Το τοτέμ μάς αποχαιρέτησε έτσι όπως του άξιζε με το «The Mule»

Οι περισσότεροι στη θέση του θα ήταν ξάπλα σε έναν καναπέ και θα απολάμβαναν τους κόπους μια ζωής. Δεν είναι δα κάνα μπεμπέκι, αλλά σχεδόν 90 ετών (στις 31 Μαΐου θα κλείσει τα 89 του). Όταν έχεις μείνει στην ιστορία μάλιστα ως ο «Man with no Name» στα σπαγγέτι γουέστερν του Sergio Leone, ο Harry Callahanστα «Dirty Harry», ο William «Will» Munny στο «Unforgiven» ή ο δημιουργός των «Million Dollar Baby» και «Gran Torino» τότε φαίνεται πως η ζωή σου είναι ονειρική.

Διότι είσαι ένας θρύλος στο Hollywood, ένα τοτέμ την κινηματογραφικής βιομηχανίας. Με λίγα λόγια είσαι ο Clint Eastwood. Τελεία και παύλα.

Ένας τύπος που σε μεγάλο βαθμό διαμόρφωσε την έννοια του «σκληρόπετσου» στο σινεμά ή την TV, που είτε ήταν 28 είτε 68 μπορούσε να γεμίσει εξίσου καλά την οθόνη κερδίζοντας πάντα τον τίτλο του πρωταγωνιστή. Ένας από τους τελευταίους εναπομείναντες της παλαιάς σχολής του κινηματογράφου παρέα με τους Anthony Hopkins, Gene Hackman, Robert Redford, Jack Nicholson, Sean Connery, Warren Beatty και Dustin Hoffman που όμως ποτέ δεν έπαψε να λάμπει. Ακόμα και αν το πλήρωμα του χρόνου άρχισε να αφήνει τα σημάδια του.

Βλέποντας ωστόσο την τελευταία του ταινία με τίτλο «The Mule» αυτή η λάμψη παραδόξως ήταν λίγο μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά. Διότι πέραν του ενδιαφέροντος story και της πορείας της ιστορίας, ο Eastwood κατάφερε κάτι που δεν μπόρεσε κανείς από τους υπόλοιπους όμοιούς του. Σαν ένας σταρ των γηπέδων, έδωσε ένα τρομερό φινάλε εκεί ακριβώς που ήξερε και που δοξάστηκε. Όχι μέσα στο γήπεδο, αλλά μέσω μιας σπουδαίας ερμηνείας, σε μια εξίσου εξαιρετική ταινία.

Έτσι την είχα αντιμετωπίσει και εγώ στην αρχή. «Δεν βαρέθηκε ο γέροντας να γυρίζει ταινίες;» έλεγα μέσα μου. Άλλο ένα φιλμ με σκληρές σκηνές, τον ίδιο να συμμετέχει για πρώτη φορά μετά το «Gran Torino», συνδέοντας τη σύγχρονη εποχή με τον τρόπο που συνήθιζε να σαδίζει τους κακούς στα φιλμ του. Ωστόσο μετά από μια μίνι παρότρυνση της συναδέλφου μου, Μαρίας Δεδούσση το σκηνικό άλλαξε άρδην μέσα μου:

«Δεν είναι μια απλή ερμηνεία. Είναι η ζωή του και το μεγάλο του ‘αντίο’» μου είπε μεταξύ άλλων, ωστόσο χωρίς πολλά-πολλά, με είχε «κερδίσει» με μια της και μόνο λέξη. Το «αντίο» του Eastwood. Όταν ένα τοτέμ αποχαιρετά τον χώρο που αγάπησε και κυρίως, τον αγάπησε, οφείλεις να πας να τον καμαρώσεις, έστω και αν γνωρίζεις ότι στο τέλος δεν αξίζει. Κάτι όμως που στην περίπτωσή του δεν ίσχυε.

Στην κατάσταση απόγνωσης, χρηματικής κατάρρευσης αλλά και της επιθυμίας του να διορθώσει τα λάθη του, επιλέγει να γίνει «βαποράκι» -αρχικά δίχως να το γνωρίζει-, μεταφέροντας τεράστιες ποσότητες ναρκωτικών του Μεξικανικού καρτέλ μέσω της πολιτείας του Ιλινόις.

