Το φιλοσοφικό θρίλερ του Τζόναθαν Ντέμι, ανέδειξε κι ένα μεγάλο πρωταγωνιστή με τον Άντονυ Χόπκινς να ερμηνεύει ιδανικά τον Χάνιμπαλ Λέκτερ, για να βραβευτεί με Όσκαρ στις 31 Μαρτίου 1992
Σιωπή των Αμνών… το κορυφαίο θρίλερ παραγωγής 1991 που όποιος έχει δει, αποκλείται να μπορέσει να ξεχάσει… Πρωταγωνιστές της οι ανεπανάληπτοι Άντονυ Χόπκινς και Τζόντι Φόστερ. Η σκηνοθεσία είναι του Τζόναθαν Ντέμι με σενάριο βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τόμας Χάρις.Στις 31 Μαρτίου του 1992, η ταινία απέσπασε πέντε βραβεία Όσκαρ : καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, προσαρμογής σεναρίου, πρώτου γυναικείου στην Τζόντι Φόστερ και πρώτου ανδρικού ρόλου, στον Άντονι Χόπκινς.
Η Σιωπή των Αμνών, είναι μια ταινία τρόμου βασισμένη σε πραγματικές δολοφονίες. Θεωρείται μία από τις πιο τρομακτικές ταινίες του κινηματογράφου και από τις πρώτες ταινίες θρίλερ που κέρδισαν Όσκαρ.
Άραγε, έχετε παρατηρήσει το κρυφό μήνυμα της αφίσας της;
Πριν το αποκαλύψουμε…Ας δούμε την πλοκή της…
H Clarice Starling (Τζόντι Φόστερ) είναι μια νεαρή μαθητευόμενη πράκτορας του FBI, η οποία επισκέπτεται τον χρόνια έγκλειστο ιδιοφυή καννίβαλο, ψυχίατρο Hannibal Lecter (Άντονυ Χόπκινς), θέλοντας να πάρει πληροφορίες σχετικά με κάποιον κατ` εξακολούθηση δολοφόνο (Τεντ Λεβίνι), ο οποίος έχει απαγάγει την κόρη (Μπρουκ Σμιθ) μιας γερουσιαστού. Προκειμένου, όμως, να καταφέρει να αποσπάσει αυτές τις πληροφορίες, θα πρέπει να βρει τον τρόπο να του ανοίξει τις πύλες της ψυχής της και να του μιλήσει για τη χειρότερη ανάμνηση των παιδικών της χρόνων.
Ο Χόπκινς, για να μπορέσει να ενσαρκώσει ιδανικά τον αιμοδιψή Χάνιμπαλ, μελέτησε φακέλους της αστυνομίας και παρακολούθησε ακροάσεις δολοφόνων…. Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η παρουσία του δεσπόζει και ο ρόλος του κυριαρχει…
Το παρουσιαστικό του άκρως επιβλητικό, η φωνή του βραχνή κι ανατριχιαστική , τα μάτια του μοχθηρά όπως του κακού λύκου… Μια από τις πιο χαρακτηριστικές τρομακτικές μορφές στην ιστορία του κινηματογράφου…
Έχοντας την ιδιότητα του ψυχιάτρου, δείχνει ότι έχει την ικανότητα να μπορεί να χειριστεί ανάλογα την κάθε επιθυμία του. Ακόμα και τον ειδικό θεραπευτή που θα προσπαθήσει να τον προσεγγίσει ή να τον ψυχαναλύσει. Μιλά με απίστευτη σιγουριά, σε τέτοιο σημείο που σε αφοπλίζει…Η γλυκιά Clarice, διαθέτει μια πηγαία καλοσύνη και δεν έχει ακόμα δώσει χρόνο στον εαυτό της να “σκληρύνει” και να τον θωρακίσει, παρά τις αντίστοιχες απαιτήσεις του επαγγέλματός της. Σεμνή, ευγενής με μια εκφραστικότητα που μαγνητίζει…
Η ερμηνεία της Jodie Foster είναι χωρίς αμφιβολία εκπληκτική!
Τι κι αν ο Άντονυ Χόπκινς συνολικά εμφανίζεται μόλις 16 λεπτά…. Αυτά ήταν αρκετά για να του χαρίσουν το Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου.
Ίσως είναι ελάχιστοι εκείνοι που έχουν προσέξει την αφίσα της ταινίας, πίσω από την οποία υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία… Είναι εμπνευσμένη από μία φωτογραφία του διάσημου ζωγράφου, Σαλβαδόρ Νταλί. Απεικονίζεται το πρόσωπο της Τζόντι Φόστερ με μία πεταλούδα να βρίσκεται πάνω στο στόμα της και να της το καλύπτει. Πάνω στην πεταλούδα υπάρχει μια νεκροκεφαλή, την οποία είχε δημιουργήσει ο Νταλί το 1951 από τα γυμνά κορμιά επτά γυναικών. Το έργο του ονόμασε “Αισθησιασμός Θανάτου” και πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με τον φωτογράφο Φίλιπ Χάλσμαν. Οι αντιδράσεις που είχε προκαλέσει ήταν φυσικό να είναι πολλές…Και υπάρχει και μια άλλη λεπτομέρεια. Αν προσέξει κανείς τα φτερά της πεταλούδας θα δει ότι σχηματίζουν ένα αδιόρατο χαμόγελο στο πρόσωπο της Τζόντι Φόστερ. Ένα θρίλερ που χαμογελάει; Ναι και όχι χωρίς λόγο.
