Είναι γεγονός ότι, η πιο χρεοκοπημένη χώρα στην παγκόσμια ιστορία στηρίζει σε μεγάλο βαθμό οικονομικά τους εταίρους της, οι οποίοι δήθεν θέλουν να τη διασώσουν – υποχρεώνοντας την στην πραγματικότητα σε μία τέτοια αιμορραγία, από την οποία είναι αδύνατον να αποφύγει το θάνατο.
Ότι και να κάνουμε, το παρελθόν δεν αλλάζει. Ειδικότερα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σχετικά με το βρώμικο ρόλο των κυβερνήσεων μας, όσον αφορά την υπερχρέωση της Ελλάδας και την καταστροφική της διαχείριση (ανάλυση). Ήταν δε τόσο μεγάλη η διαφθορά όλων τους, ώστε να συμπεραίνει κανείς πως χρειαζόμαστε ένα ειδικό δικαστήριο στη θέση της Βουλής – η οποία έτσι και αλλιώς δεν προσφέρει τίποτα, αλλά απλά επικυρώνει τους νόμους των μνημονίων που μας επιβάλλονται από τους δανειστές. Βέβαια, όταν η κάθε κυβέρνηση επιλέγει τους προέδρους και αντιπροέδρους του Συμβουλίου Επικρατείας, του Αρείου Πάγου και του Ελεγκτικού Συνεδρίου, ενώ εμπλέκεται ποικιλοτρόπως με την απονομή Δικαιοσύνης, ούτε αυτό θα είχε αξία – ενώ η κατάργηση του συντάγματος από τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις είναι δεδομένη.
Ως εκ τούτου, όταν ακούμε πως μόνο από τον τομέα της Υγείας το κράτος ζημιώθηκε με πάνω από 80 δις € χωρίς να έχουν βρεθεί οι ένοχοι και χωρίς να έχει τιμωρηθεί κανένας, ενώ η Ελλάδα έχει υποστεί αντίστοιχες ζημίες από τα εξοπλιστικά προγράμματα, από τις κατασκευές, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες κοκ., απλά συνειδητοποιούμε το μέγεθος της ληστείας – για την οποία όμως δεν μπορούμε σήμερα να κάνουμε απολύτως τίποτα, αφού έχει φροντίσει η Βουλή, μεταξύ άλλων με το νόμο περί μη ευθύνης των υπουργών, να μην μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη, ακόμη και όταν βρίσκονται αποδείξεις!
Αυτό βέβαια που μας προξενεί μεγάλη εντύπωση είναι το γεγονός ότι, σε καμία χώρα που οδηγήθηκε στο ΔΝΤ δεν παρέμεινε στη θέση του το προηγούμενο «πολιτικό προσωπικό» – ούτε καν στην Τουρκία, όπου το 2001 εξαϋλώθηκαν και εξαφανίσθηκαν όλα τα κόμματα, χωρίς καμία εξαίρεση. Αντίθετα, στην Ελλάδα ζουν και βασιλεύουν είτε τα ίδια εκείνα κόμματα που την οδήγησαν στην καταστροφή, όπως η χρεοκοπημένη ΝΔ, είτε τα στελέχη τους που προσχώρησαν σε άλλα μετατρέποντας τα σε παρεμφερή, όπως στο ΣΥΡΙΖΑ – ενώ το βρώμικο κομματικό πελατειακό κράτος που εξαθλίωσε τη χώρα, δεν έχει υποστεί την παραμικρή γρατζουνιά.
Από την άλλη πλευρά, όσο αισιόδοξοι και αν θέλουμε να είμαστε, δεν βρίσκουμε καμία ρεαλιστική απάντηση στο πώς θα ξεφύγουμε από την ύπουλη παγίδα χωρίς μονομερείς ενέργειες – στην οποία οδηγηθήκαμε στην αρχή και στη συνέχεια μας οδήγησαν οι ξένοι. Πόσο μάλλον όταν επιδοτούμε τα μεγάλα κράτη της ΕΕ με έναν τέτοιο τρόπο που δεν μας επιτρέπει να έχουμε ελπίδες για το μέλλον – για παράδειγμα με τα εξής:
(α) Οι νέοι μας εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα, εγκαθιστάμενοι στη Γερμανία και αλλού, θυμίζοντας ένα άλλου είδους παιδομάζωμα. Εν προκειμένω επιδοτούμε τη χώρα με το κόστος ανατροφής και εκπαίδευσης αυτών των παιδιών, το οποίο υπολογίζεται κατ’ ελάχιστο στα 200.000 € ανά άτομο, έως την ηλικία των 22 ετών. Αυτό σημαίνει πως οι 500.000 Έλληνες που έφυγαν, κόστους 100 δις €, επιδότησαν με αυτό το ποσόν τα κράτη προορισμού τους, αφαιρώντας το από τη χώρα μας – επί πλέον με ένα ετήσιο ΑΕΠ της τάξης των 25 δις €, με μία ελάχιστη παραγωγικότητα τους ύψους 50.000 € το χρόνο.
