Tριάντα χρόνια είναι πολύ μεγάλο διάστημα που δοκιμάζει την αντοχή κάθε ανάμνησης. Τριάντα χρόνια είναι «μια ολόκληρη ζωή», όπως έλεγαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες. Τριάντα χρόνια πλέον και εκείνο το ταξίδι της Εθνικής ομάδας μπάσκετ που έλυσε κάβους από τον όρμο του Νέου Φαλήρου, σαν σήμερα, το βράδυ της 14ης Ιουνίου 1987 και είχε για «ούριο άνεμο» στα πανιά του τις ιαχές ολόκληρου του ελληνικού λαού, συνεχίζεται πεισματικά στο πέρασμα του χρόνου. Ηταν η «άγια νύχτα» του ελληνικού αθλητισμού. Η νίκη στην παράταση του τελικού του Ευρωμπάσκετ, κόντρα στην τότε Σοβιετική Ενωση, με τις δύο εύστοχες βολές του Αργύρη Καμπούρη για το ιστορικό 101-103 και η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου, ήταν η αφετηρία για να μπει στην άκρη ο… δαίμονας της ατομικότητας και του εγωισμού των Νεοελλήνων.
«Ημασταν πάντοτε παικτάρες, μα δεν αλλάζαμε μπαλιές», ομολογούσε εύστοχα και ο στίχος του τραγουδιού των Φατμέ που γράφτηκε για το αθλητικό έπος του ’87. Τότε, δηλαδή, που οι παίκτες της Εθνικής έθεσαν το «εγώ» κάτω από το «εμείς» και έγιναν μαζί οι 12 θεοί του Ολύμπου.
Ο θρίαμβος ομαδικού αθλήματος από το άσημο -μέχρι τότε- μπάσκετ, προκάλεσε «επανάσταση» στον ελληνικό αθλητισμό. Ανοιξε τον δρόμο για τις απαραίτητες συνεργασίες ατόμων που μπορεί να έχουν διαφορετικούς χαρακτήρες, να μην έχουν κοινά ενδιαφέροντα εκτός της ομάδας και να μην υπάρχουν ιδιαίτερες φιλίες και συμπάθειες, αλλά κυριαρχούν η αλληλοεκτίμηση και ο αλληλοσεβασμός.
Τριάντα χρόνια μετά και σαν σήμερα το βράδυ, κάθε μία από τις αμέτρητες αναμνήσεις παραμένει αναλλοίωτη στη σκέψη. Ηταν το απίστευτο που έγινε πραγματικότητα. Eκείνη την ημέρα άρχισα αντίστροφα τη δημοσιογραφική διαδρομή μου για το στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας» από την έναρξη του Ευρωμπάσκετ στις 3 Ιουνίου. Πήγα στο ορμητήριο της Εθνικής ομάδας στο ξενοδοχείο «Τζόουνς» που βρίσκεται στη Γλυφάδα, γιατί ήθελα να ακολουθήσω την αποστολή μέχρι το ΣΕΦ. Ηταν μια πραγματική παρέλαση, χωρίς στρατεύματα. Εκατοντάδες κόσμου, από στόμα σε στόμα, γνώριζαν την ώρα που θα άρχιζε η διαδρομή του πούλμαν που μετέφερε τους διεθνείς παίκτες και είχαν πάρει θέση στα πεζοδρόμια από τη Γλυφάδα και σε όλο το μήκος της παραλιακής οδού. Η εικόνα των Ελλήνων φιλάθλων κάθε ηλικίας που κρατούσαν σημαίες, χειροκροτούσαν και φώναζαν συνθήματα, παρομοιαζόταν με την επιστράτευση της 28ης Οκτωβρίου 1940 και τους χαμογελαστούς στρατιώτες που αναχωρούσαν για το αλβανικό μέτωπο, ακούγοντας την ευχή «με τη νίκη, παιδιά».
Η βεβαιότητα του ίδιου του κόσμου ότι το βράδυ της 14ης Ιουνίου δεν υπήρχε άλλο αποτέλεσμα από τη νίκη των 8 εκατομμυρίων Ελλήνων, κόντρα στην πανίσχυρη Σοβιετική Ενωση των 250 εκατομμυρίων, αποτέλεσε τη μέγιστη ψυχολογική ώθηση για τα «παιδιά της Ελλάδας».
Το πρωί του τελικού είχα γίνει μάρτυρας ενός σημαδιακού διαλόγου στην καθιερωμένη παρτίδα τάβλι που έπαιζαν ο Νίκος Γκάλης και ο γυμναστής της Εθνικής, Νίκος Σισμανίδης. Ο Γκάλης είχε κερδίσει τις περισσότερες φορές, αλλά στην τελευταία παρτίδα διαγραφόταν… ήττα που «μισούσε». Ο Σισμανίδης εξέφρασε την πρόβλεψή του: «Νίκο θα χάσεις το πρωί, αλλά θα νικήσεις το βράδυ». Και ο ετοιμόλογος Γκάλης του απάντησε: «Σήμερα θα κερδίζω από το πρωί μέχρι το βράδυ»! Στην προτελευταία ζαριά για το «μάζεμα», ο «γκάνγκστερ» έφερε πεντάρες! Το βράδυ έδωσε ένα ακόμα επιθετικό ρεσιτάλ, με τους 40 πόντους που σκόραρε και μαζί με τον Γιαννάκη, τον Φασούλα, τον Χριστοδούλου, τον Καμπούρη, τον Φιλίππου, τον Ανδρίτσο, τον Σταυρόπουλο, τον Ιωάννου, τον Ρωμανίδη, τον Λινάρδο και τον Καρατζά, ανέβασε όλο το ελληνικό έθνος στο απόγειο της αθλητικής δόξας.
