Στις μέρες μας δύο πράγματα συνιστούν κίνδυνο:
Να δηλώσεις δημοσιογράφος ή μεγάλος νικητής στο Τζόκερ. Στην πρώτη περίπτωση συναντάς τη γενική απαξίωση, στη δεύτερη με 6.781.501,68 ευρώ στην τσέπη (τόσα κέρδισε ο τελευταίος σούπερ τυχερός του Τζόκερ), δεν έχεις μόνο την αποδοχή, αλλά βρίσκεις και τον μπελά σου από αναξιοπαθούντες, ανθρώπους που θέλουν να σου προτείνουν τρόπο να επενδύσεις τόσα χρήματα, για να μην μιλήσουμε για αυτούς που είναι αποφασισμένοι να σε… ξαλαφρώσουν από τόσα λεφτά, είτε με το καλό, είτε με το… άγριο.
Ο τυχερός του Τζόκερ δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ στο ευρύ κοινό για λόγους στοιχειώδους ασφαλείας. Κι όμως κάποτε οι νικητές όχι μόνο δήλωναν την ταυτότητά τους, αλλά πόζαραν στον φωτογραφικό φακό, γινόντουσαν, έστω και για λίγο. «πρόσωπο της ημέρας». Άλλωστε και να ήθελαν να κρυφτούν δεν μπορούσαν. Το Λαχείο Συντακτών, όπως λεγόταν το Τζόκερ παλαιότερων εποχών, μοίραζε σπίτια, άρα αμέσως – αμέσως όλοι ήξεραν που θα τους βρουν!
Η ιστορία του Λαχείου Συντακτών ξεκίνησε ως ρουσφέτι του κράτους προς τους δημοσιογράφους. Τότε στα τέλη της δεκαετίας του ’20 οι λειτουργοί του Τύπου δεν είχαν ασφάλεια, πληρωνόντουσαν αραιά και που, ενώ όταν σταματούσαν να εργάζονται δεν είχαν πόρο ζωής. Κι αφού το κράτος δεν μπορούσε να κάνει το ελάχιστο για αυτούς, τους έδωσε ένα… λαχείο για να κάνει αυτό τη δουλειά που ήταν ανίκανο να κάνει εκείνο!
Το 1928 για πρώτη φορά στον χορό της Ένωσης Συντακτών κληρώθηκαν λαχνοί.
Το 1931 όπως βλέπετε και στη διαφημιστική καταχώρηση της εποχής μοιράστηκαν μετοχές Τραπεζών στους τυχερούς
Την επόμενη χρονιά δίνεται το πρώτο μεγάλο δώρο: Μια μονοκατοικία στην Ηλιούπολη!
Το 1936 ο Μεταξάς εξαιρεί το Λαχείο Συντακτών από την διαχείριση του Οργανισμού Κρατικών Λαχείων που ίδρυσε
Οι δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 είναι η «χρυσή περίοδος». Η άνθηση του λαχείου συνέπεσε με την ανάγκη των κατοίκων της Αθήνας να μπουν σε νέα, μοντέρνα σπίτια. Τέλος οι αυλές και τα παραπήγματα. Τώρα ήταν η εποχή της πολυκατοικίας και τηςανοικοδόμησης. Πολυκατοικίες, αλλά και πολυτελή διαμερίσματα ήταν τα δώρα. Ο τελευταίος διαγωνισμός έγινε την Πρωτοχρονιά του 1967, λίγο πριν τη χούντα.
Ένα ζευγάρι κέρδισε μια ολόκληρη πολυκατοικία και πόζαρε ευτυχισμένο στον φωτογραφικό φακό. Μαζί τους πολλοί άλλοι που εισέπρατταν αξιόλογα δώρα.
Η δικτατορία της 21ης Απριλίου ψιθύρισε κάτι για ισονομία και τα σχετικά. Τρεις μήνες μετά την επιβολή της πήρε το λαχείο από τα χέρια των δημοσιογράφων και το έδωσε στα κρατικά λαχεία που άρχισαν να κυκλοφορούν το πρωτοχρονιάτικο λαχείοχωρίς όμως την αίγλη του παλιού. Κι εδώ το παιχνίδι ήταν… στημένο. Το κράτος πήρε ένα διαγωνισμό που είχε φθάσει ψηλά χωρίς τη συμμετοχή του, είχε γίνει κομμάτι της λαϊκής κουλτούρας και στους δημοσιογράφους έδωσε τον Ενιαίο Δημοσιογραφικό Οργανισμό Επικουρικής Ασφαλίσεως και Περιθάλψεως ως αντιστάθμισμα. Θα ζούσε από το φόρο 17% επί των διαφημίσεων (αγγελιόσημο). Αυτό τον φόρο που κατάργησε πριν λίγο καιρό φασιστικά, δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση!
Όπως και η χούντα έδωσε αντισταθμιστικά οφέλη, έτσι και τώρα συμφωνήθηκε να μοιραστούν τα έξοδα ασφάλισης εργοδότες και ασφαλισμένοι. Κι εδώ, όπως και το 1967 το παιχνίδι ήταν στημένο. Οι εργοδότες λίγο μετά τη συμφωνία προσέφυγαν στον Αρειο Πάγο για να ακυρώσουν τη δική τους οικονομική συμμετοχή.
πηγή: pasatempo.wordpress.com
