Το όνομα της Νίνας Βλάχου ταυτίστηκε με την λαμπερή δημοσιογραφία και το κοσμικό ρεπορτάζ: Δεξιώσεις, γάμοι, κοινωνικές εκδηλώσεις, σχόλια, στήλες σε εφημερίδες, συνεντεύξεις, τηλεόραση, περιοδικά. Εδώ και δέκα χρόνια τα έχει αφήσει όλα πίσω. Ασχολείται με τα κοινά – είναι και πάλι υποψήφια στον Δήμο Κηφισιάς-, σπουδάζει στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, “τρέχει” το site της κι έχει ένα σπίτι γεμάτο φωτογραφίες.
«Στο σχολείο διάβαζαν πάντα τις εκθέσεις μου, αλλά είχαν ένα μειονέκτημα. Ηταν σύντομες. Αυτό όμως ήταν και το πιο σημαντικό για την δημοσιογραφία. Γιατί εμένα στόχος μου ήταν πάντα η δημοσιογραφία. Απλώς ξεκίνησα διαφορετικά.
Ο αδελφός μου, ο γελοιογράφος Κώστας Βλάχος είχε μια διαφημιστική εταιρεία μαζί με τον Διονύση Μαρτινέγκο, την Armafilm. Εκαναν animation και διαφημίσεις της εποχής. Κάποια στιγμή χρειάστηκαν μοντέλα και με πήραν -για σαμπουάν, οδοντόπαστες. Εκανα ένα-δύο χρόνια το μοντέλο. Πήγα και στην σχολή Ροντοπούλου του Χρήστου Οικονόμου, ο οποίος ήταν στο γραφείο του πατέρα μου -ήταν στρατιωτικός. Στη σχολή μαθαίναμε savoir vivre με την Ελένη Χαλκούση, την σπουδαία ηθοποιό του Εθνικού, κινησιολογία και άλλα πολλά.
Από την σχολή μας έπαιρναν και για ταινίες, όταν χρειάζονταν να φαίνονται ωραία κορίτσια στο πλάνο. Ετσι βρέθηκα στις “Διπλοπενιές” με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ηταν θυμάμαι η Μπέτυ Λιβανού, η Στίβη Ζάρα, η Τζένη Μπίκα. Με είχαν βάλει λοιπόν σε ένα τραπέζι πίσω της, με πρόσεξε η Αλίκη και είπε στον αδελφό της τον Τάκη Βουγιουκλάκη, να με βάλει στο τραπέζι με την παρέα της Ρίκας Διαλυνά. Κι έτσι πήρα ένα ρολάκι. Με έβαλαν και στους τίτλους. Μετά βρέθηκα στην ταινία “Ντάμα Σπαθί” με τον Θόδωρο Ρουμπάνη, τον Σπύρο Φωκά και την Ελενα Ναθαναήλ να κάνω το μοντέλο στην πασαρέλα».
Ήμουν η αγαπημένη ρεπόρτερ του ηγέτη Κωνσταντίνου Καραμανλή
Ο Δημήτρης Ρίζος με πρόσεξε από τις διαφημίσεις και έτσι, μέσω του αδελφού μου, με πήρε στην τηλεόραση, σε μια εκπομπή που ήταν διάδοχη του “Σήμερα”. Ηταν εκεί ο Κουίκ, ο Αντύπας, η Μαίρη Χατζάκη, η Φωτεινή Πιπιλή. Εγώ, μαζί με άλλα νέα παιδιά, τρέχαμε με ένα μικρόφωνο στο χέρι. Κάποια στιγμή την εκπομπή την απορρόφησε η ΥΕΝΕΔ και την έβαλε μέσα στις ειδήσεις. Κι έτσι μας πήρανε κι εμάς. Ξεκίνησα λοιπόν ουσιαστικά από την τηλεόραση. Μετά πήγα σε εργαστήρι δημοσιογραφίας κι έκανα σεμινάρια στην Σορβόνη. Αλλα το΄χα…
Στην τηλεόραση έμεινα και όταν η ΥΕΝΕΔ έγινε ΝΕΤ. Ημουν η αγαπημένη ρεπόρτερ του ηγέτη Κωνσταντίνου Καραμανλή. Εκανα τότε ελεύθερο πολιτικό ρεπορτάζ, Προεδρία Δημοκρατίας, επί Κωνσταντίνου Τσάτσου και Ιωάννας Τσάτσου. Τους είχα κάνει συνεντεύξεις -όχι στον Καραμανλή. Σκέψου ότι ο Τσάτσος με συμπαθούσε τόσο πολύ που όταν έφυγε από την Προεδρία μου έδωσε συνέντευξη για το ….Φαντάζιο, ναι, ναι το Φαντάζιο. Μετά άλλαξαν τα πράγματα με το ΠΑΣΟΚ, πολύ σκληρό τότε, και οι πρασινοφρουροί μας έδιωξαν μετά από λίγο».
