«Να μην τα παρατάς ποτέ. Να έχεις καλή καρδιά. Να μη ζηλεύεις τίποτα απ’ τον άλλο». Η «κυρά του αργαλειού», μοιράζεται τη σοφία της.
«Έρχονται να με δουν απ’ όλο τον κόσμο για να μάθουν γιατί ζω ακόμη. Και με χαζομεράνε!».
Η Ιωάννα Πρωίου είναι 108 ετών, ξακουστή και ακούραστη υφάντρα από την Ικαρία, η οποία δεν έχει αφήσει ποτέ τον αργαλειό της (ο οποίος μάλλον έχει συμβάλλει πολύ στη μακροζωία της). Γεννήθηκε στην Ικαρία το 1911. Το χειμώνα μένει με την οικογένειά της στην Αθήνα και το καλοκαίρι γυρνά στην Ικαρία.
Ήταν το 12o από τα 13 παιδιά της οικογένειας. Η μητέρα της, Ευθυμία, ήταν από τις καλύτερες υφάντρες του νησιού και διάλεξε αυτή από όλα τα παιδιά της για να συνεχίσει την τέχνη της. Έτσι, η κα Ιωάννα μεγάλωσε ανάμεσα στις κλωστές του αργαλειού. Το πρώτο της παιχνίδι, ήταν το νήμα. «Η μάνα μου η Ευθυμία ήταν ξακουστή υφάντρα. Και εμένα διάλεξε από τις κόρες της για τη συνέχειά της. Από τα 15 μου ήμουν επαγγελματίας υφάντρα» λέει η ίδια στο ρεπορτάζ της Νόρας Ράλλη για την Εφημερίδα των Συντακτών.
Στην ιστορία της ζωής της, ο αργαλειός («το αργαλειό» όπως λέει) ήταν η βάση της, πέρασε πόλεμο και φτώχεια μαζί του. «Με το αργαλειό μου, που τόσο το έχω αγαπήσει, έζησα τη ζωή μου και την οικογένειά μου. Το αργαλειό ντύνει, στολίζει, νοικοκυρεύει!» λέει και γι αυτό πιστεύει πως η τέχνη αυτή πρέπει να σωθεί και να διαδοθεί. Διότι δεν είναι απλώς μια παράδοση αλλά κάτι που δίνει ζωή.
Γνωστή σε όλους ως η Κυρά του Αργαλειού, στο νησί της έχει μαθήτριες και έχει δώσει ότι έχει και δεν έχει προκειμένου να μην εκλείψει η τέχνη της. Βρήκε μάλιστα κι ένα εγκαταλελειμμένο δωμάτιο κοντά στο Δημοτικό σχολείο του νησιού, και με τη βοήθεια του δημάρχου, γεννήθηκε το “Σπίτι του αργαλειού”.
Το 1938, ήρθε στην Αθήνα για ν’ αγοράσει υλικά, αλλά ο πόλεμος την εγκλώβισε στην πρωτεύουσα. Ως τα τριάντα της χρόνια είχε μείνει στο νησί και δεν ήθελε να παντρευτεί. «Είχα έρωτα με το αργαλειό και δεν είχα άλλη ανάγκη τους άντρες. Παντρεύτηκα το ΄41, μες στη φωτιά, για να έχω έναν σύντροφο να παλέψουμε μαζί τον πόλεμο. Και τα παιδιά μας μέσα στον πόλεμο τα κάναμε. Και γυρίσαμε όλη την Πελοπόννησο για να μπορέσουμε να ζήσουμε».
Η ηλικία της δεν την πτοεί. Πέφτει λίγο μόνο όταν βρίσκεται στην Αθήνα αλλά ξανανιώνει κάθε φορά που επιστρέφει στην Ικαρία. Και έχει ακόμα πολύ ενέργεια ώστε να ονειρεύεται και να εκπληρώνει τους στόχους της. Τώρα έχει βάλει σκοπό να φτιάξει ένα μουσείο, με γλυπτά από φυσικούς κορμούς ενός Ικαριώτη. Για το μυστικό της ζωής, η ίδια έχει κατασταλάξει: «Να μην τα παρατάς ποτέ. Να έχεις καλή καρδιά. Να μη ζηλεύεις τίποτα απ’ τον άλλο. Να μην είσαι παραδόπιστος. Αν είσαι, αρρωσταίνεις και ταλαιπωρείσαι πώς να τα κονομήσεις. Να δημιουργείς και να χαμογελάς και με ένα πιάτο φαΐ. Και να είσαι δημιουργός. Μα έτσι δεν έγινε από την αρχή. Για να γίνουμε δημιουργοί δεν φτιαχτήκαμε;
πηγή: stroumfaki.gr
