Στις κινηματογραφικές πρεμιέρες ο Άντονι Χόπκινς ερμηνεύει τον Σερ Νίκολας Γουίντον ο οποίος έσωσε συνολικά 669 παιδιά από τους Ναζί.
Ο υποψήφιος για δύο Όσκαρ Νεοζηλανδός Τάικα Γουαϊτίτι βάζει «Ένα γκολ για τη νίκη», ενώ ο Πιρς Μπρόσναν επιστρέφει σε ρόλο πληρωμένου εκτελεστή.
Κινηματογραφικές πρεμιέρες της Πέμπτης 18 Ιανουαρίου
Ένα Γκολ για τη Νίκη (Next Goal Wins)
Σκηνοθεσία: Τάικα Γουαϊτίτι
Παίζουν: Μάικλ Φασμπέντερ, Όσκαρ Νάιτλι, Καϊμάνα
Περίληψη: Η εθνική ομάδα της Σαμόα μετά από μια εξευτελιστική ήττα αναζητάει τον ιδανικό προπονητή.
Χολιγουντιανή feelgood κωμωδία από τον υποψήφιο για δύο Όσκαρ Τάικα Γουαϊτίτι («Τζότζ», «Thor: Ragnarok»).
Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Αμερικανικής Σαμόα, διαβόητη για την ταπεινωτική της ήττα με σκορ 31-0, στρέφεται στον κακότυχο και αντισυμβατικό προπονητή Τόμας Ρόνγκεν με την ελπίδα να προκριθεί στον τελικό του Μουντιάλ. Εκείνος, αυστηρός και φανερά απογοητευμένος με το πού τον έριξε η μοίρα, έρχεται σε επαφή με τους Σαμοανούς, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τη ζωή με υπομονή, χιούμορ και αισιοδοξία, γεγονός που τελικά του αλλάζει την κοσμοθεωρία.
Ο Γουαϊτίτι, που είναι Μαορί, εμπνέεται από μια απίθανη πραγματική ποδοσφαιρική ιστορία και βασισμένος στο ντοκιμαντέρ «Next Goal Wins» των Μάικ Μπρετ και Στιβ Τζάμισον (2014), συνδυάζει τις αστείες και συγκινητικές πλευρές της ζωής, όπως συνηθίζει, στην προσπάθειά του να φτιάξει μία καθαρόαιμη αθλητική κωμωδία για τα outsiders, τους έσχατους «που έσονται πρώτοι».
Η κουλτούρα των Πολυνησίων και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους αποτελούν μία καλή βάση για να δημιουργήσει τις απαραίτητες ξεκαρδιστικές συγκρούσεις με τον λευκό προπονητή, τις οποίες όμως ο Νεοζηλανδός σκηνοθέτης χρησιμοποιεί με κοινότοπο τρόπο, μην αποφεύγοντας τελικά τα κλισέ και την παρουσίαση του Ρόνγκεν ως τον απόλυτο σωτήρα.
Τα μέλη της φυλής των Σαμόα, που συμμετέχουν στο καστ δίπλα στον Μάικλ Φασμπέντερ,είναι απολαυστικοί, δυστυχώς όμως οι ρόλοι τους δεν ξεφεύγουν από το σχήμα με τον Γουαϊτίτι τελικά να αποτυγχάνει να επαναλάβει τη «συνταγή», που έχει δοκιμάσει σε προηγούμενες δουλειές του, αλλά και να διαχειριστεί πιο σοβαρά θέματα, όπως την αληθινή ιστορία της τρανς παίκτριας Τζαΐγια Σελούα, χωρίς τελικά να βάζει το νικηφόρο γκολ.
Μια Ζωή (One Life)
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Χόους
Παίζουν: Άντονι Χόπκινς, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Τζόνι Φλιν, Λένα Όλιν
Περίληψη: Ο Νίκι επισκέφτηκε την Πράγα τον Δεκέμβριο του 1938 και βρήκε οικογένειες, που είχαν εγκαταλείψει τη χώρα με την άνοδο των Ναζί στη Γερμανία και την Αυστρία, ζώντας σε απελπιστικές συνθήκες και υπό την απειλή της ναζιστικής εισβολής. Πόσα παιδιά θα μπορούσε να σώσει αυτός και η ομάδα του, πριν κλείσουν τα σύνορα;
Η αληθινή ιστορία του Σερ Νίκολας Γουίντον, ο οποίος έσωσε συνολικά 669 παιδιά πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ένας Λονδρέζος μεσίτης ταξιδεύει στην Πράγα τον Δεκέμβριο του 1938 και συναντά οικογένειες Εβραίων, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους στη Γερμανία και την Αυστρία εξαιτίας της ανόδου των Ναζί. Αμέσως, συνειδητοποιεί πως πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να σώσει όσο δυνατόν περισσότερους, προτού κλείσουν τα σύνορα της Τσεχίας.
