Περί το 1900 όλη η παραλιακή αυτή περιοχή ήταν πευκόφυτη και εντελώς ακατοίκητη. Μόνο ένα εξωκλήσι διακρινόταν μέσα στο δάσος προς τιμήν του Αγίου Κωνσταντίνου και ένα μικρό παρακείμενο πανδοχείο, καταφύγιο κυνηγών.
Με την αύξηση των κατοίκων της Αθήνας και των παραθεριστών του Φαλήρου, η περιοχή αυτή άρχισε ν΄ αναπτύσσεται με παραθεριστικά παραπήγματα και κατασκηνώσεις. Κατά τους θερινούς μήνες τακτικά επισκέπτονταν την περιοχή μέλη της βασιλικής οικογένειας και πολιτικοί σε ημερήσιες εκδρομές. Έτσι άρχισαν να ιδρύονται και οι πρώτες εγκαταστάσεις.
Ήδη το 1920 είχε σχηματιστεί μικρό προάστιο της Αθήνας με 173 μόνιμους κατοίκους. Από το πρώτο φρέαρ που ανοίχτηκε τότε για ανάγκες ύδρευσης βρέθηκε το νερό της περιοχής να είναι γλυφό, όπου και εξ αυτού ονομάστηκε η περιοχή Γλυφάδα, όπως συμβαίνει παρόμοια με άλλες ομώνυμες τοποθεσίες στον ελληνικό χώρο.
Την εποχή εκείνη του μεσοπολέμου η Γλυφάδα σαν οικισμός υπαγόταν στην κοινότητα Μπραχαμίου. Το 1926 αποσχίστηκε διοικητικά και ανακηρύχθηκε ιδία κοινότητα. Την ίδια τότε εποχή άρχισε να σχηματίζεται και ο οικισμός του Ελληνικού. Στην απογραφή του 1928 η Γλυφάδα αριθμούσε 1691 κατοίκους, ενώ ήδη είχαν ανεγερθεί ωραίες επαύλεις, ξενοδοχεία, λουτρά και κοσμικά κέντρα που εξυπηρετούσαν περισσότερο τους θερινούς παραθεριστές που έφθαναν τους 10.000. Τότε άρχισαν επιμέρους να διαμορφώνονται και οι πρώτοι συνοικισμοί με βορειότερα τα «δικηγορικά», ακολουθούσε νοτιότερα πευκοδάσος και αυτού τα λεγόμενα «ιατρικά» που εκτείνονταν ΒΑ., ενώ επί της παραλίας ήταν ο συνοικισμός των «Αιξωνέων». Ανατολικότερα του τελευταίου άρχιζε ο συνοικισμός των «παραθεριστών» και ανατολικότερα αυτού ο συνοικισμός «Σμύρνης» που έφθανε μέχρι τη σημερινή λεωφόρο Βουλιαγμένης. Νότια των τριών προηγουμένων διαμορφώθηκε ανάλογα ο χώρος, όπου προς μεν την παραλία προς τη χερσόνησο Ελαφόνησο δημιουργήθηκε μια ωραία πλαζ θερινών λουτρών και ανατολικά αυτής οι δύο συνεχόμενοι συνοικισμοί «Αγίου Νικολάου» και «Πυρνάρης».
Το 1943 η Κοινότητα Γλυφάδας, με σχετικό νόμο, συνδέθηκε με την κοινότητα Ελληνικού αποτελώντας το νέο δήμο Ευρυάλης, με έδρα τον οικισμό της Γλυφάδας. Μετά την απελευθέρωση το 1945 με νεότερο νόμο ανακηρύσσεται δήμος Γλυφάδας, όπως ισχύει σήμερα, εκ του τέως δήμου Ευρυάλης, με ταυτόχρονη ανασύσταση της κοινότητας του Ελληνικού.
Σήμερα ο δήμος Γλυφάδας είναι ένας από τους πλουσιότερους οικονομικά δήμους της Αττικής με πολλές δημόσιες διοικητικές υπηρεσίες. Συγκεκριμένα στη Γλυφάδα εδρεύουν Οικονομική Εφορία, Πολεοδομία, ΙΚΑ (με πολλές επιμέρους υπηρεσίες), ταμεία ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, Επιθεώρηση Εργασίας, 2 ΕΛΤΑ, τμήματα ΟΑΕΔ και ΤΕΒΕ, Υποθηκοφυλακείο, Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων, η Αστυνομική Διεύθυνση ΝΑ. Αττικής, 2 Αστυνομικά τμήματα, Τουριστική αστυνομία, Τμήμα αλλοδαπών, Τροχαία, Λιμενικό τμήμα (το 6ο του Κεντρικού Λιμεναρχείου του Πειραιά), 4 μαρίνες επί της διαμορφωμένης προς αυτά παραλίας. Επίσης υφίστανται 5 ΚΑΠΗ, 2 ΚΕΠ (Κέντρα εξυπηρέτησης πολιτών), Πνευματικό και Πολιτιστικό Κέντρο, Αθλητικά κέντρα, Κολυμβητήριο, 10 αθλητικοί σύλλογοι εκτός των πολλών άλλων, Πεδίο Γκολφ, δημοτική Βιβλιοθήκη, δημοτικό Ωδείο, στάδιο και κινηματοθέατρο, καθώς και διάφορα πολιτιστικά ιδρύματα.
Σημειώνεται ότι τη δεκαετία 1960 ο δήμος υπέστη σημαντικές αλλαγές εξαιτίας της εγκατάστασης του διεθνούς αεροδρομίου στο Ελληνικό. Ο πληθυσμός της στη δεκαετία ’51 – ’61 αυξήθηκε κατά 50% και στην επόμενη κατά 90%.
Λόγω της Αμερικανικής Βάσης του Ελληνικού, η Γλυφάδα γνώρισε σημαντική ανάπτυξη σε εστιατόρια και μπαρ κατά τις δεκαετίες 1960-2000. Συνεχίζει μέχρι και σήμερα να είναι τόπος διασκέδασης και ψυχαγωγίας.
Η Γλυφάδα διασχίζεται σε όλο το μήκος της, από ΒΔ. προς ΝΑ., από τη λεωφόρο Βουλιαγμένης και με την σχεδόν παράλληλη προς αυτήν λεωφόρο Δ. Γούναρη, με συνέπεια γεωγραφικά να χωρίζεται σε δύο βασικά τμήματα: την «Άνω Γλυφάδα», ΒΑ., που περιλαμβάνει την Τερψιθέα Γλυφάδας, την Ευρυάλη, Αίγλη, την Αιξωνή, τα Δικηγορικά, και την «Κάτω Γλυφάδα» , ΝΔ,, (κέντρο) και Αγ. Νικόλαο .
