Στο δρόμο σου χρειάστηκε να σε αμφισβητήσουν πολλοί, να σου πουν πως δεν αξίζεις, δε θα αντέξεις, δε θα τα καταφέρεις. Ένιωθες τα σωθικά σου να καίγονται -χωρίς να ξέρεις το γιατί- κάθε φορά που κάτι σε έσπρωχνε να προχωρήσεις ένα βήμα μπροστά ενώ οι γύρω σου προσπαθούσαν να σε τραβήξουν για να κάνεις δύο βήματα πίσω.
Καιγόσουν από μια φωτιά που σε ανάγκαζε να μη λιγοψυχάς, να επιμένεις με πείσμα και θράσος. Να μην το βάζεις κάτω, να μη βολεύεσαι. Πεισματική άρνηση να θάψεις τα όνειρά σου. Να μην αγνοείς τη δύναμή σου, να γυρνάς την πλάτη στην παράνοια, να βρίσκεις παράλογο ένα κόσμο που ευχαριστιέται να πληγώνει ανθρώπους, έναν γκρίζο κόσμο που θεωρεί αυτονόητο το ψέμα και την υποκρισία, που ηδονίζεται με την αποτυχία και φθονεί την επιτυχία του διπλανού του.
Σου πήρε καιρό, μα τελικά κατάλαβες πως δε θα προσαρμοστείς ποτέ σε μια κοινωνία, που τα θεμέλιά της έχουν σαπίσει και τρίζουν. Ήσουν για χρόνια στο κενό, ψάχνοντας την έξοδο, καθώς πνιγόσουν μέσα σε δήθεν σχέσεις, σε δήθεν παρέες, σε δήθεν σ’ αγαπώ που ούρλιαζαν απελπισία.
Αναρωτήθηκες πολλές φορές αν είσαι εσύ ο αλλόκοτος, ο παράξενος, ο υπερβολικά ρομαντικός ή ο απόλυτα ψυχρός. Μα τώρα ξέρεις. Το βλέπεις πια, πως μόνο η αγάπη μπορεί να γαληνέψει την ψυχή σου. Τα αυτιά σου επιλέγουν να ακούσουν μόνο αλήθειες και τα μάτια σου να συναντήσουν μόνο φωτεινά βλέμματα. Δεν είναι τείχη αυτά που έχεις σηκώσει γύρω σου. Είναι τα όρια σου, που έθεσες μετά από βαθιά κι επίπονη αναζήτηση του εαυτού σου. Δεν προτίθεσαι να επιτρέψεις να τα περάσει κανείς που δε θεωρείς άξιο γι’ αυτό.
Γιατί ερωτεύτηκες τη μοναξιά σου, την πιο δύσκολη εpωμένη. Είναι ζόρικη, απαιτητική και δύστροπη. Δύσκολα την κουμαντάρεις. Θα σε βρει ενώ ξοδεύεις το χρόνο σου μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή, κρατώντας ένα βιβλίο που σου μαθαίνει κόσμους που δε γνώριζες ή μέσα σε ένα ασφυκτικά γεμάτο μπαρ. Θα τα βάλει μαζί σου, όταν θα αποκοιμιέσαι μόνος σου στον καναπέ ή αγκαλιά με το σύντροφό σου στο διπλό σας κρεβάτι.
Συνήθως τρομάζει τους ανθρώπους. Προσπαθούν να την ξορκίσουν μέσα από δυνατές φωνές, κλείνοντας τα μάτια στην αλήθεια της. Μα εσύ δε σάλεψες απ’ τη θέση σου, δεν έβγαλες μιλιά. Στάθηκες απέναντί της, τη γνώρισες, ώσπου τελικά την αγάπησες και της επέτρεψες να σου διδάξει πολλά. Σου έμαθε να στέκεσαι στα πόδια σου, να μην έχεις ανάγκη κανέναν, να μην ψάχνεις κανέναν ώμο να στηριχτείς. Σου έμαθε πως το κλαψούρισμα είναι απλά χάσιμο χρόνου και ζωής.
