Βγαλμένο από 500 ώρες μαγνητοσκοπημένο υλικό που δεν έχει προβληθεί ποτέ ξανά στο παρελθόν, αυτό το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει όλη την πορεία της καριέρας, της ανόδου και της πτώσης του Ντιέγκο Μαραντόνα, από το 1984 ως το 1991 που αγωνιζόταν στη Νάπολι.
- Πρωτότυπος Τίτλος: Diego Maradona
- Σκηνοθεσία: Ασίφ Καπάντια
- Διάρκεια: 130 λεπτά
- Είδος: Ντοκιμαντέρ
Άποψη: Σε αντίθεση με το Senna (2010) και το οσκαρικό Amy (2015), ο Ασίφ Καπάντια αποφασίζει εδώ να καταπιαστεί με ένα πρόσωπο το οποίο βρίσκεται εν ζωή και όλοι γνωρίζουν τα πάντα για αυτό. Σου προσφέρει 130 λεπτά Μαραντόνα, αλλά σε κανένα σχεδόν σημείο δεν μαθαίνεις κάτι καινούργιο, κάποια νέα πληροφορία για τον Ντιέγκο! Τα ξέρεις ήδη όλα. Τι παραπάνω, λοιπόν, σου δίνει και γιατί πρέπει να πας να το δεις;
Ο Βρετανο-ινδός μετρ των βιογραφιών, σου δίνει εικόνες! Εικόνες που δεν έχεις ξαναδεί ποτέ! Όχι εσύ, αλλά κανένας, διότι πρόκειται για υλικό καταχωνιασμένο. Είναι 130 λεπτά που επελέγησαν και κόπηκαν από ντοκουμέντα εικόνας 500 ωρών! Μια αδιανόητη συλλογή από υλικό προσωπικών στιγμών. Ένα μοναδικό, φανταστικό ταξίδι, που καθώς θα περνάει από μπροστά σου, αναρωτιέσαι πώς διάολε υπήρχε μονίμως μια κάμερα που ακολουθούσε τον Ντιέγκο παντού! Κι όμως υπήρχε: Στην προπόνηση, στα αποδυτήρια, στο σπίτι του, στα κλαμπ, στις κρεπάλες του! Παντού!
Το ντοκιμαντέρ καλύπτει τα χρόνια του στη Νάπολι, από το 1984 έως το 1991. Τα πριν και τα μετά τα ξεπετάει, αλλά έτσι κι αλλιώς, η ανάδειξή του ως ο απόλυτος Θεός του ποδοσφαίρου και η θλιβερή πτώση του εν τέλει, είναι ακριβώς μέσα σε αυτή την περίοδο.
Το υλικό που παρακολουθείς έχει όλη αυτή την εκπληκτική ιστορία ανόδου και αποκαθήλωσης: Τις καλές του στιγμές, όπως η ποδοσφαιρική του μαγεία, η άνευ όρων λατρεία των Ναπολιτάνων προς το πρόσωπό του, η αγάπη του για τους δικούς του ανθρώπους, η κατάκτηση των τίτλων με την ομάδα του και φυσικά τα Μουντιάλ του ’86 και του ’90. Έχει και όλες τις κακές του στιγμές: Τις σχέσεις του με την Καμόρα, την σταδιακή εξάρτησή του από την κοκαΐνη, τα μεθύσια του, το παιδί που έκανε με περιστασιακή σύντροφο και μετά έκανε τον ανήξερο…
Χωρίς ο Καπάντια να εμβαθύνει στις αιτίες που οδήγησαν τον Ντιέγκο στην πτώση, σε φέρνει σε ένα σημείο να τα καταλάβεις όλα μόνος σου: Ο Μαραντόνα ήταν θεός, αλλά το βασίλειο των ουρανών του ήταν μέσα στο γήπεδο. Έξω από αυτό, ήταν ένας άνθρωπος με αδυναμίες, που επηρεαζόταν πολύ από την ψυχολογική του κατάσταση και από την πίεση να δείχνει και να αποδεικνύει συνεχώς ότι είναι ο πρώτος των πρώτων! Του έλεγαν ότι είναι ο θεός και εκείνος το πίστεψε, γιατί το έβλεπε στα μάτια των ανθρώπων! Δεν του είπε κανείς ότι ήταν ένας τρωτός θεός και νόμιζε πως ό,τι και να κάνει, ό,τι και να πει, όπως και αν συμπεριφερθεί, θα είναι πάντα ο πιο μεγάλος των γηπέδων.
