Το μαύρο κουτί της συντριβής της Εθνικής

Το ερώτημα, όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι τι θα φέρει η επόμενη μέρα. Ποιος θα είναι ο προπονητής; Θα παραιτηθεί ο Θανάσης Σκουρτόπουλος, καταπονημένος από την λάσπη, την πίεση και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στη διάρκεια των τελευταίων δύο χρόνων; Υπάρχει πλάνο για τον αντικαταστάτη του, στην περίπτωση που δεν συνεχίσει εκείνος στον πάγκο; Τι θα κάνει ο Γιάννης Μπουρούσης; Τι σκέφτεται ο Γιώργος Πρίντεζης; Με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να στοχεύει πιθανότατα το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2023 σε Ινδονησία, Φιλιππίνες, Ιαπωνία, οι αποφάσεις που θα παρθούν θα πρέπει να είναι αυτή τη φορά ριζικές.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΚΟΥΡΤΟΠΟΥΛΟΣ

Αυτή τη στιγμή, δεν αφουγκραζόμαστε κλίμα παραίτησης του Θανάση Σκουρτόπουλου. Δεν θα πάρει απόφαση εν βρασμώ ο Έλληνας τεχνικός, που δέχθηκε τόνους λάσπης και αισχρά, χυδαία σχόλια για την δουλειά του.

Ήταν ο μοναδικός που ήθελε τη δουλειά, ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να εργαστεί σε αυτή τη διαδικασία που ονομάσαμε παράθυρα καθώς δεν ήταν μέλος οργανισμού της EuroLeague, ήταν αυτός που έκανε την Ελλάδα πρώτη ευρωπαϊκή ομάδα που προκρίθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο μπροστά από Σερβία, Ισπανία, Γαλλία και τις λοιπές σημαντικές δυνάμεις της ηπείρου. Ήταν αυτός που δημιούργησε το καλό κλίμα που είδαμε στα προκριματικά, ήταν εκείνος που ταξίδεψε στο Μιλγουόκι, ανέλυσε το πλάνο του στον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τον έπεισε ότι αυτή η ομάδα μπορεί να πετύχει κάτι μεγάλο μέσα από την καλή ατμόσφαιρα που ονειρευόταν ότι θα έχει η Εθνική. Δούλεψε σκληρά, εκ του αποτελέσματος δεν πέτυχε, έκανε και αρκετά λάθη. Τόσο στην διαδικασία της στελέχωσης της δωδεκάδας, όσο και στο κομμάτι της επικοινωνίας. Ήταν όμως ο εαυτός του, δεν υποκρίθηκε, είχε τις αδυναμίες του, έζησε και πέθανε με αυτές και ίσως αυτό να είναι το σημαντικότερο που του καταλογίζουμε.

Ο Σκουρτόπουλος δεν είναι προπονητής επιπέδου TOP-8 Ευρωλίγκας και ομάδες όπως ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός λογικά δεν θα του δώσουν ποτέ μια ευκαιρία να δουλέψει σε αυτό το επίπεδο. Είναι όμως ένας τίμιος εργάτης και τουλάχιστον αυτό πρέπει να αναγνωριστεί. Όπως πρέπει να αναγνωριστεί και το γεγονός ότι βγήκε μπροστά γνωρίζοντας την πίεση αυτής της θέσης (είχε εργαστεί και ως βοηθός, στο πλευρό του Κώστα Μίσσα), η οποία μπορεί να συνθλίψει ακόμη και τον ψυχραιμότερο άνθρωπο του πλανήτη.

Ποια ήταν τα λάθη του Σκουρτόπουλου; Το σημαντικότερο ότι δεν διαχειρίστηκε σωστά τις ικανότητες του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Τον εγκλώβισε σε άμυνες-δαγκάνες, τον έβαζε σε καταστάσεις στις οποίες δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικός στο FIBA Basketball, τον άφησε στις τύχες των διαιτητών και το πυρηνικό όπλο που είχε στη διάθεσή του, το πέταξε στη θάλασσα.

