Οι άνθρωποι χαλυβδώνονται μέσα από τις δύσκολες καταστάσεις, κι όσο κι αν φοβούνται να το πουν μέσα τους, αυτές αποζητούν. Όσο τις βιώνουν γκρινιάζουν, βλαστημούν, τα βάζουν με όλα, αλλά όταν τις αναλύουν από μελλοντική θέση, ή καλύτερα από παροντικό βλέμμα προς το παρελθόν όπου έχουν μεταβεί, τότε τις αποτιμούν ως τα μεγαλύτερά τους εφόδια.
Και το καλό με τις δύσκολες καταστάσεις είναι πως δεν κάνουν διακρίσεις. Οριζοντιώνουν τους ανθρώπους. Ως προς αυτό είμαστε όλοι ίδιοι. Όλοι μας καλούμαστε να σταθούμε μέσα κι έξω απ΄αυτές. Αυτό που διαφέρει είναι η ποιότητα τους και το πώς προσαρμόζονται στη ζωή μας.
Ακόμα κι αυτοί που θεωρούμε ότι τα έχουν όλα λυμένα, για να φτάσουν στο σημείο να τα έχουν όλα λυμένα, κάποτε τα είχαν δεμένα. Άσχετα που εμείς επιλέγουμε να παραβλέψουμε αυτό το σημείο γιατί δεν βολεύει το αφήγημα της αδικίας μέσα μας και μας αποκαλύπτει τη δική μας αδυναμία.
Ο Μπραντ Πιτ είναι σε μια φάση ζωής που δεν τα έχει όλα λυμένα. Περνάει τους πόνους του, περνάει τις ντροπές του και τοποθετεί το πέρασμα του χρόνου στις σκέψεις του. Αυτό περιγράφει στη συνέντευξη που έδωσε στο GQ στο τεύχος Οκτωβρίου και η οποία δημοσιεύεται αυτούσια στην ιστοσελίδα του GQ.
Αφήνοντας στην άκρη τις δικές μας σκέψεις για το επίπεδο παραγωγής δημοσιογραφικού περιεχομένου στο εξωτερικό και τα διαθέσιμα εργαλεία που έχουν, μα κυρίως η πρόσβαση σε τέτοιους ανθρώπους, δε μπορεί παρά να σταθεί κανείς στη φιλοσοφία του Πιτ, όπως απορρέει ως εικόνα από τις απαντήσεις του.
Η απλότητα κι η ουσία της ζωής. Αυτό είναι ο Μπραντ Πιτ ως αναλογία, ως εικόνα μέσα απ΄αυτή τη συνέντευξη. Παρουσιάζει την διάβαση του από τη μια μέρα στην επόμενη, από τη μια ηλικία στην άλλη. Κι αυτή η παρουσίαζει δεν διανθίζεται, αλλά γίνεται εξ ολοκλήρου από τις εμπειρίες που του έχουν μεταλλάξει κάθε του πεποίθηση.
Μαθημένος τώρα πια στην αναζήτηση της ζωής κι όχι της καριέρας, ο Μπραντ Πιτ φαίνεται πως έχει φτάσει σε ένα σημείο ωριμότητας, φαίνεται πως κοιτάζει από καλή απόσταση την εντελέχειά του.
Ξεφεύγει επίσης από τα προσδοκώμενα. Όπως αυτό που λέει για την επαφή του με τον εκάστοτε ρόλο. «Θυμάμαι που ο Τζέιμς Ντιν έλεγε ότι ήταν τρεις μήνες μετά το τέλος του ρόλου ακόμα συνδεδεμένος. Εγώ αυτό δε μπορώ να το καταλάβω. Τελειώνει ο ρόλος, φεύγω κι εγώ. Δεν μένω εκεί να τον κοιτάζω». Είναι μια θέση που έρχεται να υποστηρίξει αυτό που αναφέρει στην αρχή ότι κοιτάζει πρώτα πως να εμπλουτίσει τη ζωή του και μετά την καριέρα του.
Είναι άλλωστε 55 ετών. Έχει χορτάσει από εμπλουτισμό. Τώρα πια δεν θέλει να κυνηγάει πράγματα. Θέλει να αφήνει τη ζωή να κάνει τη δική της δουλειά. «Ίσως να φταίει που μεγαλώνω. Φταίει που γερνάω. Δεν μπορώ να ασχοληθώ με τις νίκες ή τις ήττες μου – όσο μεγαλώνεις παύεις να αντιμετωπίζεις τις πράξεις σου με τέτοιους όρους. Με νοιάζει μόνο το πώς και με ποιους θα περάσω τον χρόνο μου».
Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει και ένα στερεότυπο που θέλει να καταργήσει. «Με τρώει πολύ μέσα μου και θέλω να το πω. Ο κόσμος λέει για κάποιον/α ότι είναι ηθοποιός, εννοώντας ότι προσποιείται χαρακτήρες, ότι υποδύεται κάτι πλαστό. Είναι όμως το ακριβώς αντίθετο η ηθοποιία».
Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Έναν άντρα στα 55 του που έχει περάσει από δύο βάναυσους χωρισμούς, με τον ένα μάλιστα να οδηγεί σε δικαστική διαμάχη για την κηδεμονία των παιδιών και σε ένα σκληρό τέλος των συναισθημάτων από και προς μια γυναίκα που μερικούς μήνες πριν το φινάλε, έλεγαν και οι δύο ότι αγαπιούνται βαθιά.
Έχουμε έναν άντρα που τον γουστάρουν όλες οι γυναίκες και πάρα πολλοί άντρες, όμως δεν δίνει μία γι΄αυτά πλέον.
Έχουμε έναν υπερταλαντούχο και διάσημο που επίσης δεν ασχολείται με αυτά και αποφεύγει στο μέτρο του δυνατού να δίνει συνεντεύξεις. Και σε αυτές συνήθως τη δουλειά την κάνουν οι εκφράσεις του στις φωτογραφίες και ελάχιστα οι δηλώσεις. Με εξαίρεση την αφορμή που οδηγεί σε αυτό το κείμενο.
Ο Μπραντ Πιτ έχει μια πολύ σταράτη, μια ατόφια θεώρηση των πραγμάτων. Όχι απόλυτη. Απλώς ανόθευτη. Για τον εξωτερικό παρατηρητή είναι ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος, ένας homo universalis. Για τον ίδιο δεν είναι τίποτα παρά ο εαυτός του. Κι αυτό δεν είναι απόρροια μόνο της ωρίμανσης των ετών. Ο Πιτ ήταν πάντοτε ένας άνθρωπος που απέφευγε να στέκεται μπροστά σε κάμερες. Ήταν πάντοτε ένας τύπος-ησυχαστήριο. Σαν μια θάλασσα νηνεμίας χωρίς ποτέ να υπάρχει παλίρροια.
Σε κάνει να θες να τον έχεις φίλο, πατέρα, μεγάλο αδελφό, οποιαδήποτε μορφή σχέσης μπορεί να τον χωρέσει στη ζωή σου. Κι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει με τους ανθρώπους που έχουν διανύσει μια χρονική απόσταση αυτού του μεγέθους.
Μπορεί ως 55άρης να είναι ένας υπερσέξι τύπος, αλλά μέσα του αυτό το 55 το έχει χαράξει. Κάθε μέρα μεγαλώματος την χαράζει.
Κι όλα αυτά που είναι δεν παραμένουν έξω από τις ερμηνείες του. Εντοπίζονται εκεί, εισχωρούν σε μικρή ή μεγάλη κλίμακα και μας δίνουν ένα μονοπάτι προσέγγισης του Μπραντ Πιτ…
