Ήρθε η ώρα να πάρεις άδεια. Να πας κάπου να ξεσκάσεις, ο άνθρωπος. Σκέφτεσαι τι φανταστική ιδέα είναι να πάρεις μαζί σου το ζώο σου. Σκέψου ξανά τι πας να κάνεις.
Ως πρόλογο θα ήθελα να χρησιμοποιήσω την ατάκα του πρώτου διευθυντή που είχα ποτέ (Χάρη Ξύδη, καλησπέρα) και την οποία επαναλάμβανε σε κάθε ευκαιρία. Δηλαδή, κάπου στις 100 φορές την άνοιξη, συν άλλες τόσες τις υπόλοιπες εποχές του χρόνου. Κράτα πως την έλεγε κάθε φορά που κάποιος αιτούνταν αδείας.
“Τι να την κάνεις, μανούλα μου; Μια μαλακία είναι η άδεια”.
*Για την οικονομία της συζήτησης, στο εξής θα αναφέρεται ως ‘χρυσή ατάκα‘. Θα ακολουθήσουν κι άλλες. Οι αγαπημένες των καταπιεσμένων και needy ανθρώπων που κάνουν τα πάντα για να ασχοληθεί κάποιος μαζί τους.
Αν δώσεις μια δεύτερη σκέψη σε αυτό που μόλις διάβασες, θα καταλάβεις πως στον παραλογισμό της ‘χρυσής ατάκας‘ υπάρχει μια -διεστραμμένη- λογική. Όχι γιατί όλα είναι μάταια -ηρέμησε λίγο. Μείνε στα λειτουργικά.
Τι είναι η άδεια; Ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, κατά το οποίο δεν πας στη δουλειά. Τώρα, το τι κάνεις είναι στο χέρι σου -και στην τσέπη σου. Ας πούμε ότι αλλάζεις παραστάσεις. Σε κάθε περίπτωση, όταν τελειώνει (η άδεια) τι κάνεις; Γυρίζεις στη δουλειά! Θα μου πεις ‘ανανεωμένος’. Θα σου απαντήσω δυο μέρες κανονικότητας είναι υπεραρκετές για να ξεχάσεις και τον ήλιο και τη θάλασσα και το κορίτσι σου.
Τη ‘χρυσή ατάκα‘ που λες, τη σκέφτομαι ΚΑΘΕ χρόνο, κάπου προς τα τέλη του Μάη, όταν πρέπει να καταλήξω στο τι θα κάνω το καλοκαίρι. Όπου ‘καλοκαίρι’ να σου πω ότι παίρνω άδεια τον Ιούνιο. Και παίρνω άδεια τον Ιούνιο, γιατί έχω κατοικίδια.
Έτσι φτάσαμε στη λίστα με τις ατάκες που είναι trends για εκείνους που πιστεύουν πως ο πλανήτης ζει για να τους ακούει να τοποθετούνται.
“Έχει τρίχες, βρωμίζει”
Προτιμώ τον Ιούνιο για διακοπές, για το καλό του ψυχονευρωτικού μου συστήματος (για να χαλαρώσουμε δεν πάμε διακοπές, ξερωγω;). Βλέπεις, είμαι υποχρεωμένη να φροντίζω, ώστε να γλιτώνω τη συγκίνηση της συνύπαρξης με τον Έλληνα που το 2019 αρνείται να δεχθεί ότι αν το σκυλί μου είναι εμβολιασμένο, αυτός δεν κινδυνεύει από τίποτα. Θα μου πεις, εδώ δεν εμβολιάζουν παιδιά; Σωστό. Και θα επανέλθω σε αυτό, σε λίγο.
Ναι, ο σκύλος έχει τρίχες. Που φεύγουν. Δεν θέλω όμως, να τρελαίνεσαι, φίλε μου. Εννοώ ότι το σκυλί μου δεν είναι η Μέριλιν Μονρό στην αλήστου μνήμης σκηνή του “Επτά χρόνια φαγούρας”, να φυσά ο αέρας καμιά ώρα πάνω του και να γίνεται ο κακός χαμός.
Βάσει νόμου (ν. 4039/2012), μπορώ να πηγαίνω όπου θέλω -σε κοινόχρηστους υπαίθριους χώρους-, αρκεί να μην είναι ο σκύλος μου ελεύθερος και να ‘χω πρόχειρο το βιβλιάριο υγείας -ώστε να μπορώ να αποδείξω πως είναι εμβολιασμένος.
“Κυκλοφορούν μικρά παιδιά”
Με την ευκαιρία, να σου πω ότι δεν έχει πεθάνει κανείς επειδή τον ακούμπησε τρίχα εμβολιασμένου σκύλου. Την ίδια ώρα, υπάρχουν καταγεγραμμένοι ουκ ολίγοι θάνατοι από ανεμβολίαστα παιδιά (των ιδίων ή άλλων). Ή από κολλητικές ασθένειες ανθρώπων που δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να εξεταστούν. Για να μη σου ζητώ λοιπόν, τις τελευταίες αιματολογικές (και το βιβλιάριο του παιδιού σου) κάθε φορά που -με το έτσι θέλω- με πρήζεις για την παρουσία του σκύλου μου στο χώρο σου, ας τα βρούμε στη μέση. Give peace a chance, man.