Από τα πρώτα παιχνίδια της προετοιμασίας φάνηκε ότι η ομάδα χρειαζόταν περιφερειακό σουτ, όμως ο Σκουρτόπουλος πίστεψε στους –θεωρητικά πάντα- καλύτερους διαθέσιμους και όχι σε εκείνους που θα ταίριαζαν περισσότερο στο στυλ του MVP του ΝΒΑ. Υπήρχαν τέτοιοι; Δεν είμαι σίγουρος. Ο Κώστας Βασιλειάδης είχε ευκαιρίες στο παρελθόν και δεν τις αξιοποίησε, είναι σκόρερ, αλλά δεν είναι εύκολο για έναν παίκτη σαν εκείνον να έρχεται από τον πάγκο και να είναι ζεστός. Θα χρειαζόταν αρκετό χρόνο για να έχει ρυθμό και στην άμυνα θα ήταν ο εύκολος στόχος. Ίσως ο Μάικ Μπράμος να λειτουργούσε καλύτερα, ως two-way περιφερειακός, ίσως ο Τάιλερ Ντόρσεϊ να ταίριαζε -αν ήθελε να παλέψει για μια θέση και όχι να την κλειδώσει πριν από την προετοιμασία-, ίσως ίσως ίσως…

Ο Σκουρτόπουλος είχε πάρα πολλά σχήματα, είχε ευελιξία, επέμεινε όμως υπερβολικά στο δίδυμο Παπανικολάου – Παπαπέτρου στις θέσεις 2-3. Δεν του βγήκε, δεν λειτούργησε καλά αυτό το δίδυμο ούτε στη μία, ούτε στην άλλη άκρη του παρκέ. Χωρίς να έχουμε ακόμη καταλάβει τι ακριβώς είχε στο μυαλό του, δεν εμπιστεύθηκε το δίδυμο Καλάθη – Σλούκα που είχε κάνει θραύση στο EuroBasket του 2017. Το έκανε στο τελευταίο ματς, απέναντι στην Τσεχία, όταν άφησε τον Παπανικολάου στον πάγκο και έβγαλε τον Σλούκα από τον ρόλο του έκτου παίκτη. Τον χρειαζόταν ως τέτοιο τον άσο της Φενέρμπαχτσε, όπως χρειαζόταν και τον Παπαγιάννη που ενώ είναι ο μοναδικός ψηλός με προδιαγραφές top επιπέδου, δεν άρπαξε την ευκαιρία για να δείξει ότι μπορεί να πάρει την σκυτάλη από τον Μπουρούση.

Ήταν ατυχές το σχόλιό του Σκουρτόπουλου “άλλο είπαμε για την τελευταία φάση και άλλο έγινε” μετά από το ματς με τη Βραζιλία. Το μάζεψε την επόμενη μέρα όταν παραδέχθηκε πως υπάρχει ελευθερία αποφάσεων για τους Καλάθη – Σλούκα. Ήταν άσχημη η ατάκα “βρείτε μου εσείς τα τρία γκαρντ και θα τα βάλω“. Το κατάλαβε αμέσως, όμως η κακή εντύπωση είχε ήδη γίνει. Ήταν αρκετές οι φράσεις που κρατήσαμε και αρκετές από αυτές θα τις έχει μετανιώσει. Αυτός είναι όμως, λέει αυτά που σκέφτεται και κρίνεται για τις πράξεις του από τα αποτελέσματα. Δεν δικαιώθηκε στην Κίνα, ουσιαστικά γκρέμισε όσα έχτιζε την τελευταία διετία και έδωσε το δικαίωμα για χυδαία σχόλια, αν και όπως μας έλεγε ξανά και ξανά, δεν ασχολείται με τα social media οπότε δεν τον ενδιαφέρουν και δεν τα παρακολουθεί καν.

Το σημαντικότερο; Ο Σκουρτόπουλος δεν… αγόρασε τη θέση σε δημοπρασία. Κάποιος του την πρόσφερε και εκείνος φυσικά την αποδέχθηκε. Ποιος θα έλεγε όχι στο αφεντικό του αν του έδινε μια προαγωγή; Κι αν ο Σκουρτόπουλος είχε αρνηθεί να γίνει ομοσπονδιακός, τι θα έλεγε ο κόσμος για εκείνον; Πήρε τη δουλειά, εργάστηκε σκληρά, εργάστηκε με ένα group 31 παικτών στα προκριματικά, πήρε αποτελέσματα, έπαιξε καλό μπάσκετ παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, προκρίθηκε πρώτος από την Ευρώπη, όμως στο φινάλε προτίμησε τους καλύτερους διαθέσιμους και όχι εκείνους που θα ταίριαζαν περισσότερο μεταξύ τους. Πήρε την εύκολη απόφαση, δεν ρίσκαρε όπως είχε ρισκάρει ο Παναγιώτης Γιαννάκης το 2004.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΟΚ

Τα λάθη του παρελθόντος και οι γκάφες ολκής, αυτή τη φορά αποφεύχθηκαν. Οι άνθρωποι της ΕΟΚ, με τον Θανάση Σκουρτόπουλο να έχει σημαντικό ρόλο και σε αυτή τη διαδικασία, έχτισαν φέτος μια καλή σχέση με τους Μπακς ώστε να έχουν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στα γήπεδα της Κίνας. Είχαν καθημερινή, συνεχή επικοινωνία με την ομάδα του Μιλγουόκι, δέχθηκαν τους ανθρώπους της στην Κρήτη, στην Αθήνα, στη Ναντζίνγκ και τη Σεντζέν και έκρυψαν κάτω από το χαλί όσα έγιναν στο παρελθόν. Ο Greek Freak ήθελε να παίξει, στην ΕΟΚ τον ήθελαν μαζί τους με όνειρο ένα μετάλλιο, σε αυτό το κεφάλαιο όλα κύλησαν αρμονικά και αυτό είναι ένα σημαντικό κέρδος για το μέλλον. Όχι για το άμεσο, αλλά για το λίγο πιο… μακρινό.

Από εκεί και πέρα, η ψυχραιμία έλειψε στο φινάλε της διοργάνωσης με την επιστολή στη FIBA για τη διαιτησία του αγώνα με την Τσεχία. Δεν υπήρχε λόγος να δημοσιοποιηθεί και να πάρει τόσο μεγάλη έκταση, ακόμη κι αν οι τρεις διαιτητές αντιμετώπισαν με προκλητικό τρόπο τον Αντετοκούνμπο. Όσο για την επιλογή του Θανάση Σκουρτόπουλου; Προσωπικά την βρίσκω λογική. Εκείνος οδήγησε την ομάδα στην προκριματική φάση, εκείνος κέρδισε το δικαίωμα να την προπονήσει και φέτος το καλοκαίρι. Εκ του αποτελέσματος, απέτυχαν και οι δύο.

Τώρα λοιπόν στην ΕΟΚ πρέπει να κοιτάξουν τον καθρέφτη, να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις, να προχωρήσουν σε ριζική ανανέωση και να δώσουν περισσότερη έμφαση στο αναπτυξιακό πρόγραμμα διότι υπάρχουν ελάχιστα ταλέντα, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού που δείχνουν ικανά να φτάσουν το επίπεδο της εθνικής ανδρών, αν φυσικά θέλουμε αυτή η ομάδα να επιστρέψει στην ελίτ της Ευρώπης. Ισπανοί, Γάλλοι, Σέρβοι ξεχωρίζουν, από πίσω υπάρχουν Κροάτες, Σλοβένοι, Τούρκοι και πιο πίσω Λετονοί, Ρώσοι, Ιταλοί, Γερμανοί που προσπαθούν να κάνουν βήματα προς τα εμπρός, άλλοι με καλύτερα, άλλοι με χειρότερα αποτελέσματα.

Δεν είμαστε οι καλύτεροι και μπορεί και να μην επιστρέψουμε ποτέ στο κορυφαίο επίπεδο. Ίσως να μην ξαναδούμε φουρνιά σαν εκείνη των Παπαλουκά, Ζήση, Διαμαντίδη, Σπανούλη, ίσως μείνουμε και έξω από κάποια διοργάνωση. Το σημαντικό είναι να θέσουμε νέους στόχους, να γυρίσουμε στα βασικά, να δουλέψουμε με μεθοδικότητα και κυρίως να βρούμε παιδιά ικανά να πάρουν τη σκυτάλη από τον Καλάθη, τον Πρίντεζη, τον Μπουρούση.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΙΕΘΝΕΙΣ

Κλεισμένοι στα δωμάτιά τους στην Ναντζίνγκ, οι διεθνείς δεν είχαν πολλά πράγματα να κάνουν στην καθημερινότητά τους. Πρωινή και απογευματινή προπόνηση την παραμονή ενός αγώνα, shootaround και ματς την επόμενη. Βρίσκονταν συνεχώς μαζί, προσπάθησαν να βρουν λύσεις με ομαδικές συζητήσεις, ωστόσο η αποτυχία ήταν μεγάλη. Προσπάθεια έγινε και, βλέποντας τα παιχνίδια πίσω από τη μπασκέτα, σε κάθετο γήπεδο, μπορώ να πω ότι υπήρξαν στιγμές που οι παίκτες του Σκουρτόπουλου πάλεψαν με λύσσα, ωστόσο χημεία δεν απέκτησαν ποτέ, ήταν πολλές φορές που έμοιαζαν χαμένοι, δεν είχαν πλάνο, δεν είχαν κατεύθυνση, δεν είχαν καλές συνεργασίες και εκνευρίζονταν είτε με τους εαυτούς τους, είτε με τους γύρω τους.

