Μια λευκή με μαύρη φωνή. Η κορυφαία ερμηνεύτρια της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Αυτά και πολλά πολλά ακόμα έχουν ειπωθεί για την Amy Winehouse και θα είχαν εμπλουτιστεί πολύ περισσότερο αν η καταληκτική ημερομηνία της ζωής της δεν ερχόταν μόλις στα 27 της χρόνια.
Όταν ήταν 12 ετών είχε στείλει γράμμα στη σχολή Sylvia Young για να ασχοληθεί με τη μουσική. Στο γράμμα της έλεγε «θέλω να είμαι κάπου που θα φτάσω στα όρια μου, θέλω να τραγουδάω χωρίς να μου λένε να πάψω, θέλω να γίνω διάσημη και να κάνω τους ανθρώπους να ξεχνούν τα πάντα για αυτά τα 5 λεπτά που κρατά κάθε τραγούδι». Καταλαβαίνει κανείς τη συνειδητοποίηση είχε σε αυτή την ηλικία.
Το κορίτσι από το βόρειο Λονδίνο με τον χαρακτηριστικό ένρινο τόνο στην προφορά που συνδυάστηκε με το κοντράλτο, προσέφερε μια φωνή που πολλοί την αποκάλεσαν όμορφο κουρέλι. Όχι με αρνητικό τρόπο, αλλά με θετικό. Η φωνή της ήταν το απάγκιο των προβλημάτων, ήταν εκεί που άπλωναν οι ψυχές τους αγκώνες τους και στηρίζονταν για να μη σωριαστούν στο πάτωμα.
Τόσο με το πρώτο της άλμπουμ το Frank, όσο κυρίως με τον κορυφαίο δίσκο του 21ου αιώνα, το Back to Black, κατάφερε να γίνει αυτό που λέει ένας στίχος της.
«All I can ever be to you is a darkness that we knew / And this regret I got accustomed to»
Αυτή η πυγμή, αυτή η επιθυμία να λάμψει κάνοντας αυτό που αγαπάει, ήταν και η πηγή του προβλήματος που την ώθησε στο να τελειώσει τη ζωή της τόσο γρήγορα και να μπει στο περίφημο Club 27. Γιατί σε αυτόν τον κόσμο, τίποτα απ΄όσα ονειρεύεσαι, ερωτεύεσαι, παθιάζεσαι, δεν είναι έτσι όπως τα πλάθεις στο μυαλό σου. Εσύ πλάθεις μια τελειότητα στην οποία όλα υπακούνε στις επιθυμίες σου. Στην πραγματικότητά όμως ελάχιστες είναι οι επιθυμίες που πραγματώνονται ατόφιες, όπως ακριβώς ήταν όταν γεννήθηκαν. Όλες φιλτράρονται, όλες διαθλώνται.
Αυτό ήταν το διακύβευμα για την Amy Winehouse. Ονειρευόταν αυτό που έζησε πολύ πριν το ζήσει. Αλλά το ονειρευόταν με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Αυτό που της ήρθε την τάραξε. Πολύ γρήγορα ανέπτυξε μια μορφή αγοραφοβίας, φοβόταν να τραγουδάει μπροστά στον κόσμο. Κι αυτό φάνηκε στην αλλαγή της μουσικής της υφολογίας.
Τα ναρκωτικά και το αλκοόλ έγιναν μέρος των στίχων της. Όχι όμως στη μορφή της έπαρσης και του bragging που το έχουν οι ράπερ. Σε μια μορφή συνένωσης της ρομαντικής απογοήτευσης με τον ηδονισμό, σε μια μορφή καταπακτής κι όχι πανηγυριού.
Ξαφνικά έπαψε να μαγεύει τους ανθρώπους, δεν ξεχνούσαν τη ζωή τους στο άκουσμα της φωνής της. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε ένα live της την γιούχαραν καθώς είχε ανέβει στη σκηνή μετά από χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών και ήταν εμφανές.
