Η Greta Gerwig παραδίδει μια από τις πιο “κουλές” δημιουργίες του Hollywood των τελευταίων χρόνων
Η αλήθεια είναι ότι το Barbie της Greta Gerwig με έπιασε απροετοίμαστο. Η Gerwig η οποία ανελίχθηκε ως ηθοποιός κυρίως μέσα από τις ταινίες του (πλέον συζύγου της) Noah Baumbach και εκτοξεύθηκε στο Hollywood ως σκηνοθέτης/σεναριογράφος όταν και οι δύο πρώτες ταινίες της (Lady Bird, Little Women) είχαν, εκτός από εμπορική απήχηση και μια δυναμική οσκαρική πορεία, εδώ πλασάρεται πλέον ξεκάθαρα ως μια από τις πιο δυναμικές νέες φωνές στο mainstream σινεμά.
Με το Barbie αποδεικνύει ότι, πέρα από την διαχείριση μεγάλων παραγωγών, κάτι που είχε φανεί και από το Little Women, έχει την ικανότητα να ελίσσεται εντός συστήματος χωρίς να χάνει την προσωπική της φωνή. Όπως οι πιο επιτυχημένοι σε αυτού του είδους τις ταινίες, το υψηλό budget φαίνεται να υπηρετεί το όραμά της χωρίς να την περιορίζει δημιουργικά και οι προσδοκίες για ευρεία απήχηση να μην διαβρώνουν το προσωπικό της φίλτρο.
Το Barbie, λοιπόν, είναι μια από τις πιο περίεργες blockbuster ταινίες του σύγχρονου Hollywood. Ένα φιλμ τόσο απόλυτα και ακομπλεξάριστα ταγμένο στο αλλόκοτο concept του που σε αφοπλίζει. Είναι δύσκολο να μην, τουλάχιστον, σεβαστείς τα δημιουργήματα που έχουν τόσο αγνή πίστη στον εαυτό τους και την διεκπεραιώνουν στο 100%. Το αν σου αρέσει είναι άλλη υπόθεση. Διότι όπως κάθε έργο που έχει έντονη προσωπικότητα, έτσι και αυτό, προκαλεί έντονη αντίδραση. Ο Baumbach ο οποίος συνυπογράφει το σενάριο μαζί με την Gerwig, έχει συχνά συνεργαστεί με τον Wes Anderson και ένα μέρος της έντονα “κατασευασμένης” αισθητικής του Barbie που μοιάζει σαν να στήθηκε για θεατρική σκηνή, θυμίζει τα έργα του Anderson.
Απλά σε ένα φάσμα εντελώς κιτς, όπως δηλαδή αρμόζει στην “πλαστική”, “ψεύτικη” και αποστειρωμένη αισθητική της Barbie. Μια αισθητική ρεκλάμας και όχι αληθινού κόσμου. Μέσα σε αυτό το ολοκληρωτικά “στημένο” σύμπαν του “κοριτσίστικου” κουκλόσπιτου, του γκλίτερ, των έντονων χρωμάτων και της νερόβραστης ποπ μουσικής, οι χαρακτήρες μοιάζουν φυσικά με… κούκλες. Είναι καρικατούρες. Ακόμα και οι άνθρωποι του πραγματικού κόσμου. Κι εδώ δημιουργείται ένα γόνιμο έδαφος για ορισμένες από τις πιο απολαυστικές ερμηνείες της χρονιάς, οι οποίες μάλιστα αποτελούν ίσως και το σημαντικότερο γρανάζι της αισθητικής του.
Τόσο ο Ryan Gosling όσο και η Margot Robbie είναι εκπληκτικοί στους ρόλους τους. Ο Gosling παίζει τον Ken, τον ανεγκέφαλο όμορφο γκόμενο της Barbie, με μια ξεκαρδιστική αγνότητα αλλά και μια τρομερή επιτήδευση που ταιριάζει γάντι σε έναν χαρακτήρα που εκπροσωπεί μια στερεοτυπική κούκλα και όχι αληθινό άνθρωπο. Ο συνδυασμός της παιδικής αθωότητας, της απλοϊκής βλακείας αλλά και μιας άψυχης, σχεδόν ρομποτικής κινησιολογίας, δημιουργεί ένα κωμικό αποτέλεσμα που είναι αδύνατον να μην σε παρασύρει με την αναβλύζουσα –πανηλίθια- ενέργεια του.