Πενήντα χρόνια αργότερα, το 1988, ο Nίκι κατηγορεί τον εαυτό του για τη μοίρα των παιδιών, που δεν κατάφερε να φέρει με ασφάλεια στην Αγγλία, ενώ βιώνει μεγάλη συναισθηματική αναταραχή μετά από τον πόλεμο, στοιχειωμένος από οδυνηρές αναμνήσεις. Όμως , όταν μια ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή του BBC, το «That’s Life!», τον καλεί, μια έκπληξη τον περιμένει, καθώς εκεί θα γνωρίσει μερικά από τα παιδιά, ενήλικες πλέον, που έσωσε το 1939. Μετά από αυτή την επαφή, αρχίζει να συμβιβάζεται με τις ενοχές και τη θλίψη, που κουβαλούσε για πέντε δεκαετίες.
Βασισμένος στο βιβλίο «If It’s Not Impossible» της κόρης του «Νίκι», της Μπάρμπαρα Γουίντον, ο Τζέιμς Χόοους κινείται σε δύο χρόνους: στη δεκαετία του ’30, όταν ο νεαρός Νίκολας- έξοχος ο Τζόνι Φλιν στον ρόλο -παλεύει για τη σωτηρία των παιδιών και στη δεκαετία του ’80, όταν πλέον σε μεγάλη ηλικία, αποφασίζει να δημοσιοποιήσει την περιπέτεια του.
Μένοντας στα πλαίσια μιας ακαδημαϊκής βιογραφίας, που έχει ως κεντρικό ήρωα έναν σπάνιο άνθρωπο, ο Χόους ξεδιπλώνει, χωρίς εντυπωσιασμούς μια ιστορία που από μόνη της έχει να πει πολλά. Αυτός όμως που αναμφίβολα κερδίζει τις εντυπώσεις είναι ο σερ Άντονι Χόπκινς σε μια ακόμη σπουδαία ερμηνεία, που δίνει πνοή σε ένα συμβατικό biopic, χαρίζοντας με την υποκριτική του δεινότητα πολλά επίπεδα ανάγνωσης σε ένα σενάριο, που χωρίς αυτόν εύκολα θα μπορούσε να γίνει ως και μελό. Στο δικό του βλέμμα όμως συγκεντρώνεται ο πόνος και η ενοχή της ανθρωπότητας και στα δικά του χείλη φράσεις, όπως το «ποτέ δεν είναι αρκετά όσα κάνεις», αποκτούν μια άλλη διάσταση.
Το Αλάνι (Scrapper)
Σκηνοθεσία: Σάρλοτ Ρέγκαν
Παίζουν: Λόλα Κάμπελ, Αλίν Ουζούν, Κάρι Κράνκσον
Περίληψη: Η τρυφερή σχέση ενός πατέρα με την κόρη του.
Ένα από τα φιλμ που έκαναν την έκπληξη στο περσινό φεστιβάλ του Σάντανς, κερδίζοντας το βραβείο καλύτερης διεθνούς ταινίας.
Η Τζόρτζι, μια δωδεκάχρονη ονειροπόλα κοπέλα και οπαδός της Γουέστ Χαμ, ζει μόνη στο Λονδίνο, καθώς η μητέρα της έχει πεθάνει. Έχει μάλιστα καταφέρει να ξεγελάσει την Πρόνοια, λέγοντας δήθεν ότι ένας θείος της έχει αναλάβει την κηδεμονία της, μιας και ο πατέρας της έχει εξαφανιστεί από τότε που ήταν μωρό, ενώ μαζί με τον κολλητό της σκαρφίζεται μικροκλοπές προκειμένου να κερδίζει τα προς το ζην.