Fact: ένας σκύλος δεν μπορεί να κάνει τις ανάγκες του μέσα στο νερό -δεν ξέρω αν έχεις παρατηρήσει που βάζει βάρος στα πόδια για να κάνει δουλίτσα; Ε, αυτό δεν γίνεται στο νερό. Τουναντίον, παιδιά μια χαρά κάνουν όλες τις δουλίτσες στη θάλασσας, όπου αφήνει τα τσισάκια του το 80% των λουόμενων. Τι; Όχι;
“Δεχόμαστε κατοικίδια -κόμμα ‘αλλά’”
Τη ‘χρυσή ατάκα’ την επανέλαβα το τελευταίο δεκαήμερο περισσότερες φορές από όσες ο Ξύδης σε 10 χρόνια. Προσπαθούσα να βρω ένα μέρος να πάω -με το σκύλο μου-, που να μην είναι τα δύο, στα οποία έβρισκα καταφύγιο όλα τα χρόνια που δεν υπήρχε κατάλυμα όπου να επιτρέπονται τα ζώα. Το αποκούμπι μου ήταν επιχειρήσεις φίλων που δραστηριοποιούνται στον τουρισμό, σε Πάρο και Τήνο. Φέτος, είπα να ανοιχτώ. Φέτος σιχτίρισα.
Κατανοώ πως ο κάθε επιχειρηματίας κάνει ό,τι γουστάρει με την ιδιοκτησία του. Θες να δέχεσαι κατοικίδια; Έχει καλώς. Δεν θες; Πάλι έχει καλώς. Θα ήταν ωστόσο, χρήσιμο όταν καταχωρείς την επιχείρηση σου ως φιλική προς τα κατοικίδια, να μην υπάρχουν ‘αλλά’. Πολλώ δε ‘κατόπιν ειδοποίησης’.
Θα σου πω τι άκουσα
Νο1 Πόσα κιλά είναι;
Δεν θέλω να σε τρομάξω, αλλά υπάρχουν ζώα που είναι 8 κιλά και μπορούν να ‘κατεβάσουν’ όλο το σπίτι. Υπάρχουν και άλλα που είναι 30 κιλά και δεν τα καταλαβαίνεις μέσα στο χώρο.
Νο2 Τι ράτσα είναι;
Πάλι θα προσπαθήσω να μη χαλάσω την ισορροπία σου, όπως σου λέω ότι για τα χαρακτηριστικά κάθε ράτσας ισχύει ό,τι ισχύει εν πολλοίς και για τα χαρακτηριστικά κάθε ζωδίου. Κράτα ότι ο ιδιοκτήτης είναι το θέμα. Από εκεί θα καταλάβεις και πώς έχει κάνει το ζώο -συνήθως είναι σαν τα μούτρα του. Εγώ έχω δύο ημίαιμα, οπότε καταλαβαίνεις ότι σε αυτήν την ερώτηση δεν έχω απάντηση που να μπορεί να σε ικανοποιήσει.
Νο3 Να είναι κάτω από 8 κιλά
Λυπάμαι, αλλά σε αυτήν την περίπτωση στην πράξη δεν δέχεσαι κατοικίδια. Επίσης, γύρισε στο Νο1.
Νο4 Να μην είναι επιθετικά
Είναι no bet η απάντηση ‘όχι δεν είναι’. Η ερώτηση κρίνεται ως άτοπη.
Νο5 Να μην ανεβαίνουν στο κρεβάτι
Θέλω να είμαι ειλικρινής, οπότε θα σου πω ότι οι άνθρωποι που παίρνουμε μαζί μας τα κατοικίδια μας, είμαστε κατά πλειοψηφία αυτοί που τα αφήνουμε να ανεβαίνουν σε καναπέδες και κρεβάτια. Άντε ένα 10% να ομολογήσει την αλήθεια, πριν έλθει. Το άλλο 90% απλά θα έλθει. Άρα ή συμβιβάσου ή αφαίρεσε το ‘δεχόμαστε κατοικίδια’ από τα φίλτρα αναζήτησης στις μηχανές εύρεσης καταλυμάτων.
Νο6 Τι; Έχετε δύο σκύλους; Κυκλοφορούν οικογένειες στις εγκαταστάσεις. Δεν μπορώ να σας δεχθώ
Αυτό ήταν το τελευταίο που άκουσα. Και αφότου ούρλιαξα τη ‘χρυσή ατάκα’ αποφάσισα ότι δεν θα πάω κάπου. Δεν είχα την υπομονή να εξηγήσω ότι δεν έχω τη μετενσάρκωση του Τάρας Μπούλμπα. Ούτε απόγονο του τυρανόσαυρου Ρεξ (των 13 μέτρων μήκους και των 7 μέτρων ύψους, που κατάπινε 230 κιλά κρέας -συν τα κόκαλα- με μια μπουκιά). Έχω δυο σκύλους που είναι διαρκώς μαζί μου, πολύ περισσότερο σε ξένα περιβάλλοντα όπου νιώθουν εξτρά στρες. Αλλά να σου πω κάτι; Κουράστηκα. Τόσο που δεν είχα δύναμη να σχολιάσω το ‘δεχόμαστε κατοικίδια, με εξτρά χρέωση’.
