«Κάποιες μέρες είμαι περισσότερο Λύκος παρά ΓΥΝΑΙΚΑ κι ακόμα μαθαίνω πώς να σταματώ να απολογούμαι για την-άγρια- φύση μου»
Μια φοιτήτρια δολοφονείται άγρια από συνομήλικούς της -πιθανόν και το αγόρι της- επειδή εικάζεται ότι δεν συμφώνησε με αυτά που- σε σεξουαλικό επίπεδο- της πρότειναν, τη στιγμή που ένα εστεμμένο μοντέλο ομολογεί ότι έχει δεχθεί σωματική βία- υπό μορφή «απλού» χαστουκιού- εν ώρα καβγά με τον σύντροφό της και το βρίσκει απολύτως φυσιολογικό ως σύνηθες φαινόμενο!
Αυτά τα δυο θέματα υψηλού ενδιαφέροντος στην επικαιρότητα, με το δεύτερο να υπερτερεί (θα το αφήσω ασχολίαστο…!) σημαντικά του πρώτου, είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, που αφορά στην εφαρμογή βίας κατά της γυναίκας και ουσιαστικά τη θέση της στην ελληνική κοινωνία του 2018. Βεβαίως, δεν έχει μόνο η Ελλάδα αλλά ολόκληρος ο κόσμος τέτοιες ειδήσεις, που κάνουν τον γύρο της υφηλίου και προκαλούν αντιδράσεις ανάλογες με την ιδιοσυγκρασία, την παιδεία και την κακώς εννοούμενη «παράδοση» ενός λαού.
Και μπορεί στις ανατολικές χώρες η βία παντός είδους προς τον γυναικείο πληθυσμό να είναι συνυφασμένη με τις κοινωνικές και θρησκευτικές (!!!) πεποιθήσεις, όμως τι γίνεται με τον προηγμένο δυτικό κόσμο που θα περίμενες να είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα και σκάει το σκάνδαλο «Weinstein», σε επιδημικές διαστάσεις, λόγω σιωπηλής ανοχής και συγκατάθεσης πολλών;
Κάτι πάει λάθος, εδώ και πολλά χρόνια… Κάτι έχει στρεβλωθεί εδώ και αιώνες και χρωματίζει αυτά τα σκοτεινά φαινόμενα, με φλούο αποχρώσεις και γκλίτερ…
Σε μια εποχή που βάζει στο μικροσκόπιο της ενημέρωσης τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά ταυτόχρονα τα καταργεί σχεδόν ολοκληρωτικά αφού παρατηρείται εξαθλίωση κάθε έννοιας αξίας και ήθους, η γυναίκα προσπαθεί ακόμα να αποδείξει το ποιόν της! Μετά από τόσα χρόνια σκληρής εργασίας υψηλών αποδόσεων σε κάθε τομέα και από οποιοδήποτε πόστο, εντός κ εκτός σπιτιού, καλείται ακόμα να υπερασπιστεί την «πολυεργαλειακή» φύση της και να πάρει τη θέση που της αξίζει σε μια ανδροκρατούμενη, εχθρική κοινωνία! Αν κάποιος παρατηρούσε από ψηλά το τι συμβαίνει στον κόσμο σχετικά με αυτό, θα γελούσε θεωρώντας το ειρωνικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας αφού δεν θα ήταν δυνατόν να είναι πραγματικότητα! Κι όμως είναι…δυστυχώς!
Γι’ αυτό και όλες αυτές οι καμπάνιες ενημέρωσης, οι τηλεφωνικές γραμμές καταγγελίας οποιαδήποτε βίας, οι μη κερδοσκοπικές οργανώσεις που μιλούν για γυναικεία δικαιώματα εργασιακά, οικονομικά, κοινωνικά… Γιατί δεν υπάρχει η αυτονόητη ισότητα στην ουσία και την πρακτική εφαρμογή της και βάζει τη γυναίκα στον ρόλο του προστατευόμενου είδους, που χρειάζεται να ορθώσει ανάστημα και φωνή προκειμένου να λάβει αυτά που της αρμόζουν! Εξού και τα λαμπρά παραδείγματα, απ’ άκρη σ’ άκρη στον πλανήτη που διακρίνονται και βραβεύονται, αφού πρώτα περνούν δια πυρός και σιδήρου βάζοντας σε κίνδυνο τις ίδιες τις ζωές τους για να αποκτήσουν αυτά που δίνονται απλόχερα στον ανδρικό πληθυσμό…
Τέτοιες ιστορίες με κάνουν περήφανη και πιο μαχητική ως γυναίκα αλλά με θλίβουν κιόλας…
Θα ήθελα να είχαμε ξεμπερδέψει με όλα αυτά, να μπορούσαμε να ζούμε αρμονικά με τη φύση μας και τους άντρες, να μας έχουν καταλάβει επιτέλους και να μην προσπαθούν ως τρομοκρατημένοι να μας φοβίσουν για να μας υποτάξουν!
Ως μητέρα μιας άλλης γυναίκας, που την βλέπω να μεγαλώνει παρατηρώντας ταυτόχρονα το προχωρημένο μεγαλείο της φύσης της και τη διαφορά της με την ανδρική, προσπαθώ να της λέω πόσο σπουδαία και μοναδική είναι και ότι πρέπει να προστατεύει και να διεκδικεί τα στοιχειώδη δικαιώματά της και να μην αφήνει κανέναν να την μειώσει και να την αμφισβητήσει! Τα μαθήματα αυτοεκτίμησης ξεκινούν από μικρή ηλικία και κατά τη γνώμη μου, είναι το κλειδί της προσωπικής και κοινωνικής ευτυχίας και καταξίωσης. Και αποτροπής βίας, κατ’ επέκταση…
Αν και η μεγαλύτερη ευχή μου, είναι να μην χρειαστεί να τα εφαρμόσει όλα αυτά… Να μεγαλώσει σε έναν κόσμο καλύτερο και δίκαιο! Αμήν…
Ζέτα
Συντάκτης: Ζέτα Δούκα
πηγή: all4z.gr