Το χρήμα είναι πολύ και o πρωταγωνιστής μας συνεχίζει να παίζει τον ρόλο του… ταχυδρόμου την ώρα που ένας φιλόδοξος αστυνομικός της Δίωξης (Bradley Cooper) έχει αρχίσει να είναι στο κατόπι του.

Μέσω της ιστορίας του Sharp, ο Eastwood δεν λέει απλώς την ιστορία ενός τύπου που ο κόσμος θα διασκέδαζε μέσα σε κινηματογραφική αίθουσα. Ουσιαστικά εξιστορεί τη δική του ζωή μέσω άλλων πανομοιότυπων γεγονότων. Ένα story ενός άλλου τύπου, με παρόμοιες όμως παρενέργειες των δικών του επιλογών.

Στο μυαλό του κόσμου ο Eastwood μοιάζει με τον άνθρωπο που τα είχε όλα, ήταν το νο.1 και δεν του έλειπε τίποτα. Παρόλα αυτά η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Πίσω από τον Dirty Harry και τον σκληρόπετσο καουμπόη του Sergio Leone, βρίσκεται μια πληγωμένη ψυχή που στην ηλικία των 90 δεν μπορεί να αλλάξει πλέον πολλά. Ο ίδιος έχει παραδεχθεί ότι πολλές φορές έβαζε την καριέρα πάνω από την οικογένειά του και αυτό στην ηλικία που βρίσκεται το πληρώνει και τον «τρώει». Διότι βλέπει πλέον την ώρα του να πλησιάζει και είναι ανήμπορος να αλλάξει τον κόσμο.

Ωστόσο ακόμα και τώρα, λίγο πριν το φινάλε, θα κάνει την τελευταία προσπάθεια να εξιλεωθεί για τα λάθη του. Ο Earl ξέρει πως είναι μπλεγμένος αλλά γνωρίζει πως μόνο έτσι θα βιώσει μια τελευταία συγκίνηση και παράλληλα μια τεράστια διευκόλυνση προκειμένου να βοηθήσει οικονομικά την εγγονή του και να ξανάρθει κοντά στην πρώην γυναίκα και την κόρη του.

Πριν από πολλά χρόνια και συγκεκριμένα το 2003 σε ένα γήπεδο του ΝΒΑ, ο Michael Jordan ξέροντας πλέον πως δεν έχει άλλο comeback να δώσει, είπε το τρίτο και οριστικό «αντίο» μπροστά στον κόσμο που φώναζε ρυθμικά το όνομά του. Στις 8 Ιανουαρίου του 2016 ο David Bowie κυκλοφορούσε τον τελευταίο του δίσκο με τίτλο «Blackstar» με πολύ κόσμο να απορεί. Δύο μέρες μετά την κυκλοφορία του πέθανε από καρκίνο, έχοντας προλάβει ωστόσο να αφήσει την τελευταία του «πινελιά». Στους παραπάνω κυρίους λοιπόν πρόσθεσε και τον κύριο Eastwood.

Το τοτέμ έκανε πραγματικά αυτό που ονειρεύεται κάθε μεγάλος σταρ, είτε της showbiz, είτε οποιουδήποτε άλλου χώρου. Αποχαιρέτησε την αγαπημένη του συνήθεια με μεγαλοπρεπέστατο τρόπο. Σαν τον βασιλιά που παραδίδει τα σκήπτρα στον διάδοχο σε μια μεγαλειώδη τελετή. Διότι το «The Mule» αυτό ακριβώς ήταν για τον Eastwood. Μια μεγαλειώδης τελετή παράδοσης σκήπτρων, ένα μεγάλο «αντίο» ξέροντας ότι το ανκόρ δεν θα πιάσει.

Και όχι μόνο το είπε, αλλά το έκανε με στιλ. Διότι απέδειξε σε όλους μας πως ακόμα και ο θρύλος που ακούει στο όνομά του, ξέρει πως τα χρονικά περιθώρια στενεύουν. Που ακόμα και ένας τύπος σαν του λόγου του έχει κάνει λάθη (και μάλιστα πολλά) αλλά που θα έκανε τα πάντα για να τα διορθώσει.

«Είναι ο χρόνος. Μπορούσα ν’ αγοράσω τα πάντα, αλλά δεν μπορούσα ν’ αγοράσω χρόνο», λέει στην τελευταία σκηνή της ταινίας. Τελικώς η δουλειά του ηθοποιού δεν διαφέρει πολύ από την πραγματικότητα. Διότι η ζωή δεν είναι πρόβα…