Ο δημοσιογράφος Νίκος Μάστορας αφηγείται στο fb την ιστορία για τον υποψήφιο ευρωβουλευτή Στέλιο Κυμπουρόπουλο και το πως από τότε που ήταν μαθητής στο Κορωπί διεκδικούσε ισότητα.
Διαβάστε τι έγραψε ο Ν. Μάστορας:
Δεξιός δεν είμαι, όμως μερικά πράγματα δεν αντέχονται. Θα σας πω λοιπόν μια ιστορία για πρώτη φορά.
Το 1999 εργάζομαι στα ΝΕΑ και κάνω εκπαιδευτικό ρεπορτάζ. Αρχές Οκτωβρίου μου τηλεφωνεί μια καθηγήτρια από το Κορωπί και μου διηγείται την ιστορία του αγαπημένου της μαθητή. Ο οποίος είναι ο καλύτερος του σχολείου, αλλά ταυτόχρονα ανάπηρος, καθηλωμένος σε αμαξίδιο.
Υπήρχε λοιπόν ένας νόμος τότε που ορίζει οτι οι σημαιοφόροι στις παρελάσεις πρέπει να έχουν παράστημα. Άρα ο Στυλιανός Κυμπουρόπουλος δεν μπορεί να παρελάσει. Πάω Κορωπί και γνωρίζω το Στέλιο και τους ήρωες γονείς του. Αντιλαμβάνομαι την αδικία να ζητάμε παράστημα, αντί ψυχής, στα παιδιά μας.
Ο Στέλιος από τότε διεκδικούσε ισότητα λοιπόν. Κάθομαι και γράφω ένα κείμενο που δημοσιεύεται πρωτοσέλιδο, γιατί τα ΝΕΑ τότε ήταν εφημερίδα αληθινή και τα αποκλειστικά τους, ακόμα και τα κοινωνικά, τα πρόβαλαν σωστά. Την επόμενη μέρα όλη η Ελλάδα συζητάει αν πρέπει η όχι να παρελάσει με το αμαξίδιο ο καλύτερος μαθητής του σχολείου. Κάτι χρυσαύγουλα στο Κορωπί που διαμαρτύρονταν οτι αν κρατήσει τη σημαία ο ανάπηρος θα ντροπιάσει το σχολείο και την 28η Οκτωβρίου, λουφάζουν.
Όσο το ρεπορτάζ μου αναπαράγεται παντού -αλλά παντού- τηλεφωνώ στο υπουργείο Παιδείας όπου υπουργός είναι ο Αρσένης. Μου λένε οτι δεν επιτρέπει ο νόμος να παρελάσει ο Στέλιος. Τους απαντώ οτι ο Αρσένης τόλμησε λίγα χρόνια πριν να καταργήσει τη μπάρα που έφραζε το δρόμο προς τα Πομακοχώρια (άλλο ρεπορτάζ αυτό) και κολλάει σε έναν άδικο νόμο;
Δεν ξέρω τι γίνεται μετά κι αν όντως οφειλόταν στον εν λόγω, πάντως μια δυο μέρες αργότερα ο νόμος καταργείται. Στις 28 Οκτωβρίου 1999, ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος γίνεται ο πρώτος μαθητής Αμεα που παρελαύνει με το αμαξίδιο και τη σημαία δεμενη επάνω του. Το Κορωπί παραληρεί, τα χρυσαύγουλα εξαφανίζονται κι ο Στέλιος κερδίζει την πρώτη του από τις μάχες για ισότητα.
Η ζωή το έφερε έτσι που δεν είχα ξαναμιλήσει μαζί του από τότε, ώσπου πριν μια εβδομάδα σκέφτηκα να του κάνω μια μικρή συνέντευξη ενόψει ευρωεκλογών μαζί με άλλους υποψηφίους άλλων κομμάτων, η οποία θα δημοσιευτεί τις επόμενες μέρες στο ΕΘΝΟΣ.
Παρακολουθούσα όμως χρόνια τους αγώνες του για αυτόνομη διαβίωση των καθηλωμένων και τον χαιρόμουν, που ένας νέος όπως αυτός ζούσε μια ζωή -της καταπληκτικής οικογένειας του βοηθούσης- τόσο έντονη και ουσιαστική.
Ο Στέλιος είναι θαυμάσιος άνθρωπος, παράδειγμα για όλους μας κι ο διορισμός του στο νοσοκομείο είναι ντροπή να χρησιμοποιείται σε βάρος του. Γιατί όταν λέει δεν θέλω μόρια άλλα ίσες ευκαιρίες το εννοεί κι επιπλέον, κύριε Πολάκη, δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισο από το να φέρεσαι ίσα σε άνισες περιπτώσεις. Ούτε ζητάει νομίζω να καταργηθεί το προνόμιο που αναγνωρίστηκε στον ίδιο αλλά αυτό ας το πει ο ίδιος.
Και να λοιπόν, που ενώ δεν είμαι δεξιός και άρα δε θα τον ψηφίσω, τον εκτιμώ, τον αγαπώ και τον θαυμάζω. Και μπράβο στον Μητσοτάκη που του δίνει λαμπρή ευκαιρία. (Ορίστε, με έκαναν να πω μπράβο στον Μητσοτάκη, το’ζησα κι αυτό…)
Εσύ όμως κύριε Πολάκη, αλήθεια, αγαπάς κάτι αληθινά; Η έχεις τόσο πωρωθεί στην πολιτική που δε διακρίνεις πια τι είναι πολιτικό και τι ανθρώπινο και τα θεωρείς όλα μα όλα πολιτικά; Ε λοιπόν δεν είναι. Άστον ήσυχο τον άνθρωπο να προσφέρει αυτό που μπορεί. Έχεις πεδία αντιπαράθεσης μπόλικα εξάλλου.
πηγή: zoornalistas.com
