…του Ari Aster. Με τους Florence Pugh, Jack Reynor, William Jackson Harper, Vilhelm Blomgren, Will Poulter.
Η Ντάνι βρίσκεται στα πρόθυρα της ψυχολογικής κατάρρευσης μετά από ένα τραγικό συμβάν στην ζωή της. Η σχέση της με τον Κρίστιαν είναι μια τοξική, υποχρεωτική λόγω χρόνων δέσμευση που δεν βοηθάει κανέναν. Όταν ο Κρίστιαν θα διοργανώσει με τους φίλους του ένα ταξίδι στην Σουηδία για να παρευρεθούν σε ένα κοινοβιακό…πανηγύρι που αναβιώνει παλαιά έθιμα, ο Πέλε θα προσκαλέσει και την Ντάνι. Όταν φτάσουν εκεί και ενώ στην αρχή όλα φαίνονται φωτεινά και όμορφα, σύντομα θα ανακαλύψουν πως κάτι περίεργο και σκοτεινό κρύβεται από πίσω.
Από τον σκηνοθέτη της Διαδοχής, τον Άρι Άστερ, το Μεσοκαλόκαιρο έρχεται για να επιβεβαιώσει την πορεία ενός εν εξελίξει (ανοδικά) σκηνοθέτη, πάνω σε ένα νέο είδος ταινίας που ούτε τρόμου χαρακτηρίζεται αλλά ούτε και απλό δράμα. Είναι ένας νέος συνδυασμός που ξεκίνησε από την Διαδοχή και συνεχίζεται στο Μεσοκαλόκαιρο. Στο επίκεντρο η οικογένεια ξανά, η διάλυση της, η αναζήτηση της νέας και η τεράστια εξουσία της. Από τα πρώτα λεπτά της ταινίας, βρισκόμαστε σε έναν ασφυκτικό κλοιό, όπως ακριβώς και η πρωταγωνίστρια. Η αδιαφορία του συντρόφου της (ο σκηνοθέτης σεναριογράφος κλείνει το μάτι για την απάθεια και την αδυναμία δέσμευσης της νέας γενιάς) την κάνει χειρότερα και το ηλιόλουστο τοπίο της Σουηδίας (αν και τα γυρίσματα έγιναν στην Ουγγαρία) πόσο πιο κακό μπορεί να κάνει; Και όμως μπορεί. Θέλει μεγάλο ταλέντο να κάνεις ταινία εφιαλτικής ατμόσφαιρας κάτω από έναν μόνιμα εκτυφλωτικό ήλιο. Οι εορτασμοί θα ξεκινήσουν με το πρώτο σοκ να δημιουργεί τις πρώτες ανησυχίες αλλά τίποτα δεν προϊδεάζει για αυτά που θα ακολουθήσουν. Μαζί με τους πρωταγωνιστές και εμείς ως θεατές βρισκόμαστε προ εκπλήξεως, τόσο θεματικά όσο και κινηματογραφικά. Η Ντάνι όμως θα έχει την τελευταία κουβέντα. Ή όχι;
Άριστος σκηνοθέτης με νέες αλλά όχι επιτηδευμένες σκηνές λήψης, ο Άρι Άστερ μας παίρνει από το χέρι και μας κάνει κοινωνούς σε μία ταινία εμπειρίας. Όχι, η ταινία του δεν είναι προκλητική, το αντίθετο μάλιστα. Είναι σεμνή και αληθοφανή σε σημείο που νομίζουμε πως βιώνουμε πραγματικά αυτά που διαδραματίζονται. Η φωτογραφία του Pawel Pogorzelski είναι ότι πιο αληθινά φωτισμένο έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, μοντάζ και καλλιτεχνική διεύθυνση χέρι χέρι με την σκηνοθεσία και το σενάριο και τα κουστούμια της Andrea Flesch (Colette) αντανακλούν το φωτεινό λευκό μέχρι το εξαιρετικό φινάλε με ένα κοστούμι της πρωταγωνίστριας που σίγουρα ακόμα και η ίδια η Bjork θα ζήλευε!
Από τις καλύτερες ταινίες της νέας χρονιάς, το Μεσοκαλόκαιρο είναι ένα εφιαλτικό αλλά τόσο ευπρόσδεκτο και νέο κινηματογραφικό ταξίδι, που δεν στηρίζεται σε κανένα απολύτως δοκιμασμένο κόλπο ή συνταγή. Είναι κάτι εντελώς καινούργιο που βάζει στην άκρη όλα τα κλισέ της Αμερικανικής κινηματογραφίας (jump scares, blood scenes, σκοτάδια) και φέρνει υπερήφανα τα δικά του. Μια ταινία που βιώνεται και στα 150 λεπτά της σε βγάζει από την σκοτεινή αίθουσα τρομοκρατημένο αλλά και δικαιωμένο κινηματογραφικά.
πηγή: Αχιλλέας Βασιλείου / cinepivates.gr