Από το ματς με τη Βραζιλία κι έπειτα, βλέπαμε μια βουβαμάρα στις προπονήσεις. Μετά από το ματς με τη Νέα Ζηλανδία ουδείς πανηγύριζε, ουδείς ήθελε να κάνει δηλώσεις πέρα από ένα-δύο άτομα. Δεν ένιωθαν άνετα κι αυτό φαινόταν από χιλιόμετρα, ήξεραν ότι η ομάδα δεν έχει μια συγκεκριμένη ταυτότητα. Δεν ήταν αμυντικογενής, δεν ήταν πολύ δημιουργική, δεν ήταν απειλητική από την περιφέρεια, είχε σημαντικές αδυναμίες και όσο αυτές αναδεικνύονταν, τόσο πιο δύσκολο ήταν να αντιμετωπίσουν οι παίκτες του Σκουρτόπουλου τα συναισθήματά τους. Κάποιοι ξεχώρισαν, κάποιοι δεν άρπαξαν τις ευκαιρίες, θα γράψουμε αναλυτικά την κριτική των 12 σε ξεχωριστό κείμενο που θα διαβάσετε την Τρίτη (10/9).

UNDERACHIEVERS ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Στη διάρκεια του τουρνουά μίλησα με αρκετούς παίκτες. Με τον Νίκολα Βούτσεβιτς, με τον Μπρούνο Καμπόκλο, με τον Άντερσον Βαρεζάο, με τον Άλεξ Γκαρσία, με τον Άιζακ Φοτού, με τον Ρομπ Λο, με τον Τόμας Αμπερκρόμπι, με κάποιους ακόμη πίσω από τις μικτές ζώνες και με τα μικρόφωνα κλειστά. Μίλησα και με πολλούς δημοσιογράφους από την Βραζιλία, από το Μαυροβούνιο, από την Τουρκία, από την Ιταλία. Όλοι, ΟΛΟΙ όμως, θεωρούσαν ότι η Ελλάδα ήταν από τα φαβορί για ένα μετάλλιο, κάποιοι την έβαζαν και στα φαβορί για το τρόπαιο.

Προσωπικά, προτίμησα από το ξεκίνημα της προετοιμασίας μέχρι την ημέρα του αγώνα με την Team USA να βλέπω τα πράγματα θετικά, να είμαι αισιόδοξος και να ελπίζω σε κάτι μεγάλο. Μέσα μου γνώριζα ότι το 2019, οι αδυναμίες αυτής της ομάδας δεν μπορούν να καλυφθούν, ήλπιζα όμως ότι λίγο η τύχη, λίγο ο MVP του ΝΒΑ, λίγη ο εγωισμός αυτών των σπουδαίων και πολύ έμπειρων παικτών θα είναι στοιχεία που θα γυρίσουν την κατάσταση υπέρ της Εθνικής. Έπεσα έξω. Η στυγνή πραγματικότητα επιβεβαίωσε αυτό που ο περισσότεροι είχαν καταλάβει από πολύ νωρίς, ότι η Ελλάδα δεν χτίστηκε με σωστό τρόπο και ότι στα επίσημα ματς οι 20-30 πόντοι που στοχεύαμε στον αιφνιδιασμό θα ήταν αριθμός που δεν θα πλησιάζαμε καν.

Σπαταλήθηκε μια σπουδαία ευκαιρία για να γυρίσουμε στην elite και αυτό το ξέρουν και οι ίδιοι οι παίκτες που άφησαν το καλοκαίρι τους και για έξι εβδομάδες πάλευαν μακριά από τις οικογένειές τους αντί να κάνουν διακοπές εν όψει της σεζόν που έρχεται. Ξέρουν ότι η δυναμική τους ήταν για κάτι πολύ καλύτερο από την 11η θέση που τελικά κατέκτησαν, κάποιοι έχουν μεγαλύτερο, κάποιοι μικρότερο μερίδιο σε αυτή την παταγώδη αποτυχία.

ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ

Δεν θα γίνουμε ποτέ οι πιο αθλητικοί στον κόσμο. Δεν θα βγάλουμε ποτέ τους κορυφαίους σουτέρ. Δεν θα είμαστε ποτέ οι πιο πειθαρχημένοι. Δεν είμαστε ούτε τώρα κάτι απ’ όλα αυτά, την ώρα που βλέπουμε το παράδειγμα της Τσεχίας που εκτοξεύεται με παίκτες από το Basketball Champions League. Με τον Άουντα, τον Χρούμπαν, τον Μποχάτσικ προκρίθηκαν στα προημιτελικά, φυσικά χάρη κυρίως στον σπουδαίο Τόμας Σατοράνσκι, αλλά και σε αυτούς τους όχι και τόσο υψηλού επιπέδου αθλητές που έπαιξαν μπάσκετ συνεργασιών, έβαλαν τα σουτ και αποδέχθηκαν τους ρόλους τους. Κυρίως όμως απόλαυσαν την εμπειρία. Τους βλέπαμε στις προπονήσεις και τους απολαμβάναμε, όπως απολαμβάναμε και τους Νεοζηλανδούς.

Ουδείς θα κάνει κουμάντο στον Γιάννη Μπουρούση και τον Γιώργο Πρίντεζη, αν θεωρούν ότι έφτασε η στιγμή να αποχωρήσουν, θα αποχωρήσουν. Το ερώτημα είναι αν πίσω από αυτούς υπάρχουν παιδιά ικανά να πάρουν τη σκυτάλη. Μπορεί ο Γιώργος Παπαγιάννης να ωριμάσει και να καταλάβει ότι πρέπει να κυριαρχήσει; Μπορεί ο Ντίνος Μήτογλου να εξελιχθεί στον βασικό πάουερ φόργουορντ αυτής της ομάδας; Υπάρχουν άλλα παιδιά ικανά να σταθούν στο υψηλότερο επίπεδο; Η διαδικασία των παραθύρων έδωσε στον Σκουρτόπουλο την ευκαιρία να δοκιμάσει πρόσωπα και καταστάσεις, στο τέλος όμως μάλλον αντιμετωπίστηκε ως… διεκπεραιωτική για να παίξουν όπως είπαμε προηγουμένως οι θεωρητικά καλύτεροι, οι πιο έμπειροι, τα σημαντικότερα ονόματα του ελληνικού μπάσκετ.

ΣΤΗΡΙΞΗ, ΔΙΚΑΙΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

Για ακόμα μια φορά υπήρξαν πολλοί που ήλπιζαν ότι αυτή η ομάδα θα αποτύχει ώστε να κάνουν το κομμάτι τους. Δυστυχώς, η Εθνική έχει μπει ανάμεσα στον πόλεμο Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού για αρκετό κόσμο, δυστυχώς ο διχασμός είναι πλέον πιο έντονος από ποτέ και η αρνητική αύρα σκέπασε ξανά αυτή την ομάδα και ας βρισκόταν στην άλλη άκρη της Γης, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την χώρα.

Καλώς ή κακώς τα social media είναι μέρος της καθημερινότητας και των παικτών -κακώς αν θέλετε τη γνώμη μου τουλάχιστον στη διάρκεια ενός τέτοιου τουρνουά- οπότε τα vibes που δέχονταν συγκεκριμένοι μάλλον τους φόρτωσαν με έξτρα πίεση και άγχος. Επειδή είναι καλοί και έμπειροι επαγγελματίες, θα έπρεπε να έχουν μπλοκάρει τα πάντα από τις αρχές Αυγούστου και να είναι αφοσιωμένοι στον στόχο τους.

Κριτική πρέπει να γίνεται, τόσο στο προπονητικό επιτελείο, όσο και στους παίκτες. Χωρίς την κριτική δεν βελτιώνεσαι, χωρίς την κριτική δεν βρίσκεις κίνητρα, χωρίς την κριτική μάλλον είσαι κάποιος που δεν ασχολείται κανείς μαζί σου. Άλλο πράγμα όμως η κριτική, άλλο η ισοπέδωση και άλλο η χυδαιότητα. Άλλο πράγμα η εθνική ομάδα της χώρας σου και άλλο ο σύλλογος που αγαπάς και υποστηρίζεις. Στην Ελλάδα ζούμε κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, οπότε μάλλον θα πρέπει να συνηθίσουμε στη μιζέρια και τη μετριότητα. Δυστυχώς, είναι τόσο άσχημο όσο ακούγεται.

πηγή: Χάρης Σταύρου / sport24.gr