Ήταν η περίοδος που είχε παντρευτεί τον ναρκομανή Μπλέικ Φίλντερ-Σίβιλ που την βύθιζε διαρκώς στις καταχρήσεις. Έφτασε μέχρι και να συλληφθεί, μέχρι και να παραδοθεί στο αστυνομικό τμήμα.
Όλα αυτά προμήνυαν το τέλος. Και το προμήνυαν γιατί η Winehouse είχε προσπαθήσει αρκετές φορές να απεξαρτηθεί και δεν τα κατάφερνε. Είχε κάνει το πρώτο σημαντικό βήμα που είναι η αναγνώριση του προβλήματος, αλλά δε μπορούσε να απεγκλωβιστεί απ΄αυτό.
They tried to make me go to Rehab and i said No, No, No…
Κι αυτό μπορεί να το καταλάβει κάποιος αν σκεφτεί ότι το Back to Black έκανε τόσο μεγάλη επιτυχία επειδή η Amy Winehouse έκανε τραγούδια τα προβλήματα της, ήταν μια απαγγελία της ζωής της. Ενώ ήταν τόσο άρτιο μουσικά και ένα άλμπουμ που θα πήγαινε το ίδιο σφαίρα και με έναν καλλιτέχνη που δεν θα αντιμετώπιζε τους δικούς της δαίμονες, η Amy το επισκίαζε όλο αυτό. Επισκίαζε την τέχνη της με τη ζωή της. Ποιος θυμάται για παράδειγμα ότι κατέκτησε 5 Grammy το 2008 κι ήταν η πρώτη που το έκανε ως τότε; Ποιος θυμάται ότι ήταν η Βρετανίδα με τα περισσότερα βραβεία μέχρι να εμφανιστεί η Adele; Πολύ λίγοι.
Το παρελθόν έχει δείξει ότι όταν συμβαίνει αυτό, δεν υπάρχει ζωή πλέον. Μεταφορικά μα και κυριολεκτικά. Η κεντρική φωτογραφία του κειμένου είναι η πιο χαρακτηριστική αποτύπωση για το πώς έζησε ανάμεσα στους ανθρώπους η Amy Winehouse. Η ψυχή της είχε πετρώσει, ενόσω δίπλα της χαμογελούσαν και φωτίζονταν από εκείνη.
Η δική της δισκογραφική που άνοιξε για να μην υποτάσσεται σε κανέναν, είχε το όνομα Lioness. Δηλαδή λιονταρίνα. Η Amy έτσι ξεκίνησε, αλλά σιγά σιγά δεν ήταν πια μια λιονταρίνα. Ήταν κάτι άλλο, σίγουρα όχι αιλουροειδές, σίγουρα πιο ασθενικό.
Τρεις μέρες πριν πεθάνει, είχε μια συναυλία όπου βγήκε να χορέψει και δεν τραγούδησε καθόλου. Αποχώρησε μετά από μια μελωδία μερικών λεπτών. Τρεις μέρες μετά αποχώρησε οριστικά από τον κόσμο μετά από μια μελωδία πολύ λίγων ετών. Είχε μόλις καταναλώσει μεγάλη ποσότητα αλκοόλ αναμεμιγμένη με ναρκωτικά.
14 Σεπτεμβρίου του 1983 γεννήθηκε, 23 Ιουλίου του 2011 πέθανε. Κι η αλήθεια είναι πως η φωνή της δεν φαίνεται να μπόρεσε να επιβιώσει ως σήμερα. Ίσως γιατί όσο ήταν γνωστή στον κόσμο, η φωνή της είχε αποκτήσει πολλούς εχθρούς. Εχθρούς πλασμένους από την Amy. Ούτε το ντοκιμαντέρ του Ασίφ Καπάντια για τη ζωή της το 2015 δεν μπόρεσε να αναπροωθήσει την κληρονομιά της.
Το Back to Black παραμένει ένα από τα πιο επιδραστικά άλμπουμ, αλλά τα δάκρυα στεγνώνουν μόνα τους. Η φωνή της στέγνωσε μόνη της…
πηγή: peoplegreece.com