«Εκείνη την εποχή άνοιγε ο “Ελεύθερος Τύπος”. Ο αδελφός μου συνεργαζόταν και πήγα κι εγώ. Μου πρότειναν τότε ο Βουδούρης και ο διευθυντής της εφημερίδας, ο Γιώργος Κατσώνης, να πηγαίνω σε εκδηλώσεις, να τραβάω φωτογραφίες και να γράφω κείμενα. Επειδή δεν είχα φωτογραφική μηχανή, μου την αγόρασε η εφημερίδα. Οταν το άκουσα, πήγα να τρελαθώ. Γιατί εγώ στην τηλεόραση είχα κάνει αρχηγούς κρατών, είχα καλύψει τότε την ένωσή μας με την ΕΟΚ, έκανα συνεντεύξεις με επίσημους ξένους. Μου φάνηκε λοιπόν πολύ τιποτένιο όλο αυτό.Επιπλέον είχα, κι ακόμα έχω, αγοραφοβία.
Δεν με ενδιέφερε ούτε το περιδέραιο ούτε η επώνυμη τσαντούλα κάθε κυρίας
Η τηλεόραση όμως με βοήθησε, γιατί είχα γίνει γνωστή, οπότε πηγαίνοντας σε εκδηλώσεις, όλο και κάποιος με ήξερε. Ημουν μια υπογραφή ανάμεσα σε έξι στα “Αθηναϊκά και μη” του Ελεύθερου Τύπου -μαζί με την Βίκυ Παλαιολόγου, την Ελένη Παπαγεωργίου, τη Βιβή Πασπαλάρη. Την επιμέλεια είχε η Ισαβέλλα Παπαζήση. Εγραφα κι ένα δισέλιδο την εβδομάδα με συνεντεύξεις γυναικών, όπως την Ραΐσα Γκορμπατσόφ, την Μάργκαρετ Παπανδρέου και πολλές άλλες, κάτι που συνέχισα και μετά στην Βραδυνή. Ετσι βγήκε και το βιβλίο μου “Oι γυναίκες της Νίνας”, με τις οκτώ εκδόσεις. Εφυγα από τον Ελεύθερο Τύπο, μετά από μια διαφωνία. Ημουν περιζήτητη. Θυμάμαι μου είχαν ζητήσει να πουλήσω την ατζέντα μου…»
«Πήγα στην Βραδυνή, με διπλό μισθό και συνέχισα να κάνω αυτά που έκανα. Κυνηγούσα τις συνεντεύξεις κι έκανα επιτυχίες, όπως με την Δήμητρα Παπανδρέου ή την Μαρίκα Μητσοτάκη, την Γιάννα Αγγελοπούλου…
Στον Ελεύθερο Τύπο έμεινα συνολικά είκοσι χρόνια. Η στήλη μου ήταν η πιο διαβαστερή -είχα προσθέσει και μικρά παραπολιτικά, τα “σφηνάκια”. Μια μέρα με φώναξε ο Δημήτρης Ρίζος, ο μέντοράς μου, να μου πει ότι η στήλη μου διαβάζεται πιο πολύ και από την δική του. Μετά πήγα στην Απογευματινή.