Αν μαθαίνουμε κάτι καινούργιο από το άριστο δημιούργημα του Καπάντια, ήταν πως μετά την κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος από τη Νάπολι, το 1987, ο Ντιέγκο ήταν φευγάτος. Ήθελε να αλλάξει παραστάσεις, ένιωθε πως ολοκλήρωσε την αποστολή του. Ωστόσο, ο ιδιοκτήτης της ομάδας δεν τον έδινε με τίποτα. Ανεξάρτητα από το αν οδήγησε ξανά τη Νάπολι στον τίτλο το 1990, διαπιστώνουμε ότι μετά το ’87 τον διακατείχε ένα συναίσθημα ξενερώματος και θυμού, το οποίο πιθανόν να ήταν και η αιτία που τον βύθισε περισσότερο στις καταχρήσεις. Ίσως αν έφευγε νωρίτερα από τη Νάπολι, άρα και μακριά από τις κακές συναναστροφές, η ψυχολογία του να ήταν άλλη. Και ίσως άλλη να ήταν και η ιστορία…
Τρομακτικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ιστορία του ημιτελικού του Μουντιάλ του 1990 ανάμεσα σε Ιταλία και Αργεντινή, την οποία και ξεδιπλώνει εκπληκτικά ο σκηνοθέτης: Η FIFA είχε προγραμματίσει να γίνει το ματς στο Σαν Πάολο της Νάπολι, με αποτέλεσμα οι Ναπολιτάνοι να διχαστούν: Ο Ντιέγκο βγήκε ανοιχτά και ζήτησε από τους Ναπολιτάνους να στηρίξουν την Αργεντινή, προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερο διχασμό και μίσος, διότι πολλοί το έκαναν λόγω της λατρείας τους για τον Μαραντόνα! Η υπόλοιπη Ιταλία (πλην των Ναπολιτάνων) τον μίσησε ακόμα περισσότερο!
Το φινάλε που μας δίνει ο Καπάντια είναι πολύ στενάχωρο, αλλά είναι τίμιος και συνεπής στην παρουσίαση των ντοκουμέντων που έχει στα χέρια του και δεν θέλει να ωραιοποιήσει τίποτα: Μας δείχνει την πιο θλιβερή εικόνα του Μαραντόνα, υπέρβαρος, να μην μπορεί να κάνει βήμα σε γηπεδάκι 5Χ5. Άλλοτε με βαμμένο κίτρινο μαλλί, άλλοτε να μην βλέπει μπροστά του από την μαστούρα, ως και στο τελευταίο Μουντιάλ που σερνόταν και έκανε κωλοδάχτυλα…
Τελειώνει όμως και θέλεις κι άλλο, γιατί ποτέ δεν είναι αρκετό να βλέπεις τον Μαραντόνα. Πάντα θα θέλεις περισσότερο! Διότι ποδοσφαιρικά είναι κάτι απλησίαστο. Ανθρώπινα όμως, είναι εγώ, εσύ, ο διπλανός μας, όλοι μας… Και αυτό τον φέρνει πιο κοντά μας. Γιατί όπως μας λέει το φιλμ, υπήρχε ο Ντιέγκο και υπήρχε και ο Μαραντόνα. Η ανθρώπινη αυτοκαταστροφή και η ποδοσφαιρική ευφυΐα…
πηγή: Άρης Ασβεστάς / moveitmag.gr