Δυο αντισυμβατικοί χαρακτήρες, που ζουν στο περιθώριο, συναντιούνται σε μία αντίστροφη πορεία ενηλικίωσης. Από τη μία η ευρηματική Τζόρτζι, που με την εξυπνάδα της καταφέρνει να επιβιώσει, όχι όμως και με καλύψει το κενό της μοναξιάς της, και από την άλλη ο τριαντάχρονος πατέρας της, ένα παιδί της εργατικής τάξης, που πρέπει να τα βγάλει πέρασε έναν κόσμο, όπου οι ευκαιρίες δεν είναι ίσα μοιρασμένες.
Η δυνατή σχέση ανάμεσα σε έναν πατέρα με την κόρη του, αλλά και η μοναχικότητα δύο ευάλωτων πλασμάτων, που προσπαθούν να επουλώσουν να τραύματά τους, προσφέρεται για δυνατές συγκινήσεις, τις οποίες η ταλαντούχα Σάρλοτ Ρέγκαν στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο αντισταθμίζει επιδέξια με τα απολαυστικά κόλπα της μικρής της πρωταγωνίστριας. Από ένα σημείο και μετά όμως δεν καταφέρνει να εξελίξει την ιστορία και τους χαρακτήρες της, παρ’ όλα αυτά η παράδοξη καθημερινότητα του κεντρικού της διδύμου την τροφοδοτεί με τρυφερές στιγμές. Αξίζει να σημειωθεί πως στη διεύθυνση φωτογραφίας της ταινίας βρίσκεται η Μόλι Μάνινγκ Γουόκερ, σκηνοθέτρια του «How To Have Sex».
Ο Γρήγορος Τσάρλι (Fast Charlie)
Σκηνοθεσία: Φίλιπ Νόις
Παίζουν: Πιρς Μπρόσναν, Μορένα Μπακαρίν, Τζμπένγκα Ακινάγκμπε, Τόμπι Χους
Περίληψη: Ένας εκτελεστής της μαφίας με τριάντα χρόνια εμπειρίας στις πλάτες του, οργανώνει ένα αμείλικτο σχέδιο εκδίκησης, όταν διαπιστώνει πως κάποιος πρόδωσε τη φαμίλια με την οποία συνεργαζόταν.
Ο Πιρς Μπρόσναν πρωταγωνιστεί ως ψυχρός εκτελεστής στην περιπέτεια του Φίλιπ Νόις («Ο Μακρύς Δρόμος του Γυρισμού»)
Ο Τσαρλς Σουίφτ έχει δουλέψει ως εκτελεστής της μαφίας τριάντα ολόκληρα χρόνια. Με τον Σταν Μάλεν, τον αρχιμαφιόζο του Ορλάντο, είναι σαν οικογένεια, σαν πατέρας με γιο, ενώ μοιράζονται την αγάπη τους για το ιταλικό φαγητό. Ο Τσάρλι είναι ένας αποτελεσματικός, γρήγορος και μάλλον υπεροπτικός. Φέρει την κάθε αποστολή σε πέρας πολύ γρήγορα, χωρίς μπελάδες, χωρίς ίχνη και εκπλήξεις. Αλλά έχει έρθει η μέρα, που δεν λειτουργούν όλα ρολόι. Δεν του φτάνει που του έχουν φορτώσει έναν νέο, απρόβλεπτο συνεργάτη, μαθαίνει ότι πρέπει να βασιστεί για βοήθεια στη ζόρικη, πρώην γυναίκα του νεκρού θύματος και ταριχεύτρια ζώων, τη Μάρσι. Αποφασίζει να την αφοπλίσει λοιπόν, βγάζοντας την ένα ραντεβού, αλλά καταλήγει αφοπλισμένος ο ίδιος. Αργότερα την ίδια νύχτα, ο Τσάρλι ανακαλύπτει ότι ο Σταν και όλη η συμμορία του έχουν σφαγιαστεί, μετά από την προδοσία ενός δικού τους. Οργισμένος και επιφυλακτικός απέναντι σε όλους, εκτός ίσως από τη Μάρσι, ο Τσάρλι ακολουθεί το μονοπάτι της εκδίκησης , ενώ τον καταδιώκει ένας άλλος πανίσχυρος εκτελεστής.