(β) Έχουν διαφύγει περί τα 140 δις € καταθέσεις, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων τοποθετήθηκε στη Γερμανία, επιδοτώντας και χρηματοδοτώντας την ανάπτυξητης – μία απίστευτη αιμορραγία ρευστότητας, η οποία χρεοκόπησε τις τράπεζες μας, με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να δανείζουν την οικονομία και να στραγγαλίζεται ο παραγωγικός μας ιστός. Επί πλέον περί τα 6 δις € κεφάλαια εκρέουν κάθε χρόνο από τους τόκους των δανείων μας, στηρίζοντας τις χώρες των δανειστών μας.
(γ) Φεύγουν όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις μας λόγω της αδυναμίας δανεισμού τους, των σκανδάλων και της κατάρρευσης του χρηματιστηρίου μας που δεν τους επιτρέπει αυτού του είδους τη χρηματοδότηση, των δυνατοτήτων χαμηλότερης φορολόγησης που τους προσφέρεται από άλλες χώρες, ταυτόχρονα με τρόπους αποφυγής πληρωμής φόρων κοκ. – ενώ οι πολυεθνικές που διατηρούν θυγατρικές στην Ελλάδα δεν πληρώνουν ούτε ένα ευρώ φόρους κυρίως δια της μεθόδου της υπερτιμολόγησης. Το αποτέλεσμα είναι να πρέπει να αυξάνονται συνεχώς οι φορολογικοί συντελεστές για τα υποζύγια που πρέπει να πληρώσουν τη διαφορά – καθώς επίσης να χρεοκοπούν οι ελληνικές επιχειρήσεις, αδυνατώντας να ανταγωνιστούν κάτω από αυτές τις συνθήκες τις ξένες.
(δ) Οι τράπεζες που εμείς διασώσαμε με 40 δις €, καθώς επίσης με αναβαλλόμενους φόρους 17 δις € που θα επιβαρύνουν εμάς, ξεπουλώντας τες παράλληλα, δανείζουν τις ξένες επιχειρήσεις που εξαγοράζουν αφενός μεν σε εξευτελιστικές τιμές τις δικές μας, αφετέρου με σκανδαλώδεις συμβάσεις – όπως στο παράδειγμα της FRAPORTπου δανείσθηκε 1 δις € από τις ελληνικές τράπεζες ή των τριών εταιριών που εξαγόρασαν τη ΔΕΣΦΑ. Ακόμη χειρότερα, τα χρήματα αυτά φεύγουν στο εξωτερικό μειώνοντας τη ρευστότητα μας, αφού οδηγούνται στην εξόφληση του δημοσίου χρέους μας – το οποίο, παρά τα δήθεν πλεονάσματα και το ξεπούλημα, συνεχίζει την ανοδική του πορεία, από τα 321 δις € το 2016 στα 360 δις € σήμερα.
Ολοκληρώνοντας, με τέτοιου είδους και τόσο υψηλές επιδοτήσεις, είναι ασφαλώς αδύνατη η επιβίωση των Ελλήνων – ενώ η βιώσιμη έξοδος της χώρας στις αγορές, με επιτόκια δανεισμού δηλαδή χαμηλότερα από το ρυθμό ανάπτυξης της, σε τρισχειρότερη κατάσταση από το 2010, μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να θεωρηθεί.
Ως εκ τούτου αυτό που προβλέπεται είναι η αλλαγή της ιδιοκτησίας της, μέσω εξαγορών, κατασχέσεων και πλειστηριασμών, η περαιτέρω αλλοίωση του πληθυσμού της με την αντικατάσταση του από χαμηλά αμειβόμενους μετανάστες (ήδη σε πολλές μικρές επιχειρήσεις εργάζονται σχεδόν κατά 80% ξένοι), η συνέχιση της μετανάστευσης των Ελλήνων και η μετατροπή της Ελλάδας στο Πουέρτο Ρίκο της Ευρωζώνης. Με απλά λόγια, το μόνο κοινό που θα έχει με τα άλλα κράτη θα είναι το ευρώ (εάν δεν χρεοκοπήσει), καθώς επίσης η ελεύθερη διακίνηση των εργαζομένων της – ενώ η χώρα θα παρέχει φθηνές τουριστικές υπηρεσίες στους Ευρωπαίους, πρόσβαση στα ενεργειακά της αποθέματα και στους αγωγούς, καθώς επίσης γεωπολιτική κάλυψη.
Λύσεις βέβαια υπάρχουν, αν και πολύ λιγότερες από πριν. Καμία όμως δεν είναι ανώδυνη, ενώ προϋποθέτουν αφενός μεν την αλλαγή αντιλήψεων εκ μέρους της ελληνικής κοινωνίας, αφετέρου ένα εντελώς καινούργιο πολιτικό σύστημα – σε συνδυασμό με πολύ και αποτελεσματική δουλειά.
Συντάκτης: Βασίλης Βιλιάρδος
πηγή: analyst.gr