Προσπάθησα να κάνω οικείο το κοσμικό ρεπορτάζ, έβαζα και απλά θέματα, κοινωνικά. Δεν με ενδιέφερε ούτε το περιδέραιο ούτε η επώνυμη τσαντούλα κάθε κυρίας. Οχι ότι δεν είχα και τέτοια θέματα. Απλώς προσπαθούσα να βγαίνει κι ένα νόημα από κάθε τι που έκανα.
Γι΄αυτό και βρέθηκα από την πρώτη στιγμή δίπλα στην Ελπίδα και την Μαριάννα Βαρδινογιάννη. Από την πρώτη μέρα που έγινε ο καταστατικός χάρτης της Ελπίδας, στο σπίτι του πρέσβη με την γυναίκα του, την Εστέλ Σωτήρχου, ήμουν εκεί. Ημασταν 15-20 γυναίκες, αυτές που μας έλεγαν “οι κυρίες με τα ταγεράκια”. Να λοιπόν τι έκαναν αυτές οι κυρίες».
«Αλλαξαν όμως οι εποχές. Τώρα δεν θα τολμούσα να κάνω αυτό το ρεπορτάζ. Βλέπω όμως ότι το κάνουν και δεν μου αρέσει. Βάζουν τα μπριγιάν και τα σχετικά, σκέτη πρόκληση. Πάντα τα ίδια πρόσωπα κυνηγούσαμε. Την οικογένεια Βαρδινογιάννη, την οικογένεια Λάτση, τους Εμφιετζόγλου, αλλά όλοι αυτοί προσέφεραν εκτός από τα κοσμικά. Εχω πάει σε όλους τους γάμους, στην αρχή ως δημοσιογράφος, μετά και ως φίλη. Με τον άντρα μου ήμασταν πολύ φίλοι με την οικογένεια του Γιώργου Βαρδινογιάννη και την Αγάπη.
Θυμάμαι πολύ έντονα τον γάμο της Χριστιάννας Βαρδινογιάννη με τον Γιάννη Γουλανδρή. Εβρεχε τόσο πολύ κι ας ήταν καλοκαίρι. Είχαμε μπει μέσα στις λάσπες… “Καταιγίδα ευτυχίας” ήταν ο τίτλος μου στο ρεπορτάζ. Και είχα δίκιο. Αυτός ο γάμος ήταν αξέχαστος και κράτησε…
Δεν είναι εύκολο να κρατήσεις την ισορροπία ανάμεσα σ΄ αυτόν τον κόσμο. Νομίζω ότι τα κατάφερα. Από την άλλη κατάλαβα πόσο πολύ αρέσει στον κόσμο να τον απαθανατίζεις. Κάθε χρόνο κάλυπτα τις δεξιώσεις του Προέδρου για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ξεκινώντας από τον Μιχαήλ Στασινόπουλο. Τον είχα γνωρίσει. Μια φορά, μετά από μια δεξίωση, βρίσκω στον τηλεφωνητή μου μήνυμά του: “Δεσποινίς Βλάχου, καλημέρα. Μιχαήλ Στασινόπουλος εδώ. Να σας θυμίσω ότι ήμουν κι εγώ χτες εκεί” -γιατί δεν τον είχα δει. Ηθελε να τον αναφέρω. Πάντα σκέφτομαι ότι αυτό που λέμε “το χρήμα πολλοί εμίσησαν, την δόξα ουδείς”, είναι πέρα για πέρα αληθινό. Και για να είμαι ειλικρινής, το ίδιο ισχύει και για μένα. Εχω τόσες και τόσες φωτογραφίες, μπαούλα, και ακόμα θέλω να βγαίνω φωτογραφίες.
Οχι, δεν έκανα το είδος της δημοσιογραφίας που έκανε ο Ζάχος Χαζτηφωτίου, που ήταν κοσμικός. Αλλες ακολούθησαν το στυλ αυτό. Οι κοσμικοί δεν έχουν αλλάξει καθόλου σήμερα. Απλώς προστέθηκαν οι νεοκοσμικοί. Εκείνες κι εκείνοι που συνωστίζονται για να φωτογραφηθούν. Είχα κι εγώ κάποιες τέτοιες περιπτώσεις. Και δεν τους χαλούσα το χατήρι. Ηταν 3-4 που ήθελαν να δημοσιεύω τις φωτογραφίες τους, τα ψώνια. Αλλά σεβόμουν και εκείνους που δεν ήθελαν. Ετσι ήταν και παραμένει ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, ο γιος της Μαριάννας. Δεν θέλει καθόλου. Η Μαριάννα όμως το θέλει, αλλά μην ξεχνάμε ότι κάνει ένα τεράστιο κοινωνικό έργο.