Η Σιωπή των Αμνών δεν είναι ένα τυχαίο θρίλερ. Ή απλώς ένα θρίλερ. Συγκαταλέγεται σε κάποιες άλλες μεγάλες ταινίες, που θα λέγαμε πως έτυχε οι δημιουργοί τους να επιλέξουν την μορφή του θρίλερ. Έχουν υπάρξει και άλλα τρία τέτοια ¨μεγάλα” θρίλερ που άφησαν εποχή και όχι άδικα. Και αυτό γιατί δεν ήταν απλώς ταινίες τρόμου. Ήταν και κοινωνικά σχόλια μεγάλης εμβέλειας.
Και οι τρεις αυτές “μεγάλες ” ταινίες, δεν είναι άλλες από την “Ψυχώ” του Χίτσκοκ, από το “Μωρό της Ρόζμαρι” του Πολάνσκι και από το “Shining” του Στάνλευ Κιούμπρικ.
Με την “Ψυχώ” ο Άλφρνετ Χίτσκοκ, έφερε στον κοινωνικό περίγυρο τις θεωρίες του Φρόυντ και κατά κάποιο τρόπο “κοινωνικοποίησε” την ψυχανάλυση, που ως τότε” κυκλοφορούσε” στο κοινωνικό περιθώριο. Στο “Μωρό της Ρόζμαρι” ο Ρομάν Πολάνκσι δεν αναφέρθηκε μόνο στην αιώνια πάλη του Καλού με το Κακό, αλλά αν κρίνει κανείς και από τις τελευταίες σκηνές της ταινίας, όπου η πρωταγωνίστρια Μία Φάροου αγκαλιάζει το μωρό που δεν θα ήθελε ποτέ να είχε κάνει, αποτελεί και ένα μικρό σχόλιο στην μητρική αγάπη, αυτό το είδος αγάπης που στηρίζει τον κόσμο μας.
Στο “Shining” ο Στάνλευ Κιούμπρικ κάνει ένα πολυεπίπεδο σχόλιο και μια πραγματεία για τις συνθήκες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν οποιονδήποτε στην σχιζοφρένεια, με ένα Τζακ Νίκολσον απολαυστικό σ` αυτή τη θανάσιμη πορεία του.
Το περίεργο με την “Σιωπή των Αμνών” είναι ότι κανείς δεν θα την αποκαλούσε μια ταινία του Τζόναθαν Ντέμι, παρ` όλο που ο Ντέμι την σκηνοθέτησε υποδειγματικά. Οι περισσότεροι την θυμούνται ως την ταινία όπου πρωταγωνιστούσε ο Άντονυ Χόπκινς, που με τον μοναδικό τρόπο που ερμήνευσε τον Χάνιμπαλ Λέκτερ, έκανε ένα γιγαντιαίο άλμα στην καριέρα του. Που όχι μόνο του χάρισε ένα Όσκαρ, αλλά του έδωσε προαγωγή στην κατηγορία των λίγων εκείνων ηθοποιών που θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν τον ρόλο του “κυρίαρχου”. Και είναι πραγματικά μοναδικός ο τρόπος που η κάμερα αιχμαλώτισε, αυτό το παγωμένο ακίνητο βλέμμα που επιβάλλεται με την απόλυτη γνώση που περιέχει.
Υπάρχουν πολλά ακόμη που θα μπορούσε να πει κανείς για την Σιωπή των Αμνών καθώς κι αυτή δεν κινείται σε ένα, αλλά σε πολλά επίπεδα. Είναι από τα χαρακτηριστικά της είναι το ότι ο πρωταγωνιστής κανίβαλος Χάνιμπαλ Λέκτερ όχι μόνο δεν είναι αποτρόπαιος, αλλά γίνεται κυριολεκτικά συμπαθής. Και αυτό γιατί η “Σιωπή των Αμνών” είναι στην ουσία μια ταινία “μύησης”. Ο Χάνιμπαλ Λέκτερ είναι στην ουσία ο “πατέρας” που μυεί την “κόρη” του, που είναι η πράκτωρ του FBI Κλαρίς Στέρλινγκ, όπως την ερμηνεύει η Τζόντι Φόστερ. Είναι μια μύηση ενός “πατέρα” σε μια “κόρη”στην φιλοσοφία του Καλού και του Κακού και στον τρόπο που ένας μυημένος πρέπει να μάθει και να ερμηνεύει τα δεδομένα αυτού του κόσμου που κινείται ανάμεσα σ` αυτές τις συμπληγάδες.
Και το συμπέρασμα στο οποία καταλήγει αυτή η πολύ φιλοσοφημένη ταινία που μόνο συμπτωματικά πήρε την μορφή του θρίλερ, είναι πως κατά βάση το Καλό και το Κακό αποτελούν τους δυο πυλώνες αυτού του κόσμου, τον οποίον κυρίως καταστρέφουν οι πολλοί και οι μέτριοι. Οι οποίοι στην ταινία αντιπροσωπεύονται από τον “ιδανικό μέτριο” διευθυντή της φυλακής, το οποίον σχεδιάζει να φάει ο Χάνιμπαλ Λέκτερ μετά το τέλος της ταινίας. Όπως λέει εξ άλλου με μία δόση χαρακτηριστικού και εξαιρετικού χιούμορ στην τελευταία σκηνή της ταινίας ο Άντονυ Χόπκινς ως Λέκτερ “I`ll have a friend for dinner”.
πηγή: Μανταλένα Μαρία Διαμαντή / klik.gr
