Ένα motion picture γράμμα του Ισπανού σκηνοθέτη προς τον ίδιο του τον εαυτό.
«Η ζωή μου δεν έχει κανένα νόημα χωρίς τις ταινίες» λέει σε κάποια αποστροφή του λόγου του ο Σαλβαδόρ Μάγιο, κεντρικός ήρωας του Dolor Y Gloria. Ελληνιστί «Πόνος και Δόξα». Αυτά τα δύο είναι η πέτρα και ο άκμονας για τον Πέδρο Αλμοδόβαρ.
Ήταν πάντοτε αυτά; Είναι πλέον αυτά; Καμία σίγουρη απάντηση δεν μπορεί να δοθεί. Ούτε καν από τον ίδιο που ζει τη ζωή του από μέσα. Έχει όμως και καμία σημασία; Η σημασία βρίσκεται στο ότι ο Ισπανός σκηνοθέτης έχει ενώσει τη σκηνοθετική ιδιότητα με αυτή του ανθρώπου και οι θεατές βρισκόμαστε αυτόπτες μάρτυρες της πορείας των δύο ιδιοτήτων σε ένα δοχείο.
Η νέα ταινία του Αλμοδόβαρ είναι μια επώδυνη κραυγή ενός απελπισμένα ερωτευμένου. Η τέχνη του σινεμά και της αφήγησης ιστοριών δεν είναι απτή, δεν αγκαλιάζεται, δεν σφίγγεται σε αγκαλιά μέχρι να μπλαβιάσει. Και γι΄αυτό όσοι την ερωτεύονται, δεν έχουν παρά να συμβιβαστούν με τον πόνο. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Ο Αλμοδόβαρ το ξέρει πια καλά και είναι που έχει καταλαγιάσει και πετυχαίνει να κάνει την καλύτερη ταινία του μετά το Volver, ίσως και μετά το Mother. Είναι μια ταινία που λειτουργεί ως τρίτο και καταληκτικό κεφάλαιο μιας τριλογίας, με τα πρώτα δύο μέρη να είναι το Law of Desire του 1987 και το Bad Education του 2004.
Και στα τρία ο κεντρικός ρόλος είναι ένας σκηνοθέτης. Εδώ όμως μιλάμε για μια αγωνιώδη προσπάθεια ενός σκηνοθέτη να κρατηθεί από τις αναμνήσεις του, να μην τον καταπιούν και χάσει μια για πάντα την επαφή του με την αφήγηση.
Ο Σαλβαδόρ Μάγιο έχει χάσει πια τη δόξα. Ζει μόνο με τον πόνο. Πόνο στο στομάχι, στον οισοφάγο, στο λαιμό, αφού πάσχει από μια σπάνια νόσο που δεν του επιτρέπει κάποιες φορές να καταπιεί και πνίγεται. Πόνο από τον τρόπο που έχασε τη μητέρα του χωρίς να ικανοποιήσει το αίτημα της για το πώς θα πεθάνει.
Πόνο από το ότι η καλύτερη του ταινία είναι σχεδόν 30 χρόνια πίσω κι έχει μείνει να ζει με τα απομεινάρια της και να διεκδικεί τη δόξα με το τίποτα. Πάνω απ΄όλα όμως, πόνος γιατί η εποχή που ήταν παιδί και ήρθε σε ολοκληρωτική επαφή με τον εαυτό του για πρώτη φορά, είναι τώρα πια μια θολούρα. Και χρειάζεται ένας πίνακας για να του την υπενθυμίσει. Για να ανανεώσει την σχέση με το είναι του.
Είναι μοναδική και ατόφια η απλότητα με την οποία συνθέτει την ταινία ο Αλμοδόβαρ. Δεν ξεχειλώνει καμία σκηνή. Ακόμα κι αυτές που ο ίδιος επιδιώκει να είναι ελαττωματικές, τις ελαττώνει με απαλότητα, με ηρεμία. Μπορεί να μην επιθυμεί να δηλώσει τίποτα, εν τούτοις δηλώνει τόσα πολλά.
Κι επειδή είναι αυτός που είναι κι έχει αυτή τη στάση ψυχής και νου απέναντι στην ιστορία του, καταφέρνει να παίρνει χωρίς δυσκολία το απόλυτο από τους ηθοποιούς του. Ηθοποιούς με τους οποίους ούτως ή άλλως συμπληρώνει 15 και βάλε χρόνια συνεργασίες. Τόσο με την Πενέλοπε Κρουζ όσο και με τον Αντόνιο Μπαντέρας, ο Αλμοδόβαρ έχει μια άρρηκτη επικοινωνία.
Σε αυτή την ταινία βρισκόμαστε να θαυμάζουμε την επαφή του με τον Μπαντέρας και την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του Ισπανού ηθοποιού. Πολύ απόλυτη θέση, αλλά είναι μια ακράδαντη πεποίθηση. Για να δεις ως θεατής το βάθος που έχει αυτή η ερμηνεία, χρειάζεται να διεκδικήσεις τον χρόνο και την έξοδό σου από τον εαυτό σου.
Ο Μπαντέρας δεν χρειάζεται σε καμία στιγμή να πιέσει τον εαυτό του και να υποκριθεί κάτι. Η εικόνα του είναι αρκετή για να σε κάνει να μπεις στην ψυχοσύνθεσή του. Στη νιώση ενός ανθρώπου που μεγαλώνει, χάνει τη δόξα της ρώμης, της επιτυχίας και αφήνεται ξενά σε εκείνα τα πρωτόγνωρα που άφησε στην αρχή της διαδρομής του. Εκείνα τα απλά, τα μη σύνθετα. Ίσως το Dolor Y Gloria να είναι η αλμοδοβαρική version του 8 1/2 του Φελίνι. Ναι, όσο το επεξεργάζομαι, τόσο μου ταιριάζει έτσι.
Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που χρειάζεται να το ασπαστείς. Είναι μόνον η διαδρομή ενός θεατή. Δεν είναι η μόνη διαδρομή ενός θεατή. Αυτό ισχύει για όλες τις ταινίες. Για τις ταινίες του Αλμοδόβαρ λιγάκι παραπάνω. Για αυτή την ταινία του Αλμοδόβαρ, ακόμα λιγάκι παραπάνω…
πηγή: Στέργιος Πουλερές / menshouse.gr
