Ένας Youtuber στήνει παγίδα σύλληψης σε έναν 43χρονο παιδεραστή και το καταγράφει με κάμερες που είναι της αστυνομίας. Κάποιος του δίνει το υλικό κι εκείνος το κάνει δημόσιο θέαμα. Ο Κοψιάλης παίρνει εύσημα, τον χειροκροτούν όλοι, αλλά στο τέλος τι μένει;
Πριν από λίγες μέρες βλέπαμε έναν πατέρα στον Βόλο να σκοτώνει τον κουνιάδο του για κατ’ εξακολούθηση βιασμό της 19χρονης κόρης του, βιασμό που γινόταν για 11 χρόνια, άρα παιδοβιασμό. Και τότε, λέγαμε πως το επονείδιστο ενός εγκλήματος δεν μπορεί να δικαιολογεί την αυτοδικία.
Αν νομίζετε πως αυτό που έκανε ο Κοψιάλης είναι μακριά από την αυτοδικία, τότε έχετε μαύρο σκοτάδι από το πώς αναπτύσσεται η νόηση ενός απλού θεατή.
Αναμφίβολα, δεν είναι κάτι κακό να χρησιμοποιεί η αστυνομία πολίτες για να πιάσει εγκληματίες, να χρησιμοποιεί τα λεγόμενα δολώματα, εφόσον οι άνθρωποι θέλουν να βοηθήσουν κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Το πρόβλημα εδώ είναι πως δεν ξέρουμε κατά πόσο ο Κοψιάλης με τον φίλο του είχαν έρθει σε συνεννόηση με την αστυνομία. Επίσης, μάθαμε ότι η ΓΑΔΑ είναι ενοχλημένη που αυτό το βίντεο έφτασε στα χέρια του Κοψιάλη, κι ας ήταν συμμετέχων στην διαδικασία, και θα γίνει ως και ΕΔΕ για να διερευνηθεί το πώς έφτασε παράτυπα στα χέρια του.
Άσχετα με τα διαδικαστικά της αστυνομίας, υπάρχουν κάποια ανησυχητικά πράγματα που προκύπτουν από την μετατροπή ενός εγκλήματος και τη σύλληψη ενός εγκληματία σε θέαμα, σε ριάλιτι, σε σόου σαν κι αυτά που βλέπαμε πριν 20 χρόνια στις ΗΠΑ. Ένας Youtube που έγινε Σέρλοκ Χολμς.
Να θυμίσουμε ότι ο Κοψιάλης έχει ως βάση κοινού άτομα από 18 ετών και κάτω, σε αυτούς βάσισε το χτίσιμο της δικής του αυτοκρατορίας που έχει εξελιχθεί σήμερα σε έναν Youtuber με τα μεγαλύτερα giveaways στο Instagram, αλλά και με ελάχιστη ουσία στο περιεχόμενο που παράγει, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Ιδιωτική κατακραυγή με απόφοιτους ριάλιτι ή τράπερ και χαζομάρες για να γελάει το κοινό του. Αυτό είναι ο Κοψιάλης. Πώς γίνεται αυτή η περσόνα να πείθει την αστυνομική εξουσία να του παραχωρήσει αυτό το βίντεο και να το χρησιμοποιήσει για τα κλικς; Πώς γίνεται να τον χειροκροτάμε χωρίς να κατανοούμε πόσο ανησυχητικό είναι όλο αυτό;
Να εξηγήσουμε το γιατί; Πάμε να το εξηγήσουμε.
Δεν θα πιστέψουν, θαρρείτε, όσοι είδαν αυτό το βίντεο, ότι από δω και πέρα για κάθε αντίστοιχο έγκλημα θα στέλνουν ως πρώτη επιλογή στον Κοψιάλη κι όχι στην αστυνομία;
Δεν θα θεωρήσουν όσοι είδαν το βίντεο και δεν έχουν ακόμα αποκρυσταλλωμένη κρίση, ότι ο Κοψιάλης είναι η εκτελεστική εξουσία κι όχι η αστυνομία; Παιδιά που έχουν μάθει στον μιμητισμό, δεν θα επιχειρήσουν κάτι αντίστοιχο για να γίνουν κι αυτά διάσημα σαν τον Κοψιάλη;
Δεν είναι αυτό που έγινε μια δήλωση πως οι influencers μπορούν να υποκαταστήσουν την αστυνομία και τη δικαιοσύνη;
Δεν θα μπερδέψουν τα όρια πραγματικότητας και «μυθοπλασίας» οι θεατές; Γιατί αυτό το βίντεο αποτυπώθηκε ως μια παραγωγή, είχε σκηνοθεσία, είχε αφήγηση, δεν ήταν μια σύλληψη ενός παιδεραστή. Ήταν η δημιουργία μιας μυθολογίας. Το έχουμε δει πολύ τα τελευταία χρόνια, οι μυθολογίες έλκουν περισσότερο τους ανθρώπους απ’ ό,τι τους απωθούν τα εγκλήματα.