Θα σου πω και τι δεν άκουσα
- Να έχω μαζί μου το βιβλιάριο που αποδεικνύει ότι είναι εμβολιασμένα.
- Να υπογράψω μια δέσμευση ότι θα πληρώσω τυχόν ζημιές που θα προκαλέσουν.
Πράγματα δηλαδή, λογικά και χρηστικά που θα δεχόμουν αδιαμαρτύρητα.
“Θα φέρω το λιμενικό”
Ένας ηλικιωμένος κύριος, κάτοχος σπιτιού ΠΑΝΩ στη θάλασσα, στη Βουλιαγμένη μου είχε πει ‘θα φέρω το λιμενικό’. Ήταν ένα πρωί του Ιουνίου (7 το πρωί, για να είμαι μόνη) που είχα πάει εκεί με το σκύλο μου, ο οποίος χρειαζόταν θεραπεία (ήταν ανάπηρος). Δηλαδή, 10-15 λεπτά μέσα στο νερό, όπου ενστικτωδώς κουνούσε τα πόδια τα οποία είχαν το πρόβλημα. Ήταν ο μόνος τρόπος για να συντηρήσει -έστω υποτυπωδώς- τους μυς και ακμαία τα ζωτικά όργανα. Προφανώς και όλα αυτά δεν ενδιέφεραν τον ιδιοκτήτη της βίλας, με το μικρό -αλλά όχι ιδιωτικό- κόλπο ακριβώς μπροστά της, ο οποίος απείλησε πως θα φέρει το λιμενικό. Του πρότεινα να προτιμήσει τα ΟΥΚ, άρχισε να με βρίζει, άρχισα να μην τον ακούω και όταν τελείωσα έφυγα. Μετά αναζήτησα το σχετικό νόμο. Ήταν ο Μ.Φ. 2119.4/3/06/16-06-2006 της Διεύθυνσης Λιμενικής Αστυνομίας του ΥΠΕΝ.
Το πρώτο πράγμα που με ‘κέρδισε’ ήταν ότι είναι παράνομες οι πινακίδες που απαγορεύουν τους σκύλους στους χώρους λουόμενων.
Ως χώρος λουόμενων χαρακτηρίζεται η θαλάσσια περιοχή όπου ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΥΟΜΕΝΟΙ. Αν σε αυτήν την τοποθεσία δεν υπάρχουν λουόμενοι, ο ιδιοκτήτης ζώου μπορεί να καθίσει με την ησυχία του έως και να βάλει το ζώο του στο νερό. Σε περίπτωση που η τοποθεσία έχει λουόμενους, μπορούμε να μείνουμε στην παραλία με το ζώο μας, αρκεί να το ‘χουμε κοντά μας -με λουρί και παραμάσχαλα το βιβλιάριο.
Μια που αναφέρθηκα στο υγρό στοιχείο, θα ήθελα επίσης να γνωρίζεις ότι υπάρχουν 10 ακτοπλοϊκές εταιρίες. Οι τέσσερις προσφέρουν τη δυνατότητα να πάρεις καμπίνα όπου επιτρέπονται τα ζώα. Οι τιμές ξεκινούν από 52 ευρώ, ανά δρομολόγιο. Ο αριθμός είναι περιορισμένος. Έτσι έφτασα να χρεωθώ τετράκλινη καμπίνα -τη μια που είχε μείνει, όπως μου είπαν-, με δυο κρεβάτια, έναντι 112 ευρώ πήγαινε -και άλλα τόσα, έλα.
Δυο σημειώσεις για το τέλος
Να διευκρινίσω ότι οι ιδιοκτήτες κατοικίδιων δεν είμαστε μέλη κάποιας μυστικής εταιρίας που έχουμε δώσει όρκο ζωής (και το αίμα μας) να κάνουμε όλοι τα ίδια πράγματα. Δηλαδή, αν κάποιος, κάποτε πήρε μαζί του στις διακοπές τον επιθετικό του σκύλο, δεν σημαίνει πως το κάνουμε όλοι. Ομοίως κι αν κάποιος δεν μάζεψε τα περιττώματα ή άφησε το σκύλο στο μπαλκόνι και έλειπε όλη μέρα ή, ή, ή.
Ως επίλογο, θα ήθελα να σου πω ότι ζούμε σε έναν κόσμο που είναι παγκόσμιο trend τα ξενοδοχεία που δεν δέχονται παιδιά, αλλά αυτό θα προϋπόθετε να κατανοήσω τις ανάγκες σου. Κάντο κι εσύ με τις δικές μου, όπως μαθαίνεις στα παιδιά σου να αγαπούν και να σέβονται όλες τις ψυχές. Όσα πόδια και αν έχουν. Με πρώτη τη δική τους.
πηγή: Νίκη Μπάκουλη / oneman.gr