Ο Αυστραλός σκηνοθέτη Φίλιπ Νόις (« Dead Calm», «Rabbit Proof Fence») φτιάχνει ένα στερεοτυπικό action θρίλερ, χωρίς μεγάλες εκπλήξεις, με έναν ατσαλάκωτο εκδικητή- τιμωρό και με βασικό επιμύθιο πως η ζωή είναι ζήτημα των δικών μας επιλογών. Η στρωτή αφήγηση εξυπηρετεί ένα κοινότοπο σενάριο, που διακόπτεται από ευφυολογήματα στην προσπάθεια να αποκτήσει μια πιο ανάλαφρη διάθεση, με τον Πιρς Μπρόσναν να προσδίδει μία αύρα μυστηρίου και γοητείας στις σκηνές του με την Μορένα Μπακαρίν από το «Deadpool».
Μητέρα, Πατρίδα (Matria)
Σκηνοθεσία: Αλβάρο Γκάγκο
Παίζουν: Μαρία Βάσκεζ
Περίληψη: Μια μητέρα προσπαθεί να βγάλει τα προς το ζην σε ένα ψαροχώρι της Γαλικίας, την ώρα που η κόρη της βρίσκεται στο κατώφλι της ενηλικίωσης.
Κοινωνικό δράμα από την Ισπανία.
Η Ραμόνα, παγιδευμένη σε μία αποτυχημένη σχέση με έναν αλκοολικό σύζυγο και μητέρα μιας δεκαεπτάχρονης, εργάζεται σε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας ψαριών σε μια παραθαλάσσια πόλη. Όταν οι αλλαγές στο εργοστάσιο και η μείωση του μισθού της την αναγκάζουν να αναζητήσει νέα δουλειά, αναλαμβάνει τη φροντίδα ενός ηλικιωμένου, που πρόσφατα έχασε τη γυναίκα του.
H ομότιτλη μικρού μήκους του Αλβαρο Γκάγκο γίνεται ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο, που εκτυλίσσεται στη Γαλικία, μια περιοχή της Ισπανίας που θεωρείται μητριαρχική, εξ ου και ο πρωτότυπο τίτλος «Μatria». Χρησιμοποιώντας την ντόπια διάλεκτο, που κινδυνεύει να χαθεί και εμπνευσμένος από την αληθινή ιστορία της γυναίκας που φρόντιζε τον παππού, συνθέτει το πορτρέτο μιας εκπροσώπου της εργατικής τάξης ,που παρά την κούραση της, διατηρεί ακμαία τη ζωντάνια, το χιούμορ και την ενεργητικότητά της. Παράλληλα όμως, αποκαθηλώνει τον μύθο περί μητριαρχίας, μιας και η δυναμική Ρομόνα δεν έχει καμία δύναμη στα χέρια της, παρά μόνο σθένος, γι’ αυτό και είναι η μοναδική που τολμάει να αντιταχθεί στα αφεντικά της και να ζει με πάθος κάθε λεπτό, προσπαθώντας να ανταποκριθεί στους κοινωνικούς της ρόλους: της μητέρας, της συζύγου, της φίλης, της γυναίκας της εργαζόμενής.
Μέσα από τη δική της πορεία, ο Γκάγκο, πιστός της επιταγές του κοινωνικού σινεμά του Κεν Λόουτς, καταγράφει την οικονομική κρίση του ευρωπαϊκού Νότου και τις απάνθρωπες εργασιακές συνθήκες, μέσα από τον εκρηκτικό χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας του, την οποία υποδύεται μοναδικά η εκπληκτική Μαρία Βάσκεζ.
Η Μελωδία της Ελευθερίας (Sound of Freedom)
Σκηνοθεσία: Αλεχάντρο Μοντεβέρδε
Παίζουν: Τζιμ Καβίζελ, Μάιρα Σορβίνο, Μπιλ Καμπ
Περίληψη: Ένας πρώην κυβερνητικός πράκτορας φτάνει στα άκρα για να διασώσει μια ομάδα παιδιών, που έχουν πέσει θύματα απαγωγής από κυκλώματα σωματεμπορίας και σεξουαλικής εκμετάλλευσης.
Μια αμφιλεγόμενη επιτυχία στο αμερικανικό box office, βασισμένη σε μια αληθινή ιστορία δουλεμπορίου.
Ο πρώην κυβερνητικός πράκτορας Τιμ Μπάλαρντ παράτησε τη δουλειά του για να σώσει ένα μικρό κορίτσι από κυκλώματα σωματεμπόρων στη ζούγκλα της Κολομβίας και μαζί με αυτό και κάποια δεκάδες παιδιά από τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα trafficking.