Η Margot Robbie έχει να υποδυθεί μια σαφώς πιο πολύπλοκη ηρωίδα και τα καταφέρνει εξίσου καλά, αν σκεφτούμε ότι πάνω στους ώμους της είναι στημένο όλο το δραματικό στοιχείο της ταινίας. Το ανθρώπινο συναίσθημα και η ειλικρίνεια που καταφέρνει να αναδείξει ανάμεσα στις προσποιητές, “ξύλινες” αντιδράσεις μιας κούκλας μοιάζει αυθεντικό και πειστικό – ένα καθόλου αμελητέο επίτευγμα. Στο ύψος τους στέκονται και όλοι δεύτεροι ρόλοι, με τον Will Ferrell αλλά και τον Michael Cera να κλέβουν την παράσταση.
Πέρα από την εξωφρενική αισθητική και την ασυμβίβαστη αφοσίωσή της σε αυτήν, προσωπικά πάντως, την βρήκα ελαφρώς απογοητευτική σε ένα θεματικό επίπεδο. Η ιστορία πάει κάπως έτσι. Όταν η Barbie αποκτά ξαφνικά σκέψεις για τον θάνατο, δημιουργείται μια ρωγμή ανάμεσα στον δικό της κόσμο και τον κόσμο των ανθρώπων και για να την κλείσει θα πρέπει να επισκεφτεί τον άνθρωπο που έπαιζε μαζί της. Ξεκινάει λοιπόν ένα ταξίδι μαζί με τον Κεν για τον κόσμο των ανθρώπων. Εκεί, από τη μία η ίδια θα προσγειωθεί απότομα, ενώ από την άλλη, ο Κεν θα εμπνευστεί από την πατριαρχία που κυριαρχεί και θα θελήσει να την μεταφέρει στον δικό του κόσμο. Ενώ δηλαδή καταρρέουν όλες οι αντιλήψεις της Barbie για τον εαυτό της και την λειτουργία της στον κόσμο των ανθρώπων, χάνει και την δική της πραγματικότητα από την ξενόφερτη πατριαρχία του Κεν. Μέσα σε όλα αυτά, οι υψηλά ιστάμενοι της Mattel (με επικεφαλής τον Will Ferrel) που έχουν μάθει για την παρουσία της προσπαθούν να την βάλουν πίσω στο… κουτί της.
Η πλοκή είναι φυσικά πολύ τραβηγμένη αλλά αυτό θεωρώ ότι ταιριάζει στην αλλόκοτη ιδιοσυγκρασία της. Η σάτιρα ωστόσο που επιχειρεί στην πατριαρχία, τα στερεότυπα και τον υπαρκτό σεξισμό σε όλο το κοινωνικό φάσμα μένει, ως επί το πλείστον, στο επιφανειακό επίπεδο του προφανούς, αραδιάζοντας αρκετά τακτικά λογύδρια με διδακτικό ύφος που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι παρμένα από τον εξυπνακίστικο, κατηχητικό κόσμο των social media. Είναι συνεχώς έτοιμο να εξηγήσει τις θέσεις του υπογραμμίζοντάς τες με έναν χοντροκομμένο τρόπο.
Ίσως όμως είναι λάθος εκ μέρους μου να περιμένω κάποιο ίχνος θεματικής λεπτότητας σε ένα τέτοιο σύνολο. Ίσως αυτό το σουρεαλιστικό δημιούργημα όχι απλά να μην τη χρειάζεται για να λειτουργήσει, αλλά να μην του ταιριάζει καν. Μέσα σε αυτές τις λίγες ώρες που έχουν περάσει από την προβολή, ομολογώ ότι δεν έχω καταλήξει. Ωστόσο, αυτή η χοντροκομμένη θεματική κοψιά της, δεν μου επιτρέπει να την αγαπήσω αληθινά.
Το σίγουρο πάντως είναι πως το Barbie δεν μοιάζει με ταινία της σειράς. Ακόμα και αν δεν ανήκω στους μεγαλύτερους θαυμαστές του έργου, μου είναι αδύνατον να μην αναγνωρίσω το πόσο αυστηρά και θαρραλέα μένει πιστό στον εαυτό του: στην χαζομάρα του, την αισθητική του, την εκκεντρικότητα, την παραξενιά του. Είναι ένας σουρεαλιστικός αχταρμάς ιδεών από Toy Story και Πινόκιο μέχρι και Monty Pythons, που λέει τα προφανή αλλά τα λέει με έναν απολαυστικά camp τρόπο. Δεν είναι κάποιο ανεπανάληπτο αριστούργημα αλλά αν αφεθείς στα αλλόκοτα χέρια του, θα περάσεις καλά!
πηγή: unboxholics.com
