Δαιμονικό χαμόγελο, μάτια που πετούν φλόγες, θρυλικές ερμηνείες, trademark κινήσεις και οι πιο χαρακτηριστικές εκρήξεις στην σύγχρονη ιστορία του αμερικανικού σινεμά. Η αυθόρμητη αντίδραση στο άκουσμα του Al Pacino δεν είναι τίποτα άλλο από μία βαθιά υπόκλιση. Είναι άλλωστε εκείνος ο ηθοποιός που μας έχει κρατήσει περισσότερο καρφωμένους στη μεγάλη οθόνη από οποιονδήποτε άλλο· η σχέση μας με το σινεμά θα ήταν αρκετά χειρότερη χωρίς τον Al.
Τώρα βρίσκεται στη δύση της καριέρας του, δεν φαίνεται όμως ακόμη διατεθειμένος να πει την τελευταία του λέξη. Αντίθετα, μετά από δεκαετίες βρήκε την καταλληλότερη αφορμή για να ενώσει τις δυνάμεις του με ένα άλλο ιερό τέρας του αμερικανικού κινηματογράφου: Στο The Irishman του Martin Scorsese ο Pacino θα συναντήσει (ξανά) τον Robert De Niro.
Ακούγεται οξύμωρο, χρειάστηκαν όμως πολλές υποψηφιότητες μέχρι ο Pacino, τελικά, να αποχωρίσει από τα Όσκαρ του 1993 κουβαλώντας ένα χρυσό αγαλματάκι. Ποιοι ρόλοι όμως είναι εκείνοι που ξεχώρισαν στην τεράστια καριέρα του 79χρονου ηθοποιού; Μετά από πολύ σκέψη και μεγάλη δυσκολία στην επιλογή καταλήξαμε σε πέντε θρυλικούς χαρακτήρες που οι θεατές δεν μπόρεσαν να σβήσουν ποτέ από τη μνήμη τους.
Michael Corleone | Godfather Part II
Στην ίσως σημαντικότερη κινηματογραφική τριλογία όλων των εποχών, όπου παρελαύνουν ονόματα όπως ο Marlon Brando και ο Robert De Niro, ο Pacino κλέβει την παράσταση κερδίζοντας ένα εισιτήριο για την διεθνή αναγνώριση. Μετά το πρώτο κεφάλαιο ήταν κι επισήμως ο πλέον ανερχόμενος ηθοποιός του αμερικανικού σινεμά. Όχι άδικα, αφού κατάφερε να ερμηνεύσει τη μεταμόρφωση ενός άγουρου νεαρού σε Δον της Μαφίας. Μέσα από έναν υποκριτικό άθλο γεμάτο αισθήματα εκδίκησης, ενοχών και μανίας όπου πολλές φορές είχε για μοναδικό όπλο το βλέμμα του.
Frank Serpico | Serpico (1973)
Ο Pacino θα μπορούσε να κεφαλαιοποιήσει εκείνη την εποχή την τρομερή επιτυχία του Νονού κάνοντας κάποιες περισσότερο ασφαλείς επιλογές. Αντίθετα, αποφάσισε να παίξει έναν under cover αστυνομικό υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Sidney Lumet. Σε μία ταινία καθαρά πολιτική -όπου ο Frank Serpico προσπαθούσε να βρει την αλήθεια για τη διαφθορά στην αστυνομία, καθώς ο ίδιος χανόταν στο γεμάτο μακριά μαλλιά, μούσια και παντελόνια καμπάνες όνειρο των ψυχεδελικών 70s- ο Pacino έδωσε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του.
Sonny Wortzik | Dog Day Afternoon (1975)
Μέσα από τις δεκαετίες τον συνηθίσαμε στον ρόλο του ισχυρού, του φωνακλά, του ανθρώπου που δεν τον χωρά η μικρή πραγματικότητα. Τι δουλειά έχει λοιπόν να ερμηνεύει ένα ανθρωπάκι που η ζωή του έχει φερθεί άσχημα κι εκείνο αποφασίζει να ληστέψει μία τράπεζα; Κι όμως ο ρόλος του Sonny Wortzik (που θέλει ξεφύγει από έναν λευκό γάμο και να βοηθήσει το νέο του ταίρι να κάνει αλλαγή φύλου με τα χρήματα που θα πάρει από τη ληστεία) ήταν μία γροθιά στο στομάχι για τους θεατές κι ένα δριμύ κατηγορώ απέναντι στις κοινωνικές και σεξουαλικές διακρίσεις. Σημαντική σημείωση: Η θρυλική σκηνή όπου ο Pacino φωνάζει “Attica! Attica! Attica!” ήταν ένας δικός του αυτοσχεδιασμός της στιγμής.
Tony Montana | Scarface (1983)
Μέχρι σήμερα ο Tony Montana τραγουδιέται από rappers, κοσμεί δωμάτια και γραφεία, γίνεται viral meme σε όλο το ίντερνετ και, γενικά, λατρεύεται ως ένα υπαρκτό πρόσωπο. Δεν υπάρχει άλλη ταινία που να έχει δώσει τόσες πολλές ατάκες στην pop κουλτούρα των τελευταίων 35 χρόνων. Διότι μπορεί η ερμηνεία του Pacino να φαίνεται υπερβολική, ήταν όμως τόσο ισχυρή και τόσο γεμάτη ένταση που κατάφερε -και συνεχίζει να καταφέρνει- να μαγέψει το κοινό σε τόσο μεγάλο βαθμό ώστε να αποτελέσει σύμβολο για περισσότερες από μία γενιές.
Frank Slade | Scent of a Woman (1993)
Τρομερά ευγενικός αλλά απίστευτα οξύθυμος, παντοδύναμος αλλά πιο εύθραυστος κι από ένα κομμάτι χαρτί, τυφλός αλλά ένας εξαιρετικός χορευτής που δεν ξέχασε πως πρέπει να οδηγεί μία γυναίκα στο ταγκό. Ο συνταξιούχος στρατιωτικός που έχει χάσει το φως ήταν, τελικά, ο ρόλος που έδωσε το πολυπόθητο Όσκαρ Α’ Αντρικού στον Al Pacino. Γιατί ακόμα κι αν δεν είχα κάνει τίποτα άλλο στην καριέρα του, εκείνο το συγκλονιστικό “I’ m in the dark in here” είναι ικανό να σκίσει την καρδιά ακόμα και του πιο αδιάφορου θεατή στα δύο.
πηγή: esquire.com.gr
