Γεμάτος φυστικιές ήταν ο Άλιμος πριν αρκετά χρόνια.
Πολλοί ήταν οι μόνιμοι κάτοικοι Αλίμου που μεγάλωναν τα παιδιά τους από την πώληση φυστικιών, οι λεγόμενοι φυστικάδες. Γυρνούσαν στις ταβέρνες της παραλίας του Καλαμακίου και πουλούσαν φυστίκια. Άφηναν δυό-τρία φυστίκια σε κάθε τραπέζι για δοκιμή και επέστρεφαν με την ελπίδα να πουλήσουν στους θαμώνες της ταβέρνας.
Φυστικιές, συκιές και αμπέλια ολοκλήρωναν την εικόνα, ενώ στη θάλασσα αφθονούσαν οι καλαμιές, που έχουν χαρίσει το προσωνύμιο «Καλαμάκι».
Tο Καλαμάκι είχε τα παλαιά χρόνια μείζον πρόβλημα νερού. Ο πληθυσμός της περιοχής ήταν υποχρεωμένος να αγοράζει το πολύτιμο αλλά φυσικό αγαθό από τους γνωστούς νερουλάδες, οι οποίοι χρησιμοποιώντας υποζύγια και κάρα φορτωμένα με βαρέλια ή, δεξαμενές από λαμαρίνα, έκαναν χρυσές δουλειές. Χρειάστηκε να περάσουν πάρα πολλά χρόνια μέχρι να υδροδοτηθεί από το δίκτυο της Ούλεν ολόκληρο το Καλαμάκι.
Ο πρώτος Κοινοτάρχης Νικόλαος Μαλτέζος, ασχολήθηκε συστηματικά με το πρόβλημα της ύδρευσης. Προχώρησε στη διάνοιξη πολλών πηγαδιών στα κτήματα, αλλά άνοιξε και κοινοτικά για τους ανθρώπους που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να αγοράζουν από τους πλανόδιους νερουλάδες. Δικά τους πηγάδια άνοιγαν φυσικά και οι ιδιώτες που είχαν τη σχετική δυνατότητα, όπως το 1935, όταν κάποιες οικογένειες φύτεψαν συνεταιρικά μία φυτεία με φυστικιές και άνοιξαν επτά πηγάδια για την υδροδότηση της εγκατάστασης.
Ακόμη και σήμερα βλέπουμε αρκετές φυστικιές σε οικόπεδα ή κήπους του Αλίμου.
Ελισάβετ Μιτσού
Με πληροφορίες από: «Άλιμος: ‘Οψεις της ιστορίας της πόλης»
πηγή: alimosonline.gr