Ο μεξικανικής καταγωγής Αμερικανός θρήσκος σκηνοθέτης Αλεχάντρο Μοντεβέρντε διάβασε μία υπόθεση παιδικού trafficking το 2015 και αποφάσισε να κάνει μία ενδελεχή έρευνα γύρω από θέμα. Έτσι, ανακάλυψε την περίπτωση του ιμ Μπάλαρντ, ο οποίος αν και διατείνεται πως έχει σώσει πολλά παιδιά, βρίσκεται αντιμέτωπος με κατηγορίες για σεξουαλικές επιθέσεις. Παράλληλα, ανέθεσε στον Τζιμ Καβίζελ, που έπαιξε και τον Ιησού στην ταινία του Μελ Γκίμπσον, τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Καβίζελ τώρα δηλώνει μέλος της QAnon, ένα ακροδεξιό δίκτυο, το οποίο υποστηρίζει διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, όπως,ότι κάποιοι οπαδοί του Σατανά απαγάγουν παιδιά και με το χημικό adrenochrome τους αποσπούν την αδρεναλίνη από το σώμα τους, προκειμένου να παραμείνουν νέοι. Η εν λόγω δεν σε σέκτα συνδέεται και με τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος έχει ανοιχτά υποστηρίξει την ταινία, παρευρισκόμενος σε μια ιδιωτική προβολή της.
Βέβαια, στην ιστορία του Μοντεβέρτε δεν υπάρχει τίποτα ,που να δηλώνει ξεκάθαρα κάτι από όλο αυτό το παρασκήνιο, στο οποίο μάλλον οφείλεται και η εμπορική της επιτυχία. Αντίθετα, μάλλον μιλάμε για ένα μάλλον αδιάφορο εγχείρημα, που στηρίζεται σε μία ελάχιστα πειστική ιστορία, όπου οι παιδόφιλοι παρουσιάζει σαν αλλόκοτα πλάσματα στα όρια της καρικατούρας, κι ένα νοσηρό έγκλημα δικαιολογείται πλήρως στο όνομα ενός «ιερού» σκοπού.
Βάρδια (Dogwatch)
Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Ρέντης
Περίληψη: Τρεις διαφορετικές ιστορίες, με τρεις ήρωες που ενσαρκώνουν τον ίδιο χαρακτήρα: έναν φρουρό που περνά τη ζωή του σε βάρδιες, προσδοκώντας τη στιγμή που θα έρθει σε επαφή με τον εχθρό.
Βραβευμένο ντοκιμαντέρ του Γρηγόρη Ρέντη.
Για περισσότερο από μία δεκαετία, τα πλοία που διασχίζουν την επικίνδυνη ζώνη ανοιχτά της Σομαλίας, προσλαμβάνουν μισθοφόρους για προστασία από τους πειρατές. Σήμερα ,οι επιθέσεις έχουν μειωθεί, αλλά οι μισθοφόροι αντιμετωπίζουν ένα νέο πρόβλημα: την έλλειψη δράσης.
Στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, ο Γρηγόρης Ρέντης ακολουθεί τρεις ένοπλους φρουρούς στον Κόλπο του Άντεν, που προστατεύουν πλοία, τα οποία διαπερνούν τα στενά στα ανοιχτά της Σομαλίας, από πειρατικές επιθέσεις.
Η «Βάρδια» είναι ένα απρόσμενο ντοκιμαντέρ, που ακολουθώντας τρεις μισθοφόρους στην καθημερινότητά τους ,ανοίγεται σε μια υπαρξιακή καταγραφή ανθρώπων, οι οποίοι ζουν διαρκώς σε ένα καθεστώς… επαναδιαπραγμάτευσης της έννοιας της ασφάλειας.
Οι Οργανοποιοί των Εξαρχείων
Σκηνοθεσία: Νίκος Παπακώστας
Περίληψη: Μια βόλτα στους κατασκευαστές παραδοσιακών οργάνων στη γειτονιά των Εξαρχείων.