Μακάρι αυτή η παρέα των 12 «Θεών του Ολύμπου» να σμίξει απόλυτα στον σημερινό εορτασμό των 30 χρόνων για το «χρυσό» του ’87 και η φωτογραφία να είναι πλήρης. Οπως εκείνο το βράδυ. Το αξίζουν οι ίδιοι που ανέβηκαν στο πρώτο σκαλί του βάθρου.
Ο θρίαμβος ομαδικού αθλήματος από το άσημο -μέχρι τότε- μπάσκετ, προκάλεσε «επανάσταση» στον ελληνικό αθλητισμό. Ανοιξε τον δρόμο για τις απαραίτητες συνεργασίες ατόμων που μπορεί να έχουν διαφορετικούς χαρακτήρες, να μην έχουν κοινά ενδιαφέροντα εκτός της ομάδας και να μην υπάρχουν ιδιαίτερες φιλίες και συμπάθειες, αλλά κυριαρχούν η αλληλοεκτίμηση και ο αλληλοσεβασμός.
Τριάντα χρόνια μετά και σαν σήμερα το βράδυ, κάθε μία από τις αμέτρητες αναμνήσεις παραμένει αναλλοίωτη στη σκέψη. Ηταν το απίστευτο που έγινε πραγματικότητα. Eκείνη την ημέρα άρχισα αντίστροφα τη δημοσιογραφική διαδρομή μου για το στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας» από την έναρξη του Ευρωμπάσκετ στις 3 Ιουνίου. Πήγα στο ορμητήριο της Εθνικής ομάδας στο ξενοδοχείο «Τζόουνς» που βρίσκεται στη Γλυφάδα, γιατί ήθελα να ακολουθήσω την αποστολή μέχρι το ΣΕΦ. Ηταν μια πραγματική παρέλαση, χωρίς στρατεύματα. Εκατοντάδες κόσμου, από στόμα σε στόμα, γνώριζαν την ώρα που θα άρχιζε η διαδρομή του πούλμαν που μετέφερε τους διεθνείς παίκτες και είχαν πάρει θέση στα πεζοδρόμια από τη Γλυφάδα και σε όλο το μήκος της παραλιακής οδού. Η εικόνα των Ελλήνων φιλάθλων κάθε ηλικίας που κρατούσαν σημαίες, χειροκροτούσαν και φώναζαν συνθήματα, παρομοιαζόταν με την επιστράτευση της 28ης Οκτωβρίου 1940 και τους χαμογελαστούς στρατιώτες που αναχωρούσαν για το αλβανικό μέτωπο, ακούγοντας την ευχή «με τη νίκη, παιδιά».
Η βεβαιότητα του ίδιου του κόσμου ότι το βράδυ της 14ης Ιουνίου δεν υπήρχε άλλο αποτέλεσμα από τη νίκη των 8 εκατομμυρίων Ελλήνων, κόντρα στην πανίσχυρη Σοβιετική Ενωση των 250 εκατομμυρίων, αποτέλεσε τη μέγιστη ψυχολογική ώθηση για τα «παιδιά της Ελλάδας».
Το πρωί του τελικού είχα γίνει μάρτυρας ενός σημαδιακού διαλόγου στην καθιερωμένη παρτίδα τάβλι που έπαιζαν ο Νίκος Γκάλης και ο γυμναστής της Εθνικής, Νίκος Σισμανίδης. Ο Γκάλης είχε κερδίσει τις περισσότερες φορές, αλλά στην τελευταία παρτίδα διαγραφόταν… ήττα που «μισούσε». Ο Σισμανίδης εξέφρασε την πρόβλεψή του: «Νίκο θα χάσεις το πρωί, αλλά θα νικήσεις το βράδυ». Και ο ετοιμόλογος Γκάλης του απάντησε: «Σήμερα θα κερδίζω από το πρωί μέχρι το βράδυ»! Στην προτελευταία ζαριά για το «μάζεμα», ο «γκάνγκστερ» έφερε πεντάρες! Το βράδυ έδωσε ένα ακόμα επιθετικό ρεσιτάλ, με τους 40 πόντους που σκόραρε και μαζί με τον Γιαννάκη, τον Φασούλα, τον Χριστοδούλου, τον Καμπούρη, τον Φιλίππου, τον Ανδρίτσο, τον Σταυρόπουλο, τον Ιωάννου, τον Ρωμανίδη, τον Λινάρδο και τον Καρατζά, ανέβασε όλο το ελληνικό έθνος στο απόγειο της αθλητικής δόξας.
Μακάρι αυτή η παρέα των 12 «Θεών του Ολύμπου» να σμίξει απόλυτα στον σημερινό εορτασμό των 30 χρόνων για το «χρυσό» του ’87 και η φωτογραφία να είναι πλήρης. Οπως εκείνο το βράδυ. Το αξίζουν οι ίδιοι που ανέβηκαν στο πρώτο σκαλί του βάθρου.
Πηγή : Glyfada24.gr
