήμερα στο τόνικ την ελαφρώς πικρή γεύση του). Το πείραμα δεν πέτυχε, αλλά ο Perkin παρατήρησε μια μοβ ουσία στα τοιχώματα της φιάλης του όταν την ξέπλυνε με αλκοόλη και συνειδητοποίησε τη χρήση της.
Τα ένστικτά του ήταν σωστά. Αφού κατοχύρωσε τη δημιουργία του και άρχισε να την παράγει μαζικά, το χρώμα σάρωσε την Αγγλία και έγινε πολύ δημοφιλές. Αρχικά το χρώμα λεγόταν aniline purple by Perkin, καθώς και Perkin’s purple ή Perkin’s violet. Το μοβ μέρος στο Perkin’s mauve ήρθε μερικά χρόνια αργότερα χάρη στους Γάλλους, που το ονόμασαν από τη λέξη τους για τη μολόχα.
Hooker’s Green (Πράσινο Χούκερ)
Το ζεστό “Πράσινο του Hooker” ονομάστηκε από τον εικονογράφο της βοτανικής William Hooker, ο οποίος δημιούργησε μια ειδική χρωστική ουσία ώστε να αποδίδει καλύτερα το ακριβές πράσινο των φύλλων.
Bonus: Mummy Brown (Καφέ της Μούμιας)
Εντάξει, δεν πήρε το όνομά του από ένα άτομο, αλλά πολλούς και… νεκρούς. Κατασκευάστηκε για πρώτη φορά τον 16ο και 17ο αιώνα, αλλά έγινε ιδιαίτερο αγαπητό των ζωγράφων του 19ου αιώνα. Η πλούσια καφετιά χρωστική ουσία δημιουργήθηκε με την ανάμειξη τόσο μούμιας ανθρώπων όσο και αιλουροειδών με λευκή πίσσα και μύρο (οι άνθρωποι παλιότερα θεωρούσαν τις μούμιες απλώς έναν ακόμη φυσικό πόρο).
Εν μέρει λόγω των περίεργων συστατικών της, η χρωστική ουσία δεν ήταν η πιο σταθερή στον κόσμο, και έπεσε σε αφάνεια όταν μαθεύτηκε η ιστορία της προέλευσής της. Σύμφωνα με μια βιογραφία, ο καλλιτέχνης Edward Burne-Jones έκανε κανονική κηδεία σε ένα σωληνάριο με το χρώμα όταν ανακάλυψε από πού προέρχονταν. Το χρώμα υπάρχει και σήμερα, με το ίδιο όνομα, αλλά με διαφορετική σύνθεση -πιθανόν…
πηγή: 3otiko.blogspot.com