Ντοκιμαντέρ γύρω από τη ζωή και το έργο των οργανοποιών, που βρίσκονται στην οδό Αλιπέδου, το οποίο απέσπασε το Βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους στο φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου,
Τα Εξάρχεια, είναι το ονομαστό Προάστιο, δίπλα στο κέντρο της Αθήνας. Μια περιοχή που κατοικείται από έναν διαφορετικό κόσμο. Έναν κόσμο που τη μια στιγμή βρίσκεται στα οδοφράγματα σε μάχες με της αστυνομίας και από την άλλη φιλοσοφεί στα Πανεπιστήμια, στα σχολεία και στα καφενεία, που περιβάλλουν αυτή την «άναρχη» περιοχή. Μια περιοχή γεμάτη ζωή, πολιτισμό και αντικρουόμενες απόψεις κάθε είδους και φιλοσοφίας. Μια περιοχή που φιλοξένησε πολλές τέχνες αλλά και το ρεμπέτικο, που χάρη στους οργανοποιούς, οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί εδώ και χρόνια στην Αλιπέδου, αναγεννήθηκε και ανακηρύχθηκε εθνική μας κληρονομιά.
Σε αυτή την παράξενη γειτονιά, μια ομάδα οργανοποιών δημιουργεί στα μικρά της εργαστήρια τα περίφημα χειροποίητα μουσικά όργανα της ελληνικής λαϊκής μουσικής: κιθάρες, μπουζούκια, μπαγλαμάδες, λαούτα, βιολιά, αρχαιοελληνικές λύρες και άλλα, που συνήθως πωλούνται σε συλλέκτες από όλο τον κόσμο και ειδικά στον ευρωπαϊκό χώρο και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τρεις Κλέφτες και Ένα Λιοντάρι (Three Robbers and a Lion)
Σκηνοθεσία: Ράσμους Α. Σίβερτσεν
Με τις φωνές των: Χρήστου Θάνου, Αγγέλου Λιάγκου, Βαγγέλη Στρατηγάκου, Αλεξάνδρας Λέρτα, Πηνελόπης Σκαλκώτου, Κωνσταντίνου Λάγκου, Πέτρου Δαμουλή, Θάνου Λέκκα, Τάνιας Παλαιολόγου
Περίληψη: Τρεις κλέφτες περνούν τις μέρες τους, ληστεύοντας παρέα με το πεινασμένο λιοντάρι τους, προσπαθώντας να ξεφύγουν από το στόχαστρο του αστυνομικού της μικρής τους πόλης και της αυστηρής τους θείας.
Νορβηγικό animation για όλη την οικογένεια.
Όλοι θα ζούσαν ειρηνικά στο ειδυλλιακό Κάρδαμο, αν δεν υπήρχαν οι τρεις ταραξίες κλέφτες,-ο Κάσπερ, ο Τζέσπερ και ο Τζόναθαν, που όλο κόβουν βόλτες και συγκατοικούν με ένα μόνιμα πεινασμένο λιοντάρι. Οι τρεις τους χρειάζονται άμεσα μία οικονόμο, οπότε καταστρώνουν ένα σχέδιο απαγωγής της κυρίας Σοφίας, που φημίζεται για τη νοικοκυροσύνη της. Όμως, οι διοικητικές δεξιότητες της κυρίας Σοφίας είναι πιο σπουδαίες από τις οικοκυρικές της, καθώς διαφεντεύει τους κλέφτες και τους βάζει να κάνουν τις δουλειές οι ίδιοι. Σιγά σιγά, οι τρεις τους αντιλαμβάνονται ότι έχουν πέσει στην παγίδα της. Η μόνη λύση είναι να την ξεφορτωθούν, επιστρέφοντας της πίσω στην πόλη. Μετά από μία αποτυχημένη έφοδο, καταλήγουν στη φυλακή, αλλά όταν η πόλη κινδυνεύει, οι ληστές έχουν μία ακόμα ευκαιρία να αποδείξουν ότι η γενναιότητα μπορεί να κάνει τη διαφορά.
<p>Πηγή: <a target=”_blank” href=”https://www.iefimerida.gr”>iefimerida.gr</a> – <a target=”_blank” href=”https://www.iefimerida.gr/politismos/kinimatografikes-premieres-hopkins-kai-mprosnan”>Κινηματογραφικές πρεμιέρες: Ο 86χρονος Άντονι Χόπκινς και ο Πιρς Μπρόσναν κλέβουν τις εντυπώσεις – iefimerida.gr</a></p>
