Η πρώτη μου επαφή με τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας ήταν το 2011. Τότε που ο κόσμος είχε αρχίσει δειλά-δειλά να τρέχει, βάζοντας στην καθημερινότητά του αυτό τον τρόπο άσκησης και εκτόνωσης γιατί, μην ξεχνάμε, είχε μπει για τα καλά η κρίση στη ζωή μας!
Οι μεγάλες εταιρίες ακολούθησαν το ρεύμα που άρχισε να καθιερώνεται κι έτσι ο 29ος Μαραθώνιος της Αθήνας είχε για πρώτη φορά μεγάλη συμμετοχή από δρομείς, αθλητές, απλούς πολίτες, που μέχρι τότε ούτε σαν σκέψη δεν τον ήξεραν, αλλά και από χορηγούς- υποστηρικτές. Η WIND ήταν ένας από αυτούς που το είδαν ζεστά και μπήκε ενεργά συντάσσοντας μια μεγάλη ομάδα συμμετεχόντων και προσφέροντας χρήματα για φιλανθρωπικό σκοπό.
Ένας από τους δρομείς- απλούς πολίτες, ήμουν κι εγώ! Βρήκα πολύ ενδιαφέρων τον συνδυασμό μιας μορφής άσκησης όπως είναι το τρέξιμο με κοινωνική προσφορά και δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη. Άλλωστε, πόσο δύσκολο θα ήταν να τρέξω 5 χιλιόμετρα;;;!!!
Δεν σκέφτηκα στιγμή να προπονηθώ λίγο, να βάλω τα αθλητικά μου παπουτσάκια και να κάνω 2-3 γύρους το τετράγωνο. Η επαφή μου με το τρέξιμο ήταν σε επίπεδο ζεστάματος για Γιόγκα ή στο σχολείο το πάλαι ποτέ. Δεν μου πέρασε στιγμή από το μυαλό ότι πιθανόν να μην ήταν τόσο εύκολο και τόσο διαφορετικό το να τρέχεις στον δρόμο. Ήμουν άλλωστε γυμνασμένη και σε πολύ καλή φυσική κατάσταση, κατά τ’ άλλα. Αμ δε…
“Τα 5 χιλιόμετρα αποδείχτηκαν Γολγοθάς και στα πρώτα 500 μέτρα, τα οποία έτρεξα σαν να μην υπάρχει αύριο, νόμιζα ότι θα πεθάνω!”
Η Κατερίνα Σάπαρη (δεινή δρομέας και τώρα πια πρωταθλήτρια στο τρίαθλο, εντός κι εκτός συνόρων) με την οποία πηγαίναμε μαζί, με το ζόρι με τραβούσε / έσπρωχνε / εμψύχωνε, σε σημείο που ήθελα να τη βρίσω, μέχρι να μπούμε στο Καλλιμάρμαρο και να τερματίσουμε σε 28’, μισολιπόθυμη εγώ! Δεν θέλω να σας περιγράψω πόσο και για πόσες μέρες ήμουν πιασμένη μετά, ούτε πόσες μούντζες έριξα στον εαυτό μου για τη χαζομάρα του να κατέβω εντελώς απροπόνητη. Θα σας πω μόνο ότι το μικρόβιο του τρεξίματος μπήκε για τα καλά στο μυαλό μου και την καθημερινότητά μου και αποφάσισα ότι την επόμενη φορά που θα το κάνω, θα είμαι ικανή να το απολαύσω κιόλας.
Έτσι κι έγινε! Προπονήθηκα πολύ, πέρασα βράδια αξημέρωτα στον Φλοίσβο (Κατερίνα, θυμάσαι;) και αλλού, μπήκα σε πρόγραμμα ώστε να οργανώσω τον χρόνο και τον ρυθμό μου και διαπίστωσα πόσο μαγικό είναι να τρέχει κανείς!
Από τότε συμμετείχα σε όλους ανελλιπώς τους Μαραθωνίους (Αυθεντικούς ή άλλες διοργανώσεις), στα 5 αλλά και στα 10 χιλιόμετρα, πέτυχα επιδόσεις που ταιριάζουν σε επαγγελματίες αθλητές (στον Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης το 2014 έκανα ρεκόρ 22’.10” στα 5χλμ!!), δημιούργησα ομάδα ΑΝΑΣΑ 50 ή 100 ατόμων, σε σύμπραξη με την WIND, από το 2012 μέχρι το 2015, για 4 χρόνια δηλαδή, και το 2015 έτρεξα ούσα έξι μηνών έγκυος παρέα με τον γυναικολόγο μου, Ηλία Χιντιπά, πάντα σε καλό χρόνο.
Φέτος είναι η τρίτη χρονιά που, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων εκτός Αθηνών, δεν θα συμμετάσχω και τολμώ να πω ότι μου έχει στοιχίσει. Η ατμόσφαιρα, ο παλμός του κόσμου, η γιορτή που στήνεται κάθε χρονιά γι’ αυτόν τον σκοπό, είναι τόσο ξεχωριστά όσο και η ιδέα της αναβίωσης της αυθεντικής διαδρομής που έτρεξε ο Φειδιππίδης πριν εκατομμύρια χρόνια.
Ελπίζω του χρόνου, στον 37ο Αυθεντικό Μαραθώνιο, να τα καταφέρω και να συμμετάσχω, όχι στα 5 ή στα 10 χιλιόμετρα, αλλά στα 42, πραγματοποιώντας έτσι έναν στόχο ζωής!
Προς το παρόν, εύχομαι καλή επιτυχία σε όλους τους δρομείς και καλό τερματισμό!
Ζέτα
Συντάκτης: Ζέτα Δούκα
πηγή: all4z.gr