Μα σου έμαθε κι άλλα. Σου έμαθε να αλλάζεις μια καμένη λάμπα με την ευκολία που σιδερώνεις το πουκάμισό σου. Σου έμαθε να μαστορεύεις το αμάξι σου και την επόμενη στιγμή να απλώνεις την μπουγάδα σου. Σου έμαθε πως δεν υπάρχουν ρόλοι, αλλά άνθρωποι. Σου έμαθε να είσαι ανεξάρτητος, αυτόνομος, επαρκής. Δεν έχεις κενά για να καλύψεις, φόβους να κουκουλώσεις, όνειρα που ελπίζεις να εκπληρώσει κάποιος άλλος για λογαριασμό σου.
Γι’ αυτό αν κάποιος θελήσει να μπει στον κόσμο σου, δε θα καταφέρει ποτέ να σε κάνεις να τον έχεις ανάγκη παρά μόνο να τον θες. Θα χρειαστεί να κερδίσει τον σεβασμό σου. Δε θα πεισθείς από μεγάλα λόγια, έμαθες να ακούς μόνο τα αληθινά, τα ξεχωρίζεις. Δε θα ενδώσεις με τις φιγούρες του, τις βρίσκεις γελοίες. Δε θα σου τραβήξει την προσοχή η φασαρία του, σε κουράζει. Αν σε απογοητεύσει, τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο μέσα σου, ακόμα κι επιλέξεις να μείνεις.
Γιατί άνθρωποι σαν εσένα έχτισαν τη δύναμή τους γύρω από έναν πυρήνα τεράστιας ευαισθησίας, τον οποίο προστατεύουν καλά. Μα αν σε αγγίξει, αν ξεχωρίσει στα μάτια σου και βρει τη θέση του στον κόσμο σου, θα του μάθεις την αληθινή έννοια του «θέλω». Χωρίς προσμίξεις από φόβους κι ανάγκες. Ένα «θέλω» αγνό κι άδολο. Θα είσαι δίπλα του, απλά γιατί κατάφερε να κάνει την καρδιά σου να χτυπήσει πιο γρήγορα. Δε θέλεις να κερδίσεις τίποτα από αυτόν. Τουλάχιστον τίποτα που δε θα είναι φυσικό κι αμφίδρομο. Δε θα βάλεις τη ζωή σας σε ζυγαριές.
Τι έδωσα; Τι έδωσες; Ποιος κερδίζει; Εσύ αυτόν τον έpωτα γνωρίζεις. Αγάπησες το πολύ και δεν υπάρχει πισωγύρισμα στο λίγο. Θα του μάθεις για τους ανθρώπους, που δε συμβιβάζονται, που ακόμη κι αν το προσπαθήσουν, θα βρεθούν να χτυπιούνται σαν το αγρίμι στο κλουβί, μπροστά στο λίγο και τη μετριότητα. Θα του μάθεις πώς είναι να τα θέλεις όλα και να τα θέλεις τώρα. Άνθρωποι σαν και εσένα ξέρουν καλά πως το γνήσιο «θέλω» έρχεται μόνο σε υπερθετικό βαθμό κι ο χρόνος του «θέλω» χάνεται, δεν υπάρχει. Άσε τους άλλους να ονοματίζουν έpωτα τα υποκατάστατα.
Στον δικό σου κόσμο, ο εγωισμός εξαφανίζεσαι κι η μόνη άμυνα που σου απομένει είναι η αξιοπρέπεια. Είναι τόσο απλός ο κόσμος σου κι είναι αστείο πως μέσα στη δύνη του μυαλού των ανθρώπων, φαντάζει πολύπλοκος. Μην λυπάσαι για αυτούς που βολεύτηκαν στο λίγο τους ούτε να τους συγχωρείς. Ο καθένας από εμάς πορεύεται με τις επιλογές του. Εσύ όπως και εγώ, επιλέγουμε να χαριστούμε μόνο σε αυτούς που μπορούν να κολυμπήσουν σε θάλασσες βαθιές, με κάθε καιρό.
πηγή: pillowfights.gr
