Υπήρξε ένας από τους πιο σπουδαίους κωμικούς του κινηματογράφου και του θεάτρου.
O Νίκος Σταυρίδης με καταγωγή από το Βαθύ της Σάμου, είχε πάρει μέρος σε περισσότερες από 50 ταινίες και πρωταγωνίστησε στον κινηματογράφο επί δύο δεκαετίες.
Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε δουλεύοντας στο μπακάλικο του πατέρα του, ενώ αργότερα έγινε βοηθός καραγκιοζοπαίχτη και βοηθός μηχανικού προβολής.
Σε ηλικία 18 χρονών ήρθε στην Αθήνα όπου δούλεψε σε μια αποθήκη υλικού πολέμου στον Πειραιά, και έβαζε αρβύλες κατά μέγεθος.
Πέρα από το υποκριτικό του ταλέντο, διέθετε μεγάλο ταλέντο στο τραγούδι και φωνή τενόρου. Και αυτό ακριβώς ήταν το προσόν που του άνοιξε την πόρτα για το όνειρό του στο θέατρο. Μία μέρα καθώς περνούσε έξω από το θέατρο που είχε δει τον Βασίλη Αυλωνίτη, άκουσε τον θίασο να κάνει πρόβα. Με τον παρορμητισμό της νιότης χωρίς δεύτερη σκέψη αποφασίζει να «μπουκάρει» μέσα και να ζητήσει να δοκιμαστεί στο τραγούδι. Στην αρχή τον πέρασαν για τρελό και ψώνιο, αλλά μόλις από το στόμα του βγήκαν οι πρώτες νότες «τους κόπηκε η όρεξη για κάθε πλάκα», όπως είχε εξομολογηθεί ο ίδιος. Έτσι πήρε τον πρώτο του ρόλο στην μουσική παράσταση «Λοβιτούρα» στο θέατρο Έντεν του Θησείου.
Η αποτυχία της παράστασης τον απογοήτευσε τόσο πολύ που μια ημέρα μέθυσε από ούζο και ανέβηκε στον βράχο της Ακρόπολης για να αυτοκτονήσει. Ωστόσο, ήταν τόσο μεθυσμένος που όταν έφτασε στον βράχο είχε ξεχάσει την αυτοκτονία και επέστρεψε σπίτι του. Η ιστορία με την απόπειρα αυτοκτονίας ήταν το σενάριο της δικής του ζωής, που είχε φτώχεια, απογοήτευση, πίκρες, ευαισθησίες και δαίμονες που στο τέλος τους νίκησε!
Τα επόμενα χρόνια πήρε μέρος σε επιθεωρήσεις και οπερέτες και γρήγορα αγαπήθηκε από το κοινό και καθιερώθηκε ως ένας από τους καλύτερους κωμικούς της μουσικής σκηνής.
Όταν ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο ήταν ήδη καταξιωμένος ηθοποιός στο θέατρο. Τον πρώτο του κινηματογραφικό ρόλο τον πήρε σε ηλικία 40 ετών στην ταινία «Έλα στο θείο». Ακολούθησαν πολλές ταινίες και το κοινό λάτρεψε τη φιγούρα του, το ταλέντο του και τη σπάνια κωμική του στόφα.
Ο Μουστάκας είχε πει για εκείνον ότι είχε ένα πηγαίο χιούμορ και θαύμαζε τον αυτοσχεδιασμό του στο σανίδι. Όταν αποχώρησε από το θέατρο εξήγησε ότι κάθε ηθοποιός πρέπει να έχει διαίσθηση πότε πρέπει να φύγει από το θέατρο: «Καλύτερα να λένε μπράβο του, παρά να λένε τον καημένο».
Ήταν ένας πολύ σεμνός άνθρωπος που εκτός από το θέατρο ή άλλη του μεγάλη αγάπη ήταν ο Ολυμπιακός. Παρακολουθούσε τους αγώνες από τις κερκίδες του γηπέδου και πάντα αναφερόταν στις παραστάσεις του στην αγαπημένη του ομάδα. Μάλιστα το 1963 στον αγώνα Απόλλωνας-Ολυμπιακός εμφανίστηκε στο γήπεδο ντυμένος διαιτητής και γύρισε σκηνές για την ομώνυμη ταινία. Μετά τα γυρίσματα παρακολούθησε τον αγώνα και όταν ο Γιώργος Σιδέρης σκόραρε το νικητήριο γκολ στο 85ο λεπτό, όρμησε στο γήπεδο και φίλησε τον ποδοσφαιριστή, ο οποίος προερχόταν από τραυματισμό….
Πέθανε σε ηλικία 77 ετών, στις 12 Δεκεμβρίου του 1987 στον τόπο του, την Σάμο.
πηγή: pasmina.gr