Από όλα αυτά που έχω καλύψει δεν ξεχνώ ποτέ την είσοδό μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Θυμάμαι όπου πήγαινε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής γινόταν χαμός. Αυτό το συνάντησα σε τρεις ανθρώπους: Στον Καραμανλή, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Γεώργιο Ράλλη. Η επιβολή τους ήταν τόση που το έβλεπες στην αντίδραση του κόσμου. Δεν δημιουργούσε την ίδια ατμόσφαιρα ο Ανδρέας Παπανδρέου».
«Ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος ήταν ένας εξαιρετικός, απλός άνθρωπος. Τον θυμάμαι να λέει “Ελάτε τώρα, η κυρία Βλάχου θα μας φωτογραφίσει για την κοινωνικήν στήλην”. Ηταν εκείνος που μου έδωσε το βραβείο Μπότση, το 2000. Πολύ απλός είναι και ο Προκόπης Παυλόπουλος, ίσως γιατί είχε ζήσει από μέσα την προεδρία επί Καραμανλή.
Σήμερα έχει απαξιωθεί το επάγγελμά μας. Εγώ σταμάτησα το 2008 από εφημερίδες και το καθημερινό τρέξιμο. Συνεχίζω βέβαια μέσα από το site που έστησα εδώ και λίγους μήνες, το nvnews.gr -έχει περίπου 50.000 χτυπήματα.
Δεν μπλέχτηκα ποτέ με την πολιτική. Ο Πασσαλάρης έλεγε “μια φορά δημοσιογράφος, πάντα δημοσιογράφος”. Και το τήρησα. Με τα δημοτικά ασχολήθηκα από το 2006, στην Κηφισιά -ζω εδώ από το ΄81. Βγήκα δύο φορές, την τρίτη ήμουν επιλαχούσα. Εφερα χρήματα από χορηγούς. Εγινα αντιδήμαρχος πολιτών, πολιτισμού, αλληλεγγύης. Κάναμε πολλά πράγματα με την αρωγή της Μαριάννας Βαρδινογιάννη.
Τώρα σπουδάζω Ελληνικό Πολιτισμό στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο -πήγα μετά τον θάνατο του Γιώργου, του άντρα μου».
«Ωστόσο θέλω πάντα να βρίσκομαι κοντά στους αδύναμους ανθρώπους, να βοηθάω. Γι΄αυτό και θα είμαι υποψήφια δημοτική σύμβουλος στις εκλογές της 26ης Μαΐου με τον συνδυασμό του Γιώργου Θωμάκου “Συμμαχία Πολιτών” -Κηφισιά, Νέα Ερυθραία, Εκάλη.
Οχι, δεν έχασα ποτέ την μπάλα, δεν ψωνίστηκα. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που όταν κάναμε κάτι καλά, μας έλεγε “μπορούσες και καλύτερα”.
Ο Γιώργος, ο άντρας μου, με στήριζε πάντα. Ηταν ένας απίστευτος τύπος, με τρομερό, πηγαίο, χιούμορ. Περιζήτητος στις παρέες, πανέξυπνος. Ακόμα και όταν αρρώστησε. Ημασταν μαζί 27 χρόνια. Οταν τον έχασα, έφαγα μεγάλη κλωτσιά. Εμεινα όρθια επειδή έχω τα ενδιαφέροντά μου.
Ναι, είχα την αίσθηση ότι είμαι μια ωραία γυναίκα, αλλά και πάλι έλεγα “υπάρχουν ωραιότερες”. Στην δουλειά μου όμως ήταν αρνητικό, με ζήλευαν. Από την άλλη ήταν θετικό στην επαφή μου με τον κόσμο. Μια ωραία εμφάνιση μετράει, και πολύ μάλιστα».
πηγή: ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ / bovary.gr
