To 1968 η Τζούντι Γκάρλαντ αντιμετώπιζε τεράστια προβλήματα επιβίωσης , με την καριέρα της αλλά και την προσωπική της ζωή να έχουν φτάσει στο τέλμα στην Αμερική. Αναγκάζεται να δώσει μία σειρά συναυλιών στο Λονδίνο, εκεί που υποτίθεται πως ο κόσμος την αγαπάει ακόμα, προκειμένου οικονομικά να αντεπεξέλθει στην φροντίδα των παιδιών της και να μην τα χάσει από τον πρώην της σύζυγο.
Αυτοί θα είναι όμως και οι τελευταίοι μήνες της ζωής της.
Τόσο απλά αλλά και τόσο ανθρώπινα συγκινητικά μας τα λέει το Τζούντι, που δεν είναι μια βιογραφία, πως θα μπορούσε άλλωστε με μία τόσο πολυτάραχη ζωή. Είναι ο τελευταίος χρόνος της ζωής της, η τελευταία αναλαμπή αλλά και κατρακύλα, μίας μεγάλης φωνής και μίας ταλαιπωρημένης ηθοποιού. Δουλεύοντας σχεδόν από δύο ετών, υποχείριο μίας μητέρας αλλά και μετέπειτα υποχείριο ενός studio για τον Μάγο του Οζ.
Η ταινία δεν διστάζει να ρίξει μαύρο στα χρόνια και στα μαρτύρια που πέρασε η ηθοποιός στα εξαντλητικά για την ηλικία της γυρίσματα, στον ρόλο όμως που την σημάδεψε για μία ζωή. Αυτοί είναι και οι δύο πόλοι της ταινίας. Το παρόν και ο Μάγος του Οζ. Βασισμένο σε stage play απόλυτα δικαιολογημένα η ενδιάμεση ζωή της απουσιάζει ολοκληρωτικά, τονίζοντας έτσι το ψυχολογικό κυρίως θέμα που αντιμετώπιζε η Γκάρλαντ λόγω τραυματικών παιδικών βιωμάτων.
Φυσικά και το μεγάλο ατού της Αγγλικής αυτής παραγωγής είναι η Ρενέ Ζελβέγκερ. Παρουσιάζει την καταρρακωμένη ανθρώπινη πλευρά μίας υποτιθέμενης δύσκολης σταρ, που όμως δεν σταματάει διαρκώς να παλεύει. Χωρίς υπερβολές, με υπόνοια καρικατούρας λόγω και του ταλαιπωρημένου παρουσιαστικού της Γκάρλαντ την περίοδο εκείνη, παρά μόνο με το εκφραστικό της πρόσωπο, το ταλέντο της στο τραγούδι και την κίνηση του σώματος δίνει ίσως την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της από πρωταγωνιστική άποψη.
Και η ταινία όμως καταφέρνει να κερδίσει το στοίχημα μίας αξιοπρεπούς και κυρίως συγκινητικής ταινίας. Δεν πέφτει σε σκανδαλοθηρίες, ούτε σε ωραιοποιήσεις καταστάσεων παρά μόνο εστιάζει στο ταλέντο, στην ανάγκη για αγάπη αλλά και στην κούραση της Τζούντι Γκάρλαντ. Υπέροχη καλλιτεχνική διεύθυνση και αναπαράσταση εποχής και ιδιαίτερη μνεία θα δώσουμε και στην δουλειά των κοστουμιών.
Ταινία ερμηνείας ηθοποιού αλλά πάνω απ’όλα μια ταινία για ένα είδωλο που δεν ήθελε με τίποτα να ξεχαστεί και τα κατάφερε. Μένει να δούμε αν η Ρενέ Ζελβέγκερ θα επιστρέψει στην οσκαρική πεντάδα με αξιώσεις.
πηγή: Αχιλλέας Βασιλείου / cinepivates.gr