Ο Κοψιάλης εξιστορεί, λέει παραμύθι, αλλοιώνει το μέγεθος του εγκλήματος. Στην εποχή της κυριαρχίας της εικόνας, είναι αφελές να μην το βλέπουμε αυτό.
Στο πλαίσιο του μιμητισμού, δεν θα υπάρξουν περιπτώσεις ατόμων που θα πιστέψουν ότι το να τους πιάσει ο Κοψιάλης για κάποιο δικό τους έγκλημα και να αποκτήσουν clout και φήμη, όπως τους έχει μάθει και ο Κοψιάλης και όλοι οι TikTokers και influencers όλα αυτά τα χρόνια;
Δεν θέλουμε να είμαστε σαν αυτούς που στην ηλικία μας μας έλεγαν ότι τα βιντεοπαιχνίδια μας οδηγούν στη βία. Δεν έχουμε αποδείξεις ή έρευνα για όσα αναφέρονται στο κείμενο.
Είναι όμως μια πραγματικότητα πως ο Κοψιάλης, είτε εν αγνοία του είτε εν γνώση του, όσο κι αν έκανε κάτι καλό που βοήθησε να συλληφθεί ένας παιδεραστής, μετέτρεψε μια διαδικασία του κράτους σε θέαμα. Τόνωσε την ψευδή αίσθηση πως η σύλληψη πρέπει να έχει κινηματογραφικά στοιχεία.
Κάποιες φορές το αποτέλεσμα δεν είναι αρκετό για να επισκιάσει τον τρόπο με τον οποίο επιτυγχάνεται. Η ίδια η αστυνομία είναι σαν να κάνει μια δήλωση ανικανότητας και απόρριψης της όποιας εμπιστοσύνης πρέπει να της δείχνει ο πολίτης. Σαν να λένε «ο Κοψιάλης μπορεί καλύτερα από μας».
Και στο τέλος, αν ήθελαν τον Κοψιάλη να συνδράμει στην ευαισθητοποίηση για τους κινδύνους του διαδικτύου για τα ανήλικα παιδιά, ας έκανε ένα βίντεο, μια εκστρατεία. Όχι να του δώσει τη δυνατότητα να δημοσιεύσει ένα βίντεο που παραμένει αντικείμενο ποινικής διαδικασίας, υλικό δικογραφίας.
Χώρια του ότι αναθέτοντας στον Κοψιάλη και τον φίλο του, τον Βαλάκο, που είναι master σε πολεμικές τέχνες, η αστυνομία είναι σαν να παραδέχεται πως αποτελείται από ένα μάτσο λαπάδες, αγύμναστους και αδύναμους αστυνομικούς που δε μπορούν να συλλάβουν ούτε τη σκιά τους.
Όσο αγνές προθέσεις κι αν είχε ο Κοψιάλης, δεν παύει να είναι ένας εγκέφαλος που σκέφτεται ως Youtuber, που τον ενδιαφέρει πρωτίστως να μεγαλώσει το κανάλι του και να βγάζει όσο περισσότερα λεφτά γίνεται. Και να μην το θέλει, αυτή του η ιδιότητα έχει επίδραση σε κάθε του πράξη.
Κι αυτή η κίνηση, σε μια ευνομούμενη κοινωνία, θα έπρεπε, αν όχι να επισύρει ποινική ευθύνη, να θεωρηθεί από όλους ως ένα τεράστιο φάουλ. Όχι να παίρνει emoji παλαμάκια στα social media.
πηγή: menshouse.gr